fbpx

Ραντεβού στη σπηλιά

| 9 Ιουνίου 2017
ADVERTISEMENT

15Αύγουστος και έβραζε ο τόπος στο νησί. Έβραζε από κόσμο, από φασαρία, από παιδάκια, καροτσάκια του πανηγυριού, από αφόρητη ζέστη και παντελή άπνοια…
Είμαι μάλλον η μοναδική κάτοικος νησιού που ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας. Έτσι κι εκείνη τη μέρα … ευχόμουν να έρθει ο χειμώνας. Να ξαναβρώ τη γαλήνη και την ηρεμία μου.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έμενα κλεισμένη στο σπίτι για το επόμενο 24ωρο μέχρι να ηρεμήσει λίγο ο κόσμος και τα τοπικά πανηγύρια . Έλα όμως που στο σπίτι επικρατούσε καθεστώς απόλυτης κατάληψης!


ADVERTISEMENT

Συγγενείς : πως μας θυμούνται όλοι ξαφνικά κάθε καλοκαίρι!
Παιδιά συγγενών : Θεία Μυρτώ πάμε βόλτα, Θεία Μυρτώ θέλω παγωτό, Θεία Μυρτώ να βάλω το φουστάνι σου; Θειάφι!!!!
Πήρα τη βάρκα του παππού (αχ βρε παππού τι καλά να ήσουν μαζί μου τώρα και να ήμουν ξανά 10 χρονών…) και αποφάσισα να περάσω όλη την ημέρα στη σπηλιά. Το νησί έχει πολλές σπηλιές κατά μήκος του, έχει όμως και μια που δεν την έχει ανακαλύψει κανείς. Την ξέρω μόνο εγώ και ο παππούς ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…

Μπαίνοντας στη δροσιά της έβγαλα ένα επιφώνημα ανακούφισης και περίμενα να ακούσω την ηχώ μου να γεμίζει το χώρο. Αντ ΄ αυτού ακούστηκε μια αντρική φωνή που με έκανε ν ΄ ασπρίσω από την τρομάρα μου.
– Ποιος είναι εκεί; Είπε η ανδρική φωνή
– Εσύ ποιος είσαι! Απαίτησα να μάθω νιώθοντας εκτός από φόβο και οργή απέναντι στον άγνωστο καταπατητή της περιοχής μου.
Ξεχώρισα τη μορφή του με δυσκολία μιας και τα μάτια μου ήταν ταλαιπωρημένα από την αντηλιά της θάλασσας. Σε μερικά δευτερόλεπτα τον είδα καθαρά.
– Αποκλείεται να είναι τόσο όμορφος, σκέφτηκα, ακόμη να συνέλθουν τα μάτια μου.

– Νηρέας! Μου λέει χαμογελαστά
– Άντε καλέ! Του λέω ειρωνικά. Θάλασσα και σπηλιά και Νηρέας … ε πάει πολύ!
– Όχι, αλήθεια ! Μου λέει και με κοιτά κατάματα όλο καλοσύνη και ειλικρίνεια.
– Πως ήρθες εδώ; Ρώτησα με πραγματική περιέργεια μιας και δεν έβλεπα ούτε βάρκα, ούτε φουσκωτό γενικά τίποτα που να υποδηλώνει πως κάποιος ήρθε δια θαλάσσης.
– Κολυμπώντας! Μου λέει με την ίδια ειλικρίνεια
– Άντε καλέ!

Μετά από επανάληψη της σκηνής ειρωνεία versus ειλικρίνεια, ξεδιπλώθηκε το κουβάρι.
Νηρέας, επαγγελματίας πολίστας (water polo), διακοπές σε φιλική οικογένεια, όντως είχε κολυμπήσει το γύρω του νησιού… απίθανο; Ε λοιπόν πιθανό!
10 ώρες μετά αποφασίσαμε πως ήταν ώρα να επιστρέψουμε μιας και είχε πέσει ο ήλιος και σίγουρα θα μας έψαχναν. Φυσικά τον προσκάλεσα να επιστρέψει μαζί μου με τη βάρκα και δέχτηκε με περισσή χαρά και ενθουσιασμό. Με πήγε μέχρι το σπίτι.


ADVERTISEMENT

– Θα σε ξαναδώ;
Όχι! ΌΧΙ! ΠΕΣ ΟΧΙ! Να τσιρίζει η φωνή μέσα στο κεφάλι μου. Παύση…
Το ξέρεις το έργο, το ξανάζησες, έρωτες για 10 μέρες κ μετά εσύ εδώ μόνη. ΟΧΙ! Επιμένει η φωνή.
– Όχι! λέω αποφασιστικά και τρέχω μέσα στην αυλή για να μην τον αφήσω να απαντήσει, να μη πέσω ξανά στα ίδια λάθη.
Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ήξερα πως έπραττα το σωστό. Κατά βάθος όμως ήθελα να κλάψω, να κλάψω με λυγμούς, λες κι έχανα κάτι πολύ δικό μου… έτσι ένιωθα.
– Σύνελθε Μυρτώ! Έρωτες και βλακείες! Είσαι μεγάλο κορίτσι πια! Την ξέρεις την κατάληξη…. Η φωνή στο κεφάλι μου έδινε ρεσιτάλ!

Για 10 μέρες έβρισκα έξω απ΄ το παράθυρό μου γεράνια σε όλα τα χρώματα με στιχάκια κι ένα καλλιγραφικό Ν. Προχωρούσα στο δρόμο και τον έβρισκα μπροστά μου παντού.
Που θα πάει; Θα φύγει δε θα φύγει; Δε μπορεί να μείνει για πάντα στο νησί! Υπομονή!
Άλλες 10 μέρες πέρασαν και το τροπάρι το ίδιο, παράθυρο, λουλούδια και ο Νηρέας η σκιά μου! Δεν άντεξα αποφάσισα να του μιλήσω

– Τι θες βρε άνθρωπέ μου; Γιατί δεν πας στο σπίτι σου;
– Εσένα θέλω και δε σκοπεύω να φύγω αν δε μου πεις τι κάνω λάθος.

Αυτό ήταν! Ενέδωσα αμέσως!

Περάσαμε τον Σεπτέμβρη χέρι χέρι. Πρώτη φορά που ένιωθα τουρίστας στο νησί μου! Έφυγε για 20 μέρες που είχε αγώνες στην Αθήνα και γύρισε με δαχτυλίδι αρραβώνων και διπλό εισιτήριο επιστροφής για την Αθήνα!

Δέχτηκα απ ΄ ευθείας και μέχρι και σήμερα, 10 χρόνια μετά που λέω και ξαναλέω «το παραμύθι με το μπαμπά» στην κόρη μου όταν ερχόμαστε μαζί στη σπηλιά, δεν το έχω μετανιώσει στιγμή.

Κάθε καλοκαίρι δίνουμε ραντεβού με τη «σπηλιά» μας και είναι ακόμη ερωτευμένοι όπως τότε…

Αφήστε τις φωνές να λένε ότι θέλουν! Η καρδιά πάντα ξέρει!

Πηγή:

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ