Στη μητέρα μου, που με έδωσε για υιοθεσία: Υιοθετημένα παιδιά δεν σημαίνει πάντα ευτυχισμένα παιδιά

Σκέφτηκες ποτέ έστω για ένα δευτερόλεπτο τον πόνο, που μπορεί να βιώνω;

Ήταν 1966 και μια γυναίκα ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Μετά από πολλές συζητήσεις (και πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες να πείσει τον πατέρα του παιδιού να το κρατήσουν), υπέγραψε τα έγγραφα υιοθεσίας.

Μετά από λίγο, το παιδί, που τόσο πολύ ήθελε η μητέρα του να κρατήσει κοντά της, εστάλη σε ένα κέντρο υιοθεσίας, περιμένοντας τη σειρά του.

Τρεις μήνες αργότερα, το παιδί υιοθετήθηκε και η βιολογική του μητέρα μπορούσε να είναι ήσυχη, ότι το παιδί της θα είχε μια καλύτερη ζωή. Το παιδί ήταν κορίτσι και αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ. Δεν είχα καλύτερη ζωή.

Φυσικά, για τους ξένους, όλα ήταν υπέροχα. Με μια οικογένεια από κοντά, ένα μεγάλο σπίτι στη λίμνη και συχνά διακοπές, τα είχα όλα. Οι θετοί μου γονείς ήταν αξιότιμα μέλη της κοινωνίας και είχαν σπουδαία δουλειά.

Είχα έναν αδελφό, που ήταν επίσης υιοθετημένος. Ήταν ο αγαπημένος της οικογενείας. Δυστυχώς, δεν ήμουν ικανή να χωρέσω και γω σ’ αυτή την ιδανική οικογένεια. Ήμουν πάντα στην απ’ έξω, αναρωτιόμουν και περίμενα τη στιγμή, που κάποιος θα με δει, πραγματικά θα δει, ποιά είμαι – ή έστω, το ότι ήμουν εκεί.

Ήθελα κάποιος να νοιαστεί.

Ακόμα θέλω κάποιος να νοιαστεί. Έζησα στη σκιά του αδελφού μου και του πεθαμένου παιδιού των γονιών μου. Ποτέ δεν «μέτρησα» γι’ αυτούς και αρνήθηκα να συμμορφωθώ με αυτά, που περίμεναν να γίνω.

Όλη η παιδική μου ηλικία στιγματίστηκε από την επιθυμία, κάποιος να με αγαπά. Και όταν αυτό δεν συνέβαινε, ήταν η επιβεβαίωση αυτού, που πίστευα: δεν είμαι αρκετά καλή. Ήμουν άχρηστη και ανάξια να με αγαπήσουν.

Αναρωτιέμαι, ποιό λάθος έκανα για να με διώξεις και να με βάλεις σε μια οικογένεια, που δεν με αγαπούσε.

Έφτιαξα ιστορίες για σένα.

Αναρωτιέμαι σε ποιόν μοιάζω και, όταν κάποιο απ’ τα παιδιά μου αναρωτιόταν με ποιόν μοιάζει, ήταν ξεκάθαρο, ότι οι ρίζες μου δεν είναι στο παρελθόν, αλλά εδώ, μπροστά μου, στο κέντρο της  ζωής μου και δεν έχω απαντήσεις. Δεν είναι πλέον μόνο δική μου περιέργεια, αλλά και των παιδιών μου.

Έτσι, κάλεσα την κοινωνική λειτουργό, που είχε αναλάβει την υιοθεσία μου να δω, αν ήθελε να με συναντήσεις. Έλαβα πίσω μια κλήση, ότι σε βρήκαν και ότι απέρριψες το αίτημά μου. Είπες, ότι δεν θέλεις να ανοίξεις ξανά μια παλιά πληγή, ότι θα ήταν πολύ οδυνηρό.

Πολύ οδυνηρό; Σαν αυτό, που ένιωσα, όταν άκουσα, ότι με έβγαζες από τη ζωή σου για ακόμη μία φορά;

Σκέφτηκες ποτέ έστω για ένα δευτερόλεπτο τον πόνο, που μπορεί να βιώνω; Έχεις σκεφτεί, πώς μπορεί να νιώθω τώρα, που με απορρίπτεις δεύτερη φορά, εσύ, η βιολογική μου μητέρα; Σκέφτηκες ποτέ τις συνέπειες της υιοθεσίας πάνω μου; Όχι. Δεν το έκανες τότε, δεν το κάνεις και τώρα. Σε ευχαριστώ, που για ακόμη μία φορά σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Πάλι.

Φοβήθηκες ποτέ τί θα απογίνω; Ίσως η χαμένη σου κόρη να είναι ναρκομανής και να σε χρειάζεται. Ή ίσως να σου υπενθυμίσω καλύτερα, τί ήταν τότε, αλλά δεν είναι τώρα.

Θα μπορούσε να είναι μια νέα αρχή.

Με έδωσες τότε μία φορά, αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε ξαναπροσπαθήσει. Είπες όχι. Σκέφτηκες μόνο τον εαυτό σου. Θυμήθηκα, πώς είχα αισθανθεί (επανειλημμένα) τότε και τί έλεγα μεγαλώνοντας: ότι είμαι άχρηστη και δεν θα καταφέρω ποτέ τίποτα.

Λοιπόν, με περηφάνια σου ανακοινώνω, ότι κατάφερα πράγματα, που δεν περίμενα ποτέ να καταφέρω και για τον έξω κόσμο είμαι αλώβητη. Αλλά δεν είμαι, απλά επιλέγω να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου για να βοηθήσω τους άλλους να μην είναι θύματα, όπως ήμουν εγώ τόσο καιρό.

Θέλω να ξέρεις ότι σε κατανοώ. Έχω 3 βιολογικά παιδιά (τα εγγόνια σου) και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά τους.

Δεν μπορώ να φανταστώ να μην γνωρίζω τίποτα γι ‘αυτά, τις προσωπικότητες τους, τους τρόπους τους, ποιόν συμπαθούν και ποιόν αντιπαθούν, τις απόψεις τους για τον κόσμο και αν, στην πραγματικότητα, έχουν μια καλή ζωή, δεν θα μπορούσα ποτέ να το αντέξω.

Μπορώ να φανταστώ, πόσο διαλυμένη νιώθεις, αλλά υπάρχουν δυο από εμάς, που βιώνουν το ίδιο. Και να ξέρεις, δεν γυρίζουν όλα γύρω από εσένα…”μαμά”…

Πηγή: yourtango.com