Ρεβεγιόν στο Τσέρνομπιλ

Πώς είναι όταν ο άνθρωπος που αγάπησες δεν υπάρχει πια; Πώς είναι όταν οι άλλοτε ρομαντικές διακοπές σας γίνονται πρόσωπα νεκρά, στο φως της τηλεόρασης;  Που πήγαν οι βόλτες με τη μηχανή, τα μαλλιά σου που ανέμιζαν καθώς του φώναζες σ΄αγαπώ; Πώς έγινε δικόγραφο, η πρώτη σας νύχτα; Γιατί οι άνθρωποι γνωρίζονται σαν ξένοι και ξένοι καταλήγουν;

Έξω χιονίζει και είναι γιορτή. Φίλοι θα πάνε σε φίλους, ζευγάρια θα ανταλλάξουν ευχές καθώς σκεπάζουν τα παιδάκια τους που έχουν πέσει για ύπνο από νωρίς. Εγώ δεν έχω κανέναν. Ή μάλλον έχω. Το γιο μου. Που βλέπει εμένα και τον πατέρα του να μαλώνουμε, να καταστρέφουμε τα καλοκαίρια μας. Το μεγάλο μας έρωτα. Τα γλέντια και τα γέλια μας. Τη ψυχή του.

Δεν ήθελα το παιδί μου να περάσει τέτοια Πρωτοχρονιά. Ούτε να ζει σε τέτοια οικογένεια. Τον τελευταίο χρόνο, τρώω μόνο πίκρα. Δεν μπορώ να χαρώ με τη χαρά μου, δεν μπορώ να ηρεμήσω, δεν μπορώ να ανασάνω. Πολλές φορές ευχήθηκα μέσα μου να πεθάνει . Να με πάρουν από κάποιο νοσοκομείο και να μου πουν πως δεν υπάρχει πια. Όχι γιατί θέλω να πάθει κακό, όχι. Αλλά για να βάλει κάποιος άλλος το τέλος για μένα, έστω κι αν είναι αυτό. Εγώ δεν έχω τη δύναμη. Η μόνη δύναμη που μου απέμεινε είναι αυτή που βάζω στο φτυάρι, καθώς σκάβω όλο και πιο βαθύ, τον λάκκο των ονείρων μου.

Όσο περνάει ο καιρός, θάβω. Τα όνειρά μου, την αυτοεκτίμησή μου, τη σχέση μου με το παιδί μου που κάθε μέρα κλονίζεται εξαιτίας μας, την αγάπη μου για μένα, τη γαλήνη μου. Κατόρθωσα όσα ποτέ δεν πίστευα κι όμως δεν μπορώ να τα χαρώ.Γιατί έχω τον εχθρό μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να μου θυμίζει πως απαγορεύεται να καταφέρνεις. Γιατί δεν υπάρχει γιορτή, χαρά και επίτευγμα στη ζωή μου, που να μην απολογηθώ . Όταν η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση γνώρισε τη λεκτική του βία κι ερωτεύτηκαν, καταστράφηκα…

Δεν καμάρωσε ποτέ για μένα. Μόνο κατηγορούσε. Βρέθηκα πολλές φορές υπόλογη που αφιέρωνα λίγο χρόνο στον εαυτό μου, που έκανα πράγματα για μένα, που δούλευα πολύ για εμάς. Πράγματα φυσιολογικά στη καθημερινότητα όλων των ανθρώπων, για μένα ήταν ανεπίτρεπτα. Πράγματα που όταν καταφέρνουν οι άνθρωποι τους συγχαίρουν, για μένα ήταν εγκλήματα.  Αυτή είναι η Πρωτοχρονιά μου. Δυστυχώς και η ζωή μου.

Είμαι στη γωνιά μου και καπνίζω. Μόνη μου χωρίς κανέναν. Ακούω τις φωνές των από πάνω που ετοιμάζονται να βγούν για ρεβεγιόν, κι ύστερα την εξώπορτα, τα τακούνια της κοπέλας, τα γέλια του φίλου της. Κάποτε ήμουν κι εγώ σαν εκείνη. Είχα φίλους, είχα σύντροφο, είχα δύναμη, είχα την εντύπωση πως όλα αυτά ήταν δικά μου.

«Βρίσκεσαι σε ένα τοξικό περιβάλλον Ειρήνη. Βρίσκεσαι σε πυρηνικό αντιδραστήρα, στο Τσέρνομπιλ. Από τις αναθυμιάσεις έχεις ζαλιστεί και δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου» μου είπε μια καλή φίλη. «Δεκαπενταύγουστο σου έκανε σκηνή, Χριστούγεννα το ίδιο, σήμερα το ίδιο. Πόσο καιρό έχεις να χαρείς; Τι αγαπάς σε αυτόν;» με ρώτησε. «Δεν ξέρω» ψιθύρισα κλαίγοντας. Πρώτη φορά είπα δυνατά «Δεν ξέρω». Πρώτη φορά δεν είχα επιχειρήματα. Αρχίζω να συνεiδητοποιώ πως δεν υπάρχει κανένας υγιής λόγος που είμαι μαζί του.

Σκέφτομαι πόσα σπίτια διαλύονται σήμερα εκεί έξω που χιονίζει. Πόσοι άραγε να μην άντεξαν, να πήραν τις βαλίτσες και τα παιδιά τους και να έφυγαν. Πόσοι βρίσκονται σε δικαστικές διαμάχες προσπαθώντας να αποδείξουν πράγματα και αισθήματα που κάποτε με ένα φιλί και ένα βλέμμα, ήταν αυταπόδεικτα. «Καλή χρονιά» λένε σήμερα. «Καλή λύτρωση» θα πω εγώ. Σε όλους όσους δεν το παίρνουν απόφαση, να μην ξανακάνουν ρεβεγιόν στη μοναξιά. Η νέα χρονιά να μην τους βρεί ξανά στο “Τσέρνομπιλ”…

Ειρήνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!