Σταματήστε να με ρωτάτε αν είμαι η νταντά του παιδιού μου, επειδή είμαι μαύρη!

“Άχου το, είναι τόσο χαριτωμένο! Είστε η νταντά του; ”

Τον πρώτο χρόνο, άκουγα αυτή την ερώτηση τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα.

Μόλις άρχισε να μιλάει, το πράγμα έγινε ακόμη πιο μπερδεμένο, αφού άρχισε να με φωνάζει μαμά. Δεν ρωτούσαν πια αν ήμουν η νταντά του, αλλά φαινόταν ότι δυσκολεύονταν να κατανοήσουν ότι είμαι μητέρα του.

Ακόμα δυσκολεύονται. Το βλέπεις στο βλέμμα τους.

Θέλω να βγω έξω και να αρχίσω να φωνάζω: “Ναι ρε, είμαι η μάνα του και είμαι μαύρη. Ναι, είμαι η μητέρα του. Βγήκε από μέσα μου και αν με ρωτήσεις ξανά αν είμαι η νταντά του θα σου κόψω τον κ@λο”. Δεν θα το κάνω, αν και θα ήταν δικαιολογημένο αν το έκανα. Συχνά αρνούμαι να απαντήσω, αρνούμαι να ικανοποιήσω την περιέργειά τους.

Είμαι Αφρικανή, παντρεμένη με Έλληνα. Μετά από τέσσερα χρόνια, τίποτα δεν με εκπλήσσει πια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με ενοχλεί. Όχι μόνο για μένα, αλλά για όλες τις μαμάδες που δεν μοιάζουν με τα παιδιά τους, επειδή είναι λευκά. Υπερίσχυσαν τα γονίδια του μπαμπά, τί να κάνουμε;

Οι έγχρωμες γυναίκες θα είναι πάντα “οι νταντάδες” μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Όταν βγαίνω έξω με το γιο μου, είμαι συχνά η “νταντά” μέχρι να πω “Όχι, είναι δικός μου!”.

Αν κάνεις μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για φωτογραφίες με τη φράση “διαφυλετική οικογένεια”, περίπου το 75% των φωτογραφιών, που θα εμφανιστούν, αφορούν οικογένειες με έγχρωμο μπαμπά και λευκή μαμά. Οι μαύροι άντρες είναι δύο φορές πιο πιθανό να βρεθούν μακριά από τη χώρα και τη φυλή τους από ό, τι οι μαύρες γυναίκες. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες φίλες μου βρίσκονται σε διαφυλετικές σχέσεις με λευκούς άντρες, γι’ αυτό ίσως ακόμα και σήμερα, το 2018, είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς οι άνθρωποι βλέπουν μια μαύρη γυναίκα με ένα παιδί, που μοιάζει περισσότερο στο μπαμπά του και δεν διστάζουν καν να υποθέσουν ότι η γυναίκα αυτή είναι η νταντά του.

Δείχνει άγνοια και είναι αδιανόητο να ρωτάς έναν άνθρωπο τελείως ξένο αν τα παιδιά είναι δικά του ή αν απλά τα προσέχεις. Όλο αυτό δεν είναι καλό και για το παιδί μου, καθώς επηρεάζεται. Σε αρκετές περιπτώσεις, υπήρξαν παιδιά, που κοίταζαν το γιο μου περίεργα ρωτώντας: “Γιατί η μαμά σου είναι μαύρη;”. Προφανώς και είμαι πολύ πιο υπομονετική και ελαστική με ένα μικρό παιδί απ’ ότι είμαι με έναν ενήλικα. Εξηγώ ήρεμα στο παιδί ότι ο μπαμπάς του είναι άσπρος και ότι το δέρμα του μοιάζει περισσότερο με του μπαμπά του παρά με το δικό μου. Είναι αρνητικότατο το ότι οι γονείς πολύ συχνά αμελούν να εξηγήσουν στα παιδιά ότι υπάρχουν και οικογένειες διαφορετικές απ’ τις δικές τους.

Ο γιος μου σε λίγο θα πάει σχολείο. Να φανταστώ τί είδους ερωτήσεις πρόκειται να του κάνουν οι συμμαθητές του. Δεν θα τον αφήσω να ασχοληθεί. Δεν είναι υποχρεωμένος να απαντά σε τέτοιες ερωτήσεις, ενώ προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του.

Δεν είμαι η νταντά. Ας σταματήσει επιτέλους ο ρατσισμός, που μας θέλει νταντάδες των λευκών παιδιών. Δεν χρωστάω εξηγήσεις σε κανέναν.