Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Ποτέ δεν κατάλαβα πως ο πατέρας μου, με πέταξε έτσι απ’ τη ζωή του…

Αντάλλαξα μερικά e-mail πρόσφατα με ένα νεαρό, του οποίου οι γονείς χώρισαν, όταν ήταν 7 ετών. Το διαζύγιό τους είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή του, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να έχει θέματα στην καθημερινή του ζωή.

Μου επέτρεψε να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα μηνύματά του για δύο λόγους. Πρώτον, ελπίζει, ότι οι γονείς, μέσα από τα λόγια του, θα εμπεδώσουν, ότι τα παιδιά τους πρέπει να είναι πρώτη και μεγάλη προτεραιότητα και για τους δυο γονείς σε καλές και κακές στιγμές.

Δεύτερον, ελπίζει, ότι οι γονείς, οι οποίοι βίωσαν ένα πολύκροτο διαζύγιο γεμάτο φωνές, τσακωμούς, συγκρούσεις, βρισιές και ξύλο, που μόνο πόνο και δυστυχία έφερε στο παιδί τους, μπορούν να δουν, ότι τα παιδιά τους μπορούν να τα καταφέρουν, να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και να βγουν νικητές και στις περισσότερες περιπτώσεις, καλύτεροι άνθρωποι.

Ζητώ μόνο μια χάρη από όλους σας: Ενώ διαβάζετε το e-mail, που ακολουθεί, να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση αυτού του παιδιού και να δείτε την κατάσταση από τη δική του οπτική γωνία. Το διαζύγιο είναι μεν υπόθεση ενηλίκων, αλλά δεν αφορά μόνο αυτούς. Έχει και παράπλευρες απώλειες. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, που τραυματίζει βαθιά τις ψυχές των παιδιών. Εάν έχεις παιδιά και είσαι σε διαδικασία διαζυγίου, επιμέλειας και άλλα τέτοια, πρέπει να τα λάβεις σοβαρά υπόψη σου και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, για να μην τους δημιουργήσεις ψυχολογικά τραύματα, που θα τα ακολουθούν όλη τους τη ζωή.

«Τα παιδιά μεγαλώνοντας αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις. Πηγαίνουν σχολείο, κάνουν φίλους και διασκεδάζουν. Τα έκανα και εγώ όλα αυτά σαν παιδί. Στα 7 του ένα παιδί δεν είναι προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει το άγχος και τον πόνο, που φέρνει το διαζύγιο των γονιών του. Επιπλέον, ένα παιδί αυτής της ηλικίας το μόνο, που θεωρεί δεδομένο είναι η αγάπη των γονιών του και η καλή τους συμπεριφορά απέναντί του.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σοκαριστική η πρώτη φορά που ένα παιδί βλέπει ότι οι γονείς του είναι ικανοί να το βλάψουν. Δεν έπρεπε να με αναγκάσουν να βιώσω τόσο άγχος και πανικό. Στην ηλικία των 7 συνειδητοποίησα, ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει σε μια στιγμή και δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να αντιμετωπίσουμε ό, τι δυσκολεύει τη ζωή μας. Ήμουν πολύ μικρός, για να πάρω τέτοιο μάθημα.

Ήταν 15 Μαρτίου του 2002. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά εκείνη την ημέρα. Ο μπαμπάς μου δεν ήρθε σπίτι μετά τη δουλειά. Η μαμά μου, μου είπε, ότι είχε μια έκτακτη πτήση (ήταν πιλότος) και σαν παιδί, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Δεν ήταν ασυνήθιστο εξάλλου κάτι τέτοιο. Έπαιξα με τα παιχνίδια μου και τελικά έπεσα για ύπνο.

Ξύπνησα το πρωί και όπως κάθε άλλο πρωί πήγα στο σχολείο. Πήγαινα Β’ Δημοτικού. Το όνομα της δασκάλας μου ήταν κυρία Στέλλα. Ήμουν στην τάξη, είχαμε καλλιτεχνικά εκείνη την ώρα, όταν ο διευθυντής με φώναξε στο γραφείο του. Ήμουν μπερδεμένος, αλλά και ενθουσιασμένος, που ολόκληρος διευθυντής μου έκανε την τιμή να με καλέσει στο γραφείο του. Σκέφτηκα, ότι καλό θα είχε συμβεί.  Όταν μπήκα στο γραφείο του, είδα το μπαμπά μου με τη στολή της δουλειάς του και έτρεξα να τον πάρω αγκαλιά. Χαιρόμουν, που τον έβλεπα, αλλά δεν είχα ιδέα, τί συνέβαινε.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο, είδα το μεγαλύτερο αδερφό μου να κάθεται στο μπροστινό κάθισμα. Ρώτησα το μπαμπά μου: “Τί έγινε;”. Είπε, “Θα σας πω σε λίγο”. Ο αδελφός μου τότε ρώτησε: “Τί θα μας πεις;” και ο μπαμπάς μου είπε: “Η μητέρα σας και εγώ αποφασίσαμε να πάρουμε διαζύγιο”. Βάλαμε και οι δύο τα κλάματα φωνάζοντας και ρωτώντας: “Γιατί; Γιατί;” και ο πατέρας μου το μόνο, που είπε ήταν “Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό”.

Σε όλο το δρόμο κλαίγαμε. Μόλις φτάσαμε σπίτι, μας είπε να βγούμε από το αυτοκίνητο και στη συνέχεια έφυγε οδηγώντας με χίλια. Εκείνη η ημέρα ήταν μακράν η χειρότερη μέρα της ζωής μου.

Από τότε που έφυγε ο πατέρας μου, πέρασα βαριά κατάθλιψη. Έκλαιγα συνέχεια, δεν έτρωγα και δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Η μητέρα μου με πήγε σε παιδοψυχολόγο, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω για ό, τι έγινε. Μου ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβω, γιατί κάποιος, που εμπιστευόμουν τόσο, με πέταξε έτσι απ’ τη ζωή του. Από κει, που τον έβλεπα κάθε μέρα, τώρα ήμουν αναγκασμένος να τον βλέπω κάθε σαββατοκύριακο και αυτό, αν δεν δούλευε.

Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί συνέβαινε όλο αυτό. Η μαμά μου, μου είπε, ότι μπορούσα να τον βλέπω, όποτε ήθελα, αλλά όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο, πάντα έβρισκε κάποια δικαιολογία να μου πει. Μια μέρα μου είπε, ότι δεν μπορεί να μου μιλήσει, γιατί μόλις είχε χύσει κατά λάθος λίγο γάλα στο πάτωμα και έπρεπε να σφουγγαρίσει. Το σφουγγάρισμα ήταν μάλλον πιο σημαντικό από το να μιλήσει με μένα.

Δεν έβγαζα άκρη. Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να με κάνει να καταλάβω, γιατί φερόταν έτσι. Αρνούνταν να μου μιλήσει και να περάσει χρόνο μαζί μου. Ήμουν το παιδί του στην τελική, όχι κανένας ξένος, που του είχε κάτσει στο σβέρκο. Όταν σκέφτομαι εκείνη την περίοδο της ζωής μου, με κάνει να νιώθω θυμό και άγχος.

Συνειδητοποίησα, ότι ο πόνος και η πικρία, που ένιωσα δεν οφειλόταν στο διαζύγιο των γονιών μου, αλλά στον τρόπο, που ο μπαμπάς μου επέλεξε να συμπεριφερθεί. Ήταν η συμπεριφορά του, που με πλήγωσε τότε και με πληγώνει ακόμα. Ακόμα τον κατηγορώ για πολλά. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι απλώς κάποιος, που γνώριζα κάποτε. Ποτέ δεν έγινε και πάλι ο μπαμπάς, που ήξερα.

Τον ευχαριστώ, γιατί με τον τρόπο του μου έδειξε, ότι η συμπεριφορά και οι ενέργειές μας όχι μόνο επηρεάζουν τους άλλους, αλλά δείχνουν και το χαρακτήρα μας. Ένας άνθρωπος με χαρακτήρα ποτέ δεν θα αγνοούσε με τόσο επιδεικτικό τρόπο τα ίδια του τα παιδιά. Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος και να έχω καλές σχέσεις με όλους. Για μένα, έχουν σημασία τα θέλω των άλλων, αλλά πιο πολύ σημασία έχουν τα δικά μου θέλω. Κάποιος στο σημείο αυτό θα μπορούσε να σκεφτεί, ότι η άκαρδη συμπεριφορά του πατέρα μου με έκανε εγωιστή και να κοιτάω πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου. Δεν είναι όμως έτσι.

Ιάσονας

Η ιστορία του Ιάσονα δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Οι περισσότεροι γονείς καταφέρνουν να διατηρούν υγιείς σχέσεις με τα παιδιά τους μετά το διαζύγιο. Η ιστορία του Ιάσονα είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να θέσει όλους τους γονείς σε επιφυλακή. Αν σκοπεύεις να χωρίσεις, καν’ το με ένα τρόπο, που δεν θα βλάψει τα παιδιά σου.

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ