Σαν Σήμερα

Απόλυτη ησυχία επικρατούσε στο σπίτι. Βράδυ Νοέμβριος, καθημερινή και τα παιδιά είχαν ήδη αποκοιμηθεί. Μεταξύ μας, είναι βάλσαμο αυτή η ησυχία, ε;

Ετοιμαζόμουν κι εγώ σιγά σιγά να πάω για ύπνο, μα κάτι μ έσπρωξε να ξαναμπώ για μια τελευταία ματιά στο παιδικό δωμάτιο. Ο ρόγχος που άκουσα, δεν ήταν της φαντασίας μου, δεν ήταν ροχαλητό, ήταν ρόγχος, ήταν προσπάθεια απελπισμένη γι ανάσα, ήταν η αγωνία του σχεδόν πνιγμένου. Άναψα τα φώτα στο δωμάτιο έντρομη για ν αντικρίσω το παιδί που μόλις μία ώρα πριν είχα καληνυχτίσει μ ένα φιλί και μια μικρή γκρίνια για «μια φορά ακόμη μαμά, να το πούμε πάλι το παραμύθι» να προσπαθεί να πάρει ανάσα, με μάτια γουρλωμένα, με την ασφυξία να της έχει δώσει ένα τρόμο στο πρόσωπο που το έκανε αγνώριστο.

Παραμορφωμένη από το πρήξιμο και από τα εκατομμύρια εξανθήματα της αλλεργίας, τρομοκρατημένη από αυτό που της συνέβαινε, με κοίταξε με απελπισία, τρόμο κι ελπίδα «ήρθες μαμά; Τι έχω μαμά; Φοβάμαι μαμά».

Δεν ξέρω αν ποτέ στην ζωή μιας μάνας υπάρχει κάτι χειρότερο από το βλέμμα του αβοήθητου παιδιού της.

Είναι μια σφαλιάρα αυτό το βλέμμα, είναι μια σπρωξιά «κάνε κάτι επιτέλους, αβοήθητο θ αφήσεις το σπλάχνο σου;»
Θυμάμαι πως την

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.