Σκέψεις ενός μονογονέα…

Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν καλείσαι να το κάνεις μόνος. Τα άγχη, οι φόβοι, τα προβλήματα και οι δυσκολίες δεν είναι απλά διπλά, είναι πολλαπλάσια και μόνο κάποιος που το έχει βιώσει μπορεί να το αισθανθεί. Το πως βρέθηκες μόνος μ’ ένα πλασματάκι, η επιβίωση του οποίου εξαρτάται αποκλειστικά από σένα, δεν έχει και τόση σημασία. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, σημασία έχει πως το να καταφέρεις να το μεγαλώσεις και μάλιστα όσο πιο σωστά μπορείς, είναι μονόδρομος.

Της Κικής Γιοβανοπούλου

Είναι αλήθεια πως η αγάπη σου γι’ αυτό το πλάσμα, τον πιο σημαντικό σου άνθρωπο, γίνεται δύναμη που σε κατακλύζει. Είναι αλήθεια πως σε μια τέτοια κατάσταση, βρίσκεις δυνάμεις κι αντοχές που πιθανότατα δεν ήξερες καν πως διαθέτεις. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως έρχονται στιγμές που λυγίζεις, που γονατίζεις και που τα ερωτήματα στο κεφάλι σου χτυπάνε στα μηνίγγιά σου τόσο δυνατά που νιώθεις πως θα τρελαθείς!

-Τι θα γίνει αν μου συμβεί κάτι;

-Η έλλειψη του άλλου γονιού, θα δημιουργήσει στο παιδί προβλήματα στην ψυχολογία του;

-Μπορώ ν’ ανταπεξέλθω; Πως να είμαι «ο καλός κι ο κακός μπάτσος» ταυτόχρονα;

-Χειρίζομαι την όλη κατάσταση σωστά; Είμαι καλός γονιός;

-Τι θα γίνει αν κάποια στιγμή δεν μπορώ οικονομικά να συντηρήσω το παιδί μου;

-Πόσο εύκολο θα είναι για το παιδί να δεχτεί έναν άνθρωπο δίπλα μου κι ίσως μέσα στο σπίτι μας;

-Εκείνος που θα βρω, θα μπορέσει ν’ αγαπήσει το παιδί μου;

-Τι θα κάνω αν κάποιος πληγώσει το παιδί μου «χτυπώντας» το για την μονο-γονεϊκή του οικογένεια;

Είναι τόσα πολλά, τόσο τρομαχτικά πολλά τα ερωτήματα… Μετά από κάθε κουραστική μέρα, κάπου εκεί την ώρα που ξαπλώνεις στο κρεβάτι σε μια προσπάθεια να ξεκουραστείς… Ειδικά εκείνη την ώρα που όλοι (;) κάνουμε έναν mini απολογισμό του 24ωρου που πέρασε… «Ήμουν καλή μαμά / μπαμπάς σήμερα;»…

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να είσαι ο μόνος γονιός. Είναι δύσκολο να πρέπει να παίρνεις μόνο εσύ τις αποφάσεις για το παιδί σου. Είναι δύσκολο να είσαι ο μόνος που έχει. Είναι δύσκολο… είναι τρομαχτικά πιο δύσκολο απ’ όσο κάποιος μπορεί να φανταστεί κι είναι τρομαχτικότερα πιο δύσκολο απ’ όσο ως μόνος γονιός θες να δείχνεις, γιατί το πόσο δύσκολο είναι δεν θες να το δείχνεις σε κανέναν και κυρίως στο παιδί σου. Το παιδί σου δεν «πρέπει» να νιώθει πόσο δυσκολεύεσαι και πόσο πονάς. Το παιδί δεν «πρέπει»να ξέρει πόσο φοβάσαι και πόσο αγχώνεσαι, πόσο στεναχωριέσαι που δεν «κατάφερες» να του χαρίσεις μια «φυσιολογική» οικογένεια…

«Ήμουν καλή μαμά σήμερα;». Ναι, αν αναρωτιέσαι μάλλον ήσουν, αλλά ακόμη κι αν νιώθεις πως σήμερα δεν ήσουν και τόσο, μη φοβάσαι, αύριο θα είσαι καλύτερη. Τα παιδιά μας ξέρουν να συγχωρούν τα μικρά μας λάθη και μας αγαπάνε, όχι γιατί είμαστε οι μόνοι που έχουν, αλλά γιατί είμαστε οι μόνοι που θα ήθελαν να έχουν!

Πηγή: https://gynaikaeimai.com/