Στη φίλη μου που πέθανε από καρκίνο και άφησε πίσω το αγοράκι της

Οκτώβριος… Αρχή του φθινοπώρου και μήνας ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού. Μήνας που τα καταστήματα «ντύνονται» ροζ με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους και εμείς δείχνουμε με κάθε τρόπο την υποστήριξή μας στις πάσχουσες γυναίκες. Μήνας κατά τον οποίο γιορτάζουμε μαζί με εκείνες που αγωνίστηκαν και κέρδισαν τη μάχη, που στηρίζουμε εκείνες που εξακολουθούν να αγωνίζονται και μερικές φορές σκεφτόμαστε εκείνες που έχουμε χάσει.

Παρόλο που ήμουν πάντα ενήμερη για την ασθένεια αυτή και γνώριζα πολλά άτομα, φίλες και γνωστές που έπασχαν ή πάσχουν από καρκίνο του μαστού, ποτέ μέχρι σήμερα δεν με είχε αγγίξει τόσο το θέμα αυτό, όσο με τη φίλη μου, τη Lauren, η οποία έχασε τη ζωή της εξαιτίας αυτής της ασθένειας. Από τότε μέχρι σήμερα έχασα πολλές φίλες εξαιτίας του καρκίνου του μαστού. Μεσολάβησαν πολλές διαγνώσεις, χειρουργεία και σκληροί και άδικοι θάνατοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τη Lauren και πόσο συνεχίζει να με εμπνέει.

Η κοπέλα αυτή ήταν σαν τις πριγκίπισσες της Disney. Πανέμορφη φωνή, πανέμορφη εξωτερικά και με μία ζεστή καρδιά που όποιος τη γνώριζε την αγαπούσε αμέσως. Ειδικά τα παιδιά, ακόμα και ο γιος μου, ο οποίος δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί μόλις την έβλεπε έτρεχε να την αγκαλιάσει. Διηύθυνε ένα πρότυπο μουσικό παιδικό σταθμό για νέες μαμάδες και τα παιδάκια τους, όπου μπορούσες να συνομιλήσεις με άλλες μαμάδες, να δώσετε συμβουλές η μία στην άλλη και να κάνεις με το παιδάκι σου διάφορες δραστηριότητες.

Λίγο μετά το γάμο της το όνειρό της έγινε πραγματικότητα όταν διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος και παράλληλα ο κόσμος της διαλύθηκε όταν ψηλάφισε έναν όγκο στο στήθος της μερικούς μήνες αργότερα. Ήταν 8 μηνών όταν έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο του μαστού. Το πολέμησε κάνοντας τα αδύνατα δυνατά, άπειρες χημειοθεραπείες ενώ παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις πρωινές ναυτίες. Αντί να διαλέγει ρουχαλάκια για το μωρό της και να ετοιμάζει το παιδικό δωμάτιο έπρεπε να τρέχει συνεχώς στα νοσοκομεία για εξετάσεις, φάρμακα και θεραπείες. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχε σχεδιάσει αλλά δεν το έβαζε κάτω. Επέμενε με δύναμη και αξιοπρέπεια θυσιάζοντας τον εαυτό της για το μωρό που μεγάλωνε μέσα της, το οποίο ευτυχώς τελικά γεννήθηκε υγιές.

Λίγο μετά τη γέννα η κατάστασή της χειροτέρεψε. Όταν έμαθα τι περνούσε πίστεψα πως κάποιος μου έκανε πλάκα. Είχε μόλις γίνει μαμά. Είχε ένα μωράκι που έπρεπε να γνωρίσει τη μαμά του.

Κάθε φορά που δεν είμαι στα καλύτερα μου, σκέφτομαι την κοπέλα αυτή. Σκέφτομαι πως αν ζούσε θα έδινε ό, τι είχε και δεν είχε για να ζήσει ξανά έστω και μια μέρα με το παιδί της. Σκέφτομαι πόσο χαρούμενη θα ήταν και με πόση λαχτάρα θα τραγουδούσε, θα χόρευε και θα φιλούσε το παιδί της. Ακόμα και το μάζεμα του σπιτιού και η λάντζα μετά θα της έδινε χαρά. Κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι μία απέραντη αίσθηση ευγνωμοσύνης για όσα μου έχει χαρίσει ο Θεός.

Η μοίρα τα έφερε τελείως διαφορετικά απ’ ότι τα υπολόγιζε. Δυστυχώς έχασε τη ζωή της ενώ εγώ είμαι ακόμα εδώ και έχω αγκαλιά το παιδάκι μου. Όσο και να παραπονιέμαι, όσο και αν δυσκολεύομαι, κατανοώ πόσο τυχερή είμαι. 

Πριν από μερικούς μήνες συνάντησα το σύζυγό της και το παιδάκι τους σε ένα μουσείο. Τους γνώρισα από μακριά και πάσχισα να τους πλησιάσω, αφού στο μουσείο εκείνη την ώρα έβρισκε κανείς πραγματική λαοθάλασσα. Ήθελα να τους πω κάτι. Τους κοίταξα έντονα προσπαθώντας να μαζέψω όσο κουράγιο μπορούσα αλλά δυσκολευόμουν. Ήθελα να τους πω πόσο με είχε επηρεάσει η γυναίκα αυτή, πόσο συνεχίζει να με βοηθάει να βλέπω το καλό μέσα στο κακό και πόσο σημαντική είναι για μένα.

«Είδα το παιδί από μακριά και το γνώρισα», τους είπα. «Ήξερα τη γυναίκα σας. Ήθελα μόνο να σας πω ότι τη σκέφτομαι συχνά».

Ο άντρας της χαμογέλασε και μου είπε «Πολλοί άνθρωποι μου το λένε αυτό».

«Στο παιδί σας αρέσει να τραγουδάει όπως άρεσε και στη μαμά του;», ρώτησα τον άντρα της τη στιγμή που το παιδί του είχε αρπάξει το δικό μου και έτρεχε μέσα στο μουσείο.

«Του αρέσει πολύ να τραγουδάει. Άλλο πράγμα δεν κάνει όλη μέρα».

«Η μαμά του εξακολουθεί να ζει μέσα του», του είπα και εκείνος με κοίταξε βουρκωμένος.

«Ναι, νομίζω ότι έτσι είναι».

Ξέρω ότι το παιδάκι της δεν πρόλαβε να τη γνωρίσει αλλά η μαμά του εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει στην καρδιά και στο τραγούδι του και θα υπάρχει εκεί για πάντα.

Lauren, σε ευχαριστώ για όλα. Είσαι η έμπνευσή μου κάθε μέρα και ακόμα περισσότερο στις σκοτεινές στιγμές της μητρότητας. Να συνεχίσεις να τραγουδάς και να μη σταματήσεις ποτέ.

Πηγή: scarymommy.com