Πρέπει να ντρέπεσαι που χώρισες! (τη γνώμη σου περίμενα νομίζεις…)

Ήταν χρόνια μετά το διαζύγιο μου, όταν έλαβα το μήνυμα που θα με έκανε να ντραπώ. Το να νιώσω ντροπή ήταν κάτι που ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Νομίζω ότι κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της θα έκανε ότι και εγώ : Χώρισα τον άντρα μου, όταν έμαθα ότι μου έλεγε ψέμματα και με απατούσε για χρόνια.

Ήμουν σε ένα επίσημο δείπνο, μιλούσα για το πως ξεπέρασα το διαζύγιο, και για ποιό λόγο είχα μπεί στη διαδικασία να μιλήσω με κάποιον ειδικό. Τότε η γυναίκα που συζητούσαμε μου είπε, «Πρέπει να είναι πολύ θλιβερό να ξέρεις ότι απέτυχες σε κάτι τόσο σημαντικό όπως στο γάμο σου!».

Το άκουσα τόσο προσεκτικά, που ξαφνικά όλα ξεκίνησαν να αποκτούν νόημα. Για ποιό λόγο οι γονείς μου με είχαν συμβουλεύσει να μείνω μαζί του, άσχετα ότι δεν θα μπορούσα να τον εμπιστευτώ ξανά. Για ποιό λόγο οι φίλοι πίστευαν ότι ήταν «πολύ γενναίο» να θέλω να βοηθήσω άλλες χωρισμένες γυναίκες. Γιατί, σε ραντεβού, είχα μάθει να μην αναφέρω το λόγο του διαζυγίου μου, εφόσον μπορούσα να διακρίνω στα μάτια των αντρών το : «Λογικά, κάτι θα έκανες και σε απάτησε».

Ποιός φταίει σε ένα διαζύγιο; Πάντα φαίνεται να φταίει η γυναίκα.

Πρόσεξα ότι ο κόσμος ένιωθε ότι έπρεπε να ντρέπομαι εγώ. Ότι είχα αποτύχει. Εγώ και όχι εκείνος.

Ποτέ δεν ένιωσα (και ακόμα δεν νιώθω) με αυτό τον τρόπο. Νιώθω ότι δεν έπρεπε ποτέ να τον είχα παντρευτεί. Νιώθω ότι θα έπρεπε να είχα δεί τα σημάδια, χρόνια πρίν τον παντρευτώ, ότι ήταν ασταθής και προβληματικός χαρακτήρας. Αλλά, δεν είχα σωστή πληροφόρηση με άλλους τρόπους. Δεν είχα συνειδητοποιήσει, τότε, το που μπορεί να φτάσει το ψέμα όταν έχει γίνει τρόπος ζωής σε έναν άντρα. Είναι ένα εργαλείο που φαντάζει τόσο πρακτικό όσο και έξυπνο.

Τα αγόρια θα είναι πάντα αγόρια. Για όσο καιρό μεγαλώνουν χωρίς συνέπειες, εκτός από ένα διστακτικό χαμόγελο τιμωρίας ( μα δεν είναι χαριτωμένος;), μαθαίνουν πόσο εύκολο είναι να ξεφύγουν με ότι και να κάνουν. Στην πραγματικότητα μαθαίνουν ότι δεν είναι τίποτα κακό σε αυτό που κάνουν.

Για όσο καιρό οι κοπέλες και οι σύζυγοι κλαίνε, « Μα τον αγαπώ!» οι άντρες της ζωής μας θα απολογούνται με προσωρινά δάκρυα, και μετά θα απομακρύνονται με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. « Ουφ! Παραλίγο!»

Αλλά παρόλα αυτά, εμείς πρέπει να ντρεπόμαστε.

Το να μην νιώθεις ντροπή και ενοχές σου δημιουργεί μια νέα αίσθηση ελευθερίας.

Εφόσον τόσος κόσμος με κατηγορεί ( και με λυπάται γιατί δεν είχα ότι χρειαζόταν για να κρατήσω τον άντρα μου δίπλα μου), πίστευα ότι δεν μπορούσε να γίνει χειρότερο. Εξάλλου, αν αυτή είναι η γνώμη των ανθρώπων που πίστευα ότι με αγαπούν περισσότερο, δεν υπάρχει λόγος ποτέ ξανά, να νοιάζομαι για το τι θα πούν.

Οπότε λοιπόν μπορούσα να βγω μπροστά και να κάνω ένα σωρό από άλλα πράγματα που δεν θα μου προκαλούσαν ντροπή! Κανείς δεν θα σκεφτόταν τίποτα χειρότερο από όσα ήδη πίστευε για μένα. Τι άλλο ήθελα να κάνω εδώ και χρόνια, αλλά να το φαντάζομαι μόνο δεν μοιάζει να είναι το σωστό; Πόσες προσωπικές σχέσεις που με πλήγωναν δεν θα είχα ευχηθεί να εγκαταλείψω, αλλά ένιωθα ότι δεν τολμούσα;

«Με σεβασμό να πω ότι δεν με νοιάζει»

Όταν αποφάσισα ότι έπρεπε να συνεχίσω μπροστά και να περάσω όλη μου τη ζωή χωρίς να νιώθω ενοχές για το παρελθόν, δεν υπήρξαν πολλά πράγματα μιας αντιδραστικής, τρελλής φύσης που ήθελα να δοκιμάσω. Είχα σχεδόν καταφέρει τα περισσότερα από όσα ήθελα να κάνω.

Αυτό όμως που έλειπε πάντα, ήταν ένα ενθαρρυντικό κλίμα, που σίγουρα οι περισσότερες γυναίκες δεν διαθέτουν. Πρέπει να το δημιουργήσουμε μόνες μας, και πολλές φορές, δεν συμπεριλαμβάνει την οικογένεια ή την ασυνήθιστη ομάδα ανθρώπων που είχαν συμπληρώσει τη ζωή μας μέχρι σήμερα.

Μερικές φορές, μετά την αναστάτωση του διαζυγίου, πρέπει να σκεφτούμε καλά ποιός είναι ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουμε να έχουμε δίπλα μας.

Εκείνο το απόγευμα, σε εκείνο το δείπνο, όταν με πληροφόρησαν ότι έπρεπε να ντρέπομαι, δεν μου πυροδότησε την ανάγκη να βγώ έξω και να ξεδώσω τα απωθημένα μου. Ήταν περισσότερο μια αλλαγή στα εσωτερικά μου συναισθήματα. Ήταν ο απόηχος για τις σκέψεις που έκανε κάποιος για μένα. Ήταν μια υπενθύμιση για το που είχα έρθει. Ήταν η επικριτική γνώμη μιας κοινωνίας που ποτέ δεν είχε καταλάβει ή σεβαστεί εμένα και τις επιλογές μου.

Και ήταν αυτό που χρειαζόμουν: Ξόδεψα όλη μου τη ζωή να περιμένω αυτό το ενθαρρυντικό κλίμα. Προσπαθούσα σκληρά να έχω σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, να είναι περήφανοι για μένα και να το δείχνουν. Οπότε το σκάνδαλο που ξεκίνησα ήταν το εξής : Δεν έχω τίποτα να αποδείξω. Δεν έχω τίποτα να κερδίσω. Νιώθω ενθουσιασμένη με τον εαυτό μου, και κάνω παρέα με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, αντί να προσπαθώ να συναναστρέφομαι με κόσμο που πιστεύει ότι πρέπει να ντρέπομαι για τον εαυτό μου.

Σε όλους τους άλλους, λέω « Με όλο μου το σεβασμό δεν με νοιάζει η γνώμη σας!»

Κάτι για να προσπαθήσεις:

Κοίταξε κάποια από τα πράγματα που νιώθεις ντροπή ή ενοχές. Νιώθεις πραγματικά έτσι, ή απλά συμβαίνει αυτό γιατί κάποιος στο υπέδειξε;

Εάν αποφασίσεις, « Ω ναι! Αυτά τα συναισθήματα δεν είναι πραγματικά δικά μου,» ίσως έχει έρθει η ώρα να κάνεις τεστ στα όρια σου, και να δείς άλλα πράγματα που σε έκαναν να ντρέπεσαι να ζητήσεις ή να νιώσεις. Πράγματα που ποτέ στη ζωή σου δεν είχες φανταστεί.

Τι ήθελες να κάνεις πάντα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί σκανδαλώδες στη γνώμη των ανθρώπων που νοιάζεσαι; Το γεγονός ότι είναι στο πίσω μέρος του μυαλού σου για χρόνια, και είναι μια αθώα επιθυμία που δεν θα έβλαπτε κανέναν ( εκτός από εκείνους που δεν θα την εγκρίνουν)  ίσως είναι ένας λόγος για να αρχίσεις να σκέφτεσαι να το κάνεις.

Κάνε μια λίστα. Πέρασε καλά όταν θα την κοιτάς. Και, κάνε κάτι από τη λίστα που θα σου αποδείξει, αν θα «επιζήσεις» από την μπόρα που θα ξεσπάσει αργότερα.

Κάντο μερικές φορές και οι δικοί σου απλά θα το συνηθίσουν. Ίσως και να σταματήσουν να δίνουν σημασία. Και επιτέλους θα νιώσεις ότι κερδίζεις. Γιατί πολύ απλά έχεις αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Πηγή : http://www.huffingtonpost.com/