Που σταματάς όταν θες πολύ ένα παιδί και συνέχεια το χάνεις;

Από μικρή ονειρευόμουν ένα σπίτι γεμάτο παιδιά. Παιδιά που θα τσακώνονταν μεταξύ τους αλλά την επόμενη στιγμή θα ήταν πάλι αγαπημένα γιατί έτσι είναι τα αδέρφια. Και εγώ η μαμά που θα μαγειρεύει όλη μέρα, θα τα πηγαίνει στα σχολεία τους, θα πλένει τα ρούχα τους, θα τα αγκαλιάζει σφιχτά και θα τους λέει συνέχεια ότι τα λατρεύει και θα τα σκεπάζει την νύχτα, δίνοντας τους ένα φιλί πριν κοιμηθούν.

Όταν γνώρισα τον άντρα μου, σχεδόν αμέσως μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά (έτσι του είχε πει ο γιατρός που είχε δει το σπερμοδιάγραμμα ). Δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή το μέλλον. Τον ερωτεύτηκα και τον αγάπησα γιατί είναι ο πιο υπέροχος άντρας που θα μπορούσα να γνωρίσω στην ζωή μου.

Μείναμε μαζί, δουλέψαμε μαζί και αργότερα παντρευτήκαμε. Και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πάμε για εξωσωματική γονιμοποίηση…. Μετά από κάποιες εξετάσεις, ο γιατρός μας είπε ότι δεν έχουμε σοβαρό πρόβλημα και προχωράμε αμέσως γιατί τα χρόνια περνάνε και είναι αρνητικό… Πήραμε θάρρος και αρχίσαμε… κάθε δεύτερη μέρα εξέταση αίματος, υπέρηχο για να μετρήσουμε τα ωοθυλάκια, ενέσεις, άγχος. Και κάναμε την πρώτη προσπάθεια, αλλά δεν πέτυχε. Απογοήτευση αλλά συνεχίσαμε… Και κάναμε την δεύτερη αλλά και πάλι δεν πέτυχε. Μεγαλύτερη απογοήτευση, αλλά είπαμε «τρίτη και τυχερή». Και κάναμε την τρίτη και ναι!!! Είχαμε θετικό αποτέλεσμα!!!!

Και πάλι εξετάσεις κάθε δεύτερη μέρα να δούμε αν μεγαλώνει… και πάλι άγχος που προσπαθούσες να θάψεις γιατί δεν έπρεπε να αγχώνεσαι. Και ήρθε και ο πολυπόθητος υπέρηχος που ακούσαμε την καρδούλα του!!! Αχ αυτός ο ήχος είναι ακόμα στα αυτιά μου!!! Και κάπου εκεί ηρέμησα και είπα «ναι είμαι έγκυος!!!!». Αλλά αυτό κράτησε για 2 εβδομάδες…. Και μετά απλά δεν είχαμε παλμό και έπρεπε να τελειώσουμε την εγκυμοσύνη…

2.5 χρόνια έκανα να το ξεπεράσω. Για εμένα δεν ήταν μια εγκυμοσύνη. Για εμένα ήταν 8 παιδιά (τόσα ήταν τα έμβρυα και για τις 3 εξωσωματικές) που δεν γέννησα ποτέ. 8 έμβρυα. Τα επόμενα χρόνια μετά την αποβολή κάθε μέρα έλεγα « τώρα θα ήμουν 7 μηνών… τώρα θα γεννούσα… τώρα θα γιορτάζαμε τα γενέθλια του/της… Κάθε πρωί ξυπνούσα και έκλαιγα, δεν είχα λόγο να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν είχα λόγο να ζω. Κάθε χρόνο στην γιορτή της μητέρας κλαίω για τα παιδιά που δεν γέννησα και τα κάνω εικόνα να τρέχουν μέσα στο σπίτι και να μου λένε «χρόνια πολλά μανούλα».

Δείτε σχετικά: Σ’ εσένα που δεν έγινες μητέρα!

Και μετά από 2,5 χρόνια κατάφερα να βρω την δύναμη να δοκιμάσω άλλη μια φορά… Όμως… άργησα πολύ; Η κατάθλιψη άφησε τα «κουσούρια» της; Οι ορμόνες μου δεν είναι πια καλές και οι γιατροί μιλάνε για δότρια ωαρίων…. Και σκέφτομαι: «κάποια άλλη γυναίκα θα κάνει ενέσεις στην δική της κοιλιά, θα δίνει αυτή κάθε δεύτερη μέρα αίμα και θα τρυπήσουν τις δικές τις ωοθήκες για να πάρουν τα ωάρια της, τα οποία θα τα γονιμοποιήσουν με το σπέρμα του συζύγου μου και να τα βάλουν στην δική μου μήτρα!!! ». Έμβρυα που θα μπουν στο μικροσκόπιο για να εξεταστούν τα κύτταρά τους, τα χρωμοσώματα τους και αν δεν είναι εντάξει θα πεταχτούν στα σκουπίδια;;; Και ποιος καθορίζει το «εντάξει»; Και πόσα ετεροθαλή αδέρφια θα έχει το παιδί μου;

Δεν το είχα φανταστεί έτσι… Ούτε στον χειρότερο μου εφιάλτη δεν είχα φανταστεί πόσες εξετάσεις και τι μπορεί να ψάχνουν στα εργαστήρια για να αγκαλιάσουν κάποιες γυναίκες ένα παιδί. Ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι εγώ θα ήμουν μία από αυτές τις γυναίκες. Πόσα και πόσα ζευγάρια πηγαίνουν κάθε μέρα σε κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης με την αγωνία να ξεχειλίζει από τα μάτια τους… Δεκάδες μαζευόμασταν κάθε φορά που πήγαινα με τον σύζυγο μου και ήταν μόνο σε ένα κέντρο. Σαν αγελάδα σε γραμμή παραγωγής ένοιωθα. Η μία μετά την άλλη να περνάμε από τα δωματιάκια για τις εξετάσεις μας και να κοιτάμε στα μάτια αυτή που βγήκε για να μαντέψουμε αν έχει καλά ή άσχημα νέα… «Πόσα ωάρια είχες εσύ», «πόσα γονιμοποιήθηκαν», «πόσες προσπάθειες έχεις κάνει», «πόσο είναι το ενδομήτριο»… Όχι, όλα αυτά δεν ήταν μέσα στα όνειρά μου για οικογένεια… Και το παράπονο όλων μας αποτυπωμένο στο πρόσωπό μας: «Τι δεν έχουμε εμείς που το έχουν αυτοί που πετάνε τα παιδιά τους στα σκουπίδια ή τα παρατάνε σαν ανεπιθύμητα κουτάβια;»

Έχω σκοπό να κάνω μία τελευταία προσπάθεια. Είτε με δικό μου ωάριο είτε με κάποιας άλλης γυναίκας. Δοξάζω Τον Θεό που έχω τουλάχιστον καλή μήτρα και έχω την ευκαιρία να μεγαλώσω εγώ το επόμενο εμβρυάκι μας. Με το δικό μου αίμα, με την δική μου αγάπη.

Η χώρα μας τον τελευταίο καιρό ζει τραγικές στιγμές και εγώ αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι «θα υπάρχουν φάρμακα για την εξωσωματική τον άλλο μήνα;». Εγωιστικό το ξέρω, αλλά για εμένα είναι ακριβώς στο παρά ένα το όλο θέμα και αν δεν γίνει τώρα δεν θα γίνει ποτέ… και το ποτέ είναι πολύς καιρός…
Σας ευχαριστώ

Υ.Γ.: Αύριο έχω γενέθλια. Σαν αύριο θα έκλεινα τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης μου πριν από 2 χρόνια… Όχι κάποια πράγματα τελικά δεν φεύγουν από μέσα μου…

Λυδία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ