Θέλω τα παιδιά μου να παντρευτούν εκείνον/η που τα κάνει να νιώθουν όμορφα

Ο σύζυγος μου, ή ακόμα καλύτερα ο πρώην σύζυγος μου, ήθελε να μετακομίσει από το σπίτι μας την περίοδο που η κόρη μας τελείωνε το Λύκειο. Του είχα ζητήσει να μείνει μέχρι να τακτοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε την διάθεση να χαλάσει με αυτό τον τρόπο μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή της. Και όμως εκείνος ήθελε να φύγει την στιγμή που πάντα περιμέναμε και ελπίζαμε πάντα για εκείνη. Θα έπρεπε να είναι τόσο ευτυχισμένη. Είχα διαβάσει ότι η σχέση ενός πατέρα με την κόρη του είναι σημαντική για να χτίσει μια γυναίκα δυνατό, γεμάτο αυτοπεποίθηση χαρακτήρα η οποία θα τα κατάφερνε στον κόσμο μόνη της, και αυτό ήταν το όνειρο μου για εκείνη.

Αυτό φυσικά θα σήμαινε ότι θα άφηνε τον γιό του, πριν ξεκινήσει το σχολείο. Συχνά αναρωτιόμουν αν είχα πάρει την σωστή απόφαση. Νιώθω ότι θυσίασα την ευτυχία του ενός παιδιού μου, για λογαριασμό του άλλου.

Η κόρη μου φαίνεται να μην έχει επηρεαστεί από το διαζύγιο. Είναι στο Πανεπιστήμιο και δεν ζεί το δικό μας δράμα. Μέχρι να γυρίσει σπίτι, αν δεν έχει γίνει κάτι καινούριο μέχρι τότε φαίνεται να είναι καλά, ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Δεν έχει κάποια σχέση, και σκέφτομαι μήπως αυτό είναι αποτέλεσμα του διαζυγίου μας. Θα πρέπει να ανησυχήσω;

Ο γιός μου από την άλλη περνάει πάρα πολύ άσχημα, γιατί νιώθει ότι ο πατέρας του μας εγκατέλειψε. Του έχω εξηγήσει ότι δεν άφησε εκείνον αλλά εμένα, και πάντα μου απαντάει το ίδιο, ” Όχι μαμά, μας άφησε και τους δύο”. Ίσως να ήταν καλύτερα αν τον είχα αφήσει να φύγει τη στιγμή που ήθελε. Ίσως τότε να είχε την ίδια αντιμετώπιση με την αδερφή του.

Κοιτάζοντας πίσω στη δική μου παιδική ηλικία, με μεγάλωσε η μητέρα μου καθώς ο πατέρας μου μας άφησε όταν ήμουν 8 χρονών. Τον είδα μόνο μια φορά όταν πήγε εμένα και τον μικρότερο αδερφό μου στο ζωολογικό κήπο. Ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα. Δεν μου έλειψε ποτέ η πατρική φιγούρα καθώς μεγάλωνα, αλλά δεν νομίζω ότι ο αδερφός μου το ξεπέρασε ποτέ. Είναι 52 και μένει ακόμα μαζί με την μητέρα μου.

Σαν ένα ενήλικο παιδί διαζυγίου, θεωρώ ότι η επιλογή των γονιών μου με έκανε να διαλέγω άντρες που ήταν συναισθηματικά μη διαθέσιμοι. Δεν υπήρχε κανείς συναισθηματικός για εμένα, ήθελα κάτι πιο σκοτεινό και δύσκολο. Πίστευα ότι ο άντρας που παντρεύτηκα θα γινόταν εξαιρετικός πατέρας.

Ήταν από μια μεγάλη και καλή οικογένεια, όπου όλοι ήταν οικογενειάρχες. Από ότι αποδείχτηκε ακόμα και οι μεγάλες οικογένειες είναι δυσλειτουργικές.

Ο πρώην άντρας μου ήταν η μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου, και ενώ στην αρχή όλα ήταν καλά, στα σημαντικά θέματα της κοινής μας ζωής δεν με υποστήριξε. Πλέον ισχυρίζεται ότι δεν θέλει αντιπαραθέσεις, ενώ πάντα ήταν μανιακός με τον έλεγχο. Όταν προσπαθούσα να του εξηγήσω σημαντικά θέματα δεν με άκουγε, και ήθελε να δίνει μόνο διαταγές. Ήμασταν καλά όταν και οι δύο είχαμε τις ζωές μας, αλλά μετά τα παιδιά ο γάμος μας διαλύθηκε. Δεν ήταν ποτέ στοργικός, ούτε καν με τα παιδιά. Θεωρώ ότι έγινα έτσι γιατί δεν μεγάλωσα με έναν στοργικό πατέρα, και δεν έμαθα να διαπραγματεύομαι για τις σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου, καθώς δεν είχα κανένα πρότυπο να μου διδάξει το πόσο σημαντικό ήταν.

Δεν ήξερα το πόσο νάρκισσος ήταν μέχρι που ξεκινήσαμε τις διαδικασίες του διαζυγίου. Τότε όλα απέκτησαν νόημα.

Θεωρώ ότι το διαζύγιο επηρεάζει όλους όσους βρίσκονται μέσα αυτό. Είναι σαν ένα τεράστιο κύμα το οποίο σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Οι συνέπειες του στο τώρα και στο μετά είναι ατελείωτες. Είναι πολύ νωρίς για να πω πως θα επηρεάσει το διαζύγιο τα παιδιά μου σαν ενήλικες. Τους δείχνω όση περισσότερη στοργή μπορώ, και τους λέω συνέχεια πόσο τα αγαπώ. Δεν θα ήθελα ποτέ να τα βάλω να περάσουν κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήταν μόνο δική μου απόφαση. Νομίζω ότι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να τους δώσω είναι να παντρευτούν τον άνθρωπο που τους κάνει να νιώθουν όμορφα, και αν δεν νιώθουν καλά μαζί του, τότε να είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι είναι με τον λάθος άνθρωπο.

Πηγή : http://divorcedmoms.com/