Πώς γίνεται ένας δικαστής να αποφασίζει πόσο συχνά θα βλέπω τα παιδιά μου;

Πώς έφτασα στο σημείο, ένας δικαστής, ένας κοινός θνητός, να είναι αυτός που θα καθορίσει το πόσο συχνά θα βλέπω τα παιδιά μου; Η μέρα της δίκης έφτασε και εγώ είμαι τρομοκρατημένη. Η καρδιά μου παίζει ταμπούρλο.

Η όλη διαδικασία με ξεπερνά, δεν ξέρω αν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Το μέλλον μου και το μέλλον των παιδιών μου θα καθοριστεί από κάποιον, που δεν έχει ιδέα ποια είμαι, ποιος είναι ο πρώην άντρας μου, ποια είναι τα παιδιά μου και το πώς και το γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ.

Όταν γέννησα τα παιδιά μου δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή, που θα έπρεπε να παλέψω, για να τα δω και να περάσω χρόνο μαζί τους. Δεν μου φταίει κάπου ο δικαστής, ούτε κανένας. Άνθρωπος είναι και αυτός.

Θέλω πάρα πολύ να μπω μέσα και να φωνάξω: Πού ήταν ο πατέρας τους στις 3 το πρωί, όταν το ένα ήταν άρρωστο και χρειαζόταν επειγόντως γιατρό και το άλλο, που ήταν μωρό πείναγε και έπρεπε να το θηλάσω; Πού ήταν, όταν εγώ άυπνη, με μόλις 1 ώρα ύπνο έπρεπε να σηκωθώ να πάω στη δουλειά μου; Πού ήταν, όταν μάζευα τους εμετούς του μωρού, όταν είχε γαστρεντερίτιδα; Πού ήταν όταν τα έπλενα, τα ξεσκάτιζα, τα κοίμιζα, τα πήγαινα στο σχολείο, στους γιατρούς, στις κούνιες;

Δούλευε πολλές ώρες, αλλά το ίδιο έκανα κι εγώ και δεν θέλω δικαιολογίες. Δούλευα όλη μέρα και το βράδυ γύρναγα σπίτι, για να βρω τα αγοράκια μου, που με περίμεναν σαν Θεό τους, που με είχαν ανάγκη σαν τον αέρα που αναπνέουν. Όποια απόφαση κι αν πήρα, την πήρα βάσει των αναγκών τους και έκανα θυσίες γι’ αυτά, γιατί έτσι είναι η αγάπη. Κοιτάζοντας πίσω βλέπω πως δεν υπάρχει κάτι που δεν έκανα. Έκανα τα πάντα κάθε μέρα και χωρίς να παραπονιέμαι.

Τώρα, που μεγάλωσαν λίγο και είναι πιο ανεξάρτητα, επέστρεψε ο πατέρας του και έχει και απαιτήσεις. Ξαφνικά κάνω μισές δουλειές και δεν είμαι σωστή απέναντί τους, γι’ αυτό ήρθε εκείνος, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ξεχάστηκαν οι μέρες, που έπρεπε να πάρω τα παιδιά μου μαζί μου στη δουλειά , γιατί δεν είχαν σχολείο και δεν είχα, πού να τα αφήσω και που έχανα τη δουλειά μου, για να μείνω σπίτι να τα φροντίσω.

Αγαπώ τα παιδιά μου όσο τίποτε άλλο, όλα γυρίζουν γύρω από εκείνα και το θεωρώ άδικο, τώρα που πέρασαν τα δύσκολα να έρχεται εκείνος και να θέλει να τα πάρει από κοντά μου. Απ’ ότι φαίνεται, αυτό, που μου λέγανε κάποτε «Όταν μεγαλώσουν, θα επιστρέψει», ήταν σωστό. Γιατί, όμως, όλη μου η προσπάθεια να ακυρώνεται έτσι; Γιατί να θέλει να με τιμωρήσει με αυτό τον τρόπο τώρα, που δεν χρειάζεται πια να παλεύω και να έχω τόσο άγχος;

Ξέρω ότι τα παιδιά χρειάζονται τον πατέρα τους, αλλά εγώ είμαι ακόμα πιο σημαντική για εκείνα. Ποιον φωνάζουν όταν χρειάζονται κάτι; Ποιος είναι στο πλευρό τους και σκουπίζει τα δάκρυά τους; Σε ποιον λένε όλα τους τα προβλήματα; Ποιος τα φροντίζει και τα τρέχει στους γιατρούς, μόλις συμβεί κάτι; Η μαμά τους.

Πάντα ήμουν, πάντα είμαι και πάντα θα είμαι η μαμά τους. Είμαι στο πλευρό τους από τότε, που έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Ό, τι κι αν αποφασίσει ο δικαστής σήμερα και όποιες απαιτήσεις κι αν έχει ο πατέρας τους, ΕΓΩ είμαι η μάνα τους και πάντα θα είμαι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες μάχες κι αν χρειαστεί να δώσω, ό, τι κι αν χρειαστεί να κάνω. Δεν πρόκειται να πάω πουθενά.

Πηγή: scarymommy.com