Στάδια του πένθους; Όχι ευχαριστώ!

Σταμάτα να κάνεις το πένθος να φαίνεται σαν κάτι παθολογικό και σου το λέω με αγάπη. Ξέρω ότι μιλώ εκ μέρους πολλών από εμάς που περιφερόμαστε κουβαλώντας τον πόνο μας. Έχω ακούσει ανθρώπους να μου λένε  ότι θα ήθελαν να κουβαλήσουν το φορτίο του πόνου μου για την απώλεια του άντρα μου, χωρίς κριτική, χωρίς πώς και για, και τους ευχαριστώ. Όμως ο πόνος δεν είναι κάτι που αν το κουβαλήσεις εσύ, θα πάψω να το αισθάνομαι εγώ. Ο πόνος δεν έχει τέλος, δεν μπορείς να τον ορίσεις παρ’ όλο που φαίνεται να απαιτεί από τους ανθρώπους να τον κατονομάσουν και να τον διορθώσουν.

Στάδια στο πένθος; Όχι, ευχαριστώ!

Οι άνθρωποι που λες, φαίνονται σαν να είναι «αναγκασμένοι» να προχωρήσουν, να ανέβουν στην επιφάνεια, να περάσουν στο δεύτερο στάδιο, στο τρίτο, στο τέταρτο. Γιατί είναι το προχώρημα τόσο απαραίτητο, σχεδόν επιτακτικό και με τι μοιάζει; Γιατί αν είσαι ένας άνθρωπος που έχει ξαναβρεί τους ρυθμούς του και ανταπεξέρχεται στις καθημερινές του υποχρεώσεις αλλά δεν θέλει να μιλάει γι’ αυτό, σημαίνει ότι έχεις πρόβλημα και κάτι δεν πάει καλά που πρέπει να διορθώσεις;

Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας παίρνουν μόνοι τους το θάρρος να κάνουν διάγνωση πόνου στους άλλους και γιατί σχεδόν ανακουφίζονται όταν υποτίθεται ότι «πέφτουν» μέσα στη διάγνωσή τους;  Γιατί δεν έχω το δικαίωμα απλά να μου λείπει ο άνθρωπός μου;

Με τον άντρα μου υποτίθεται ότι είχαμε τουλάχιστον ακόμη 40 χρόνια μαζί, 40 χρόνια με γέλια, χαρές, λύπες, δάκρυα, 40 χρόνια δίπλα στα παιδιά μας. Και έφυγε με τόσο άγριο τρόπο που οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται ανούσιο. Και ανόητο.

Γιατί ναι είναι λογικό να είμαι απαρηγόρητη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλω ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Και ζω δύο ζωές, τη ζωή του γονιού και του υπαλλήλου που υπερ-λειτουργεί για να μην του πεί κανείς ότι εξαιτίας του πένθους παραμελεί τα παιδιά του ή κάνει λάθη στη δουλειά του και από την άλλη ζω τη ζωή του πένθους, του πόνου, της απόγνωσης. Γιατί αυτό να μην είναι αναμενόμενο αλλά παράλογο και γιατί έχουμε γίνει όλοι ειδήμονες ξαφνικά; Ποιος ορίζει το πώς πρέπει να αισθάνομαι σε 2 εβδομάδες, 2 μήνες ή 5 χρόνια; Και γιατί επείγει τόσο να το ξεπεράσω;

Αυτά νιώθω, αυτά ζω και δεν θα προσποιηθώ ότι αισθάνομαι κάτι άλλο για να φανώ «υγιής» σε ένα κόσμο που έχει βάλει ταμπέλες σε όλα και παντού. Μπορεί να αισθάνομαι έτσι τώρα, μπορεί αύριο, μπορεί και για πάντα. Είμαι λυπημένη, δεν είμαι τρελλή. Μάθε να ζείς μ’ αυτό!

Πηγή: psychologytoday.com