Θέλω να βγω από αυτό το γάμο γιατί είμαι ερωτευμένη με άλλον αλλά φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω!

Ήθελα και εγω να μοιραστώ την ιστορια μου μαζι σας, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν και νιώθω την ανάγκη να τα πω κάπου έστω και εδώ να ελαφρυνω την καρδια μου.

Με λένε Αλέκα, είμαι 30 ετων και έχω ένα κοριτσακι 3 ετών. Ειμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια, έπειτα απο μια διαλυμένη σχέση όπου είχα ανεχτεί πολλά χωρισα και λιγο αργοτερα γνώρισα τον άντρα μου και μετα απο κάποια ραντεβού σε κοινές παρέες είπαμε “είμαστε μαζι..προχωράμε”. Τον άντρα μου τον αγάπησα αλλα δεν τον ερωτευθηκα..τουλαχιστον οχι εντονα..οχι με παθος..απλά ηρεμα..και αγαπημενα κυλουσε η ζωη μας. Είναι ενας υπεροχος ανθρωπος και πατέρας για το παιδί μου, δε μας στέρησε ποτέ τίποτα..και γενικά ειναι ένα υποδειγμα οικογενειαρχη.

Σαν συζυγος όμως (ειδικα μετά τη γέννηση της μικρής) έγινε απομακρος και αδιαφορος. Με θυμαμαι βραδυα να κοιμιζω το παιδι και να θέλω να κουρνιάσω στην αγκαλια του και αυτος να καθεται κολλημενος στον υπολογιστή, βραδιες που ηθελα να κανουμε έρωτα, να έρθουμε κοντα και είτε το απέφευγε αν δεν ειχε όρεξη, είτε όλα γίνοταν με συνοπτικές διαδικασίες.

Με θυμαμαι να ντυνομαι για καποια βραδινη εξοδο και ενω το περιμενα δεν ακουγα ποτε μια λεξη θαυμασμου απο το στομα του..Ηθελα να του αρεσω..με το παιδι δεν λεω ειχα παραιτηθει λογω κουρασης αλλα μια στο τοσο που βρισκομασταν οι δυο μας, είτε αναμεσα σε φιλους, περιμενα και λαχταρουσα μια κινηση τρυφεροτητας..ενα φιλι στο στομα..  Ένα βράδυ λιγο πριν τα Χριστουγεννα του ’14 του είπα με κλαματα στα ματια οτι δεν γινεται να ζουμε ετσι, οτι απλα συνυπαρχουμε και συμβιωνουμε, οτι δεν αντεχουν ετσι οι σχεσεις και να δουλεψουμε μαζι, ποτε δεν του εριξα το φταιξιμο, ισα ισα που παντα του ελεγα πες μου αν καπου φταιω εγω να το διορθωσω. Σε καθε συζητηση η ίδια απαντηση, “μωρό μου υπερβάλλεις, φταιει η κουραση”, “όλα τα ζευγαρια ετσι ειναι, ξερεις εσυ κανέναν να είναι ολη μερα αγκαλιτσες και φιλάκια, αυτα περνάνε” …”μη λες βλακειες εγω δε σ αγαπώ;;;;” και ομως εγω δεν θελησα να συμβιβαστω..δε με ενοιαζε πως περνανε τα αλλα ζευγαρια..εγω αρχισα να νιωθω δυστυχισμενη..αν δεν ειχα το παιδι θα σκεφτομουν πολύ σοβαρα να φυγω..ελεγα μεσα μου…

Καποια στιγμή παραιτηθηκα απο το να προσπαθω, να προσπαθω να ξανανιωσω γυναικα-επιθυμητη, από το να προσπαθω να αναψω τη φλογα…εβλεπα οτι δεν μπορεί να καταλαβει…ισως και στο μυαλο του όλα να ηταν πραγματι οκ και εγω σαν γυναικα ημουν υπερβολικη και ζητουσα πολλα και ανεφικτα…ισως εφταιγα εγω..μαλλον ολοι οι γαμοι από καποιο σημειο και μετα ετσι θα πρεπει να ‘ναι…ηρεμησε μου ελεγα…

Μέχρι που τον Μαρτιο του ’15 γνωρισα απο το ιντερνετ τον Κώστα, 4 χρόνια μικροτερο μου, ένα πανέξυπνο και πολυ ομορφο νεο που με πλησιασε για εναν ασχετο λογο…και ελαβε μια πολυ ευγενικη απαντηση απο μενα σε μήνυμα..ως εκει…μετα απο λιγο καιρο επανηλθε και με ενα εξυπνο μήνυμα με “τσιγκλησε” να του απαντησω…Περνωντας οι μερες τον απέφευγα συστηματικα,οχι γιατι δεν μου αρεσε ολο αυτο αλλα γιατι φοβομουν, το κερασακι στην τουρτα τωρα θα ηταν τετοια μπλεξιματα ελεγα..

..μεχρι που μια μερα του είπα με ευγενικο τρόπο ότι ειμαι παντρεμενη και εχω και μια κορουλα και δεν θελω να συνεχισει να μου στελνει…το ξερω μου είπε δεν ζηταω κατι, ηθελα απλά να σου πω οτι εισαι η πιο ομορφη νυφη που εχω δει ποτε μου…και καπως ετσι ξεκινησαμε να μιλαμε συστηματικα…μετά καθε βραδυ…λεγαμε καληνυχτα…συνεχεια…μεχρι που βρεθηκαμε απο κοντά και συνειδητοποιησαμε την αμοιβαια έλξη…δεν είναι ομως μονο αυτό…δεθηκαμε..μοιραστηκαμε πραγματα…εκανε για μενα πραγματα που τα εχω δει μονο στις ταινιες…και δεν πίστευα να τα ζησω ποτε…με κανει να νιωθω μοναδική…με κανει να γελαω…με φλερταρει..αν και ζουμε μακρυα..πολυ μακρυα ο ενας απο τον άλλο…καθε μερα μου υποδηλωνει την παρουσια του..καθε ωρα…είναι εκει και περιμενει…γνωριζει…γνωριζει τα παντα…και μου εχει πει πως οτι και να γινει αυτός θα είναι εκει και θα περιμένει…δε θέλει να με χασει…ακομα κι αν δεν ενωθούν ποτε οι δρομοι μας μου λεει, εγώ θα βρίσκω τρόπο να μαθαινω αν είσαι καλά και αν χαμογελας και αλιμονο σε οποιον σου στερησει αυτο το υπεροχο χαμογελο μου λεει χαριτολογώντας.

Εχουμε ερωτευθεί πολύ, τον αγαπάω και λυπαμαι που το λεω μα δεν εχω νιωσει πιο ζεστη και αληθινη αγκαλια στη ζωη μου απο τη δικη του. Δεν ξερω πως θα συνεχισω, ειμαι τρομερά εγκλωβισμένη και το μονο που σκεφτομαι είναι οι συνεπειες ενος χωρισμού στη ζωη του παιδιου μου. Ξέρω οτι αν ακολουθησω την καρδια μου και βγω από αυτον τον γαμο θα περασω πολλά κυματα…και φοβαμαι μηπως δεν τα καταφερω.

Σας ευχαριστώ εκ των προτερων για τις απαντησεις.

Αλέκα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ