fbpx

Βρήκαν καρκίνο στον άντρα μου όταν ήμουν 8 μηνών έγκυος κι έμεινα χήρα στα 30 μου

| 16 Ιανουαρίου 2018
ADVERTISEMENT

Για τους περισσότερους γονείς, η ώρα μεταξύ φαγητού και ύπνου των παιδιών τους, είναι γνωστή ως «το κυνήγι των μαγισσών». Τα παιδιά μεταμορφώνονται σε δικτάτορες χωρίς καμία διάθεση να σε ακούσουν. Δεν σε υπολογίζουν και εσύ πρέπει να κάνεις το γνωστό, καθιερωμένο αγώνα μέχρι να τα καταφέρεις να πέσουν για ύπνο. Αλλά, μου αρέσει. Αυτό είναι και το παράξενο. Μέσα από αυτή τη «διαδικασία» ζω. Μπορεί ο γιος μου να με ταλαιπωρεί, να υποφέρω στα χέρια του, αλλά μ’ αρέσει. Τίποτα δεν είναι πιο απολαυστικό από το να τρώω στο τραπέζι μαζί του, ειδικά από τότε, που πέθανε ο άντρας μου.

Ο γιος μου, 6 ετών σήμερα, μοιράζεται το τραπέζι μαζί μου, γιατί αν και μικρός, έχει μέσα του δυνατή την «έννοια» της οικογένειας. Παραδέχομαι ότι ζητώντας του να μου κάνει παρέα στο τραπέζι, με κάνει να αισθάνομαι καμιά φορά αξιολύπητη και κακομοίρα, αλλά αν δεν το κάνει, δεν θα επιβιώσω.


ADVERTISEMENT

Βλέπεις, είμαι χήρα εδώ και 5 χρόνια. Είναι μια λέξη, που μετά βίας αναγνωρίζω τώρα πια. Ο άντρας μου ήταν σεφ, γι’ αυτό και η εμμονή μου με το φαγητό, το τραπέζι, την παρέα. Έκανε τα πάντα εκείνος και με απόλυτη επιτυχία. Από γκουρμεδιάρικα φαγητά μέχρι αυγά τηγανητά με πατάτες και βραστά αυγά. Το σπαγγέτι του; Άπαιχτο. Ήταν ένας πραγματικός μαέστρος. Ο μαέστρος της καρδιάς μου. Λάτρευε το παιδί του και μένα και όλοι μαζί περνάγαμε ώρες ατέλειωτες στην κουζίνα γελώντας και…τρώγοντας. Ίσως γι’ αυτό ο μικρός τώρα με ταλαιπωρεί με το φαγητό. Δεν του αρέσει το δικό μου και θέλει του μπαμπά του.

Αλλά έφυγε. Τον έχασα. Διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο, όταν ήμουν έγκυος 8 μηνών. Μόλις είχε τελειώσει το θέατρο και πηγαίναμε για φαγητό στο αγαπημένο μας μαγαζί, ένα ιταλικό εστιατόριο, που δεν υπάρχει πια. Αισθάνθηκε ζαλάδα και το απέδωσε στην κούραση της ημέρας. Μετά από ώρα, αφού φάγαμε, το ίδιο. Πήγε στο γιατρό την επόμενη κιόλας μέρα. Όγκος στον εγκέφαλο. Στις παλιότερες φωτογραφίες μας φαινόμασταν τόσο αθώοι, χαρούμενοι και χαλαροί. Το πάλεψε και για πολύ καιρό μάλιστα. Αλλά δεν τα κατάφερε.

Αν ήταν διαγωνισμός, δεν ξέρω ποιος θα νικούσε. Το μωρό, που μεγάλωνε μέσα μου ή ο όγκος, που μεγάλωσε στον εγκέφαλό του; Ένας όγκος, που αντί να τον σκοτώσει ο άντρας μου, τον σκότωσε εκείνος.

Μέχρι το θάνατό του, το φαγητό ήταν ζωτικής σημασίας στη ζωή μας. Τίποτα δεν τον έκανε πιο ευτυχισμένο από ένα πετυχημένο πιάτο ή ένα καλοψημένο burger, όταν βγαίναμε έξω. Διασκεδάζαμε, περνάγαμε καλά. Δεν φανταζόμουν ότι η ζωή θα μπορούσε να μας τα φέρει έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη. Έτσι, όταν πέθανε, η ώρα του φαγητού έγινε για μένα η πιο καταστρεπτική απ’ όλες: ήταν η στιγμή, που αισθανόμουν πραγματικά μόνη.


ADVERTISEMENT

Μου λείπει. Πολύ. Όλα τον θυμίζουν. Φαίνεται αστείο, αλλά τον θυμάμαι κάθε φορά, που τρώω ή που βλέπω άλλους να τρώνε, τον βλέπω στην κουζίνα μαγειρεύει, τον βλέπω στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή κάθε φορά, που πηγαίνω. Θέλω να το φωνάξω ότι μου λείπει: στην κολλητή μου, που έρχεται και της λέω τον πόνο μου, στο αφεντικό μου, που παραπονιέται ότι ο τίτλος του άρθρου μου δεν ήταν πολύ πιασάρικος, στον τύπο στο μετρό, που τρώει ένα σάντουιτς σαν αυτά, που μου έφτιαχνε ο άντρας μου για τη δουλειά.

Τα κατάφερα με τη βοήθεια φαρμάκων και γιατρών. Ο θάνατος ενός συζύγου είναι από τα πιο ανατρεπτικά γεγονότα στη ζωή μιας γυναίκας και δη, όταν είναι πολύ νέα και έχει μικρά παιδιά. Πολλές καταφέρνουν και προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα, άλλες πάλι αργούν ή δεν το ξεπερνούν ποτέ. Δεν κατηγορώ το παιδί μου σε καμία περίπτωση. Βιώνει και αυτό μεγάλες αλλαγές, όπως κι εγώ κι έχει και μια ταυτότητα να διαμορφώσει μεγαλώνοντας.

Μερικές νύχτες, φοβάμαι, που είμαι μόνη μου με το γιο μου. Μόνοι μας. Εγώ και εκείνος. Μισώ τον εαυτό μου, που αισθάνομαι έτσι. Αλλά, τουλάχιστον, όσο περνάει ο καιρός, φτιάχνουν τα πράγματα. Μεγαλώνει και είναι πρόθυμος να μου μιλήσει περισσότερο. Πώς πέρασε στο κολυμβητήριο, στο σχολείο, τί κάνανε στα μαθηματικά, τη γλώσσα, το διάλειμμα. Τον χαίρομαι.

Όταν μαγειρεύω, κοιτάζω τη φωτογραφία του άντρα μου. Κοιτάζω και σκέφτομαι τί θα έκανε τώρα, αν ήταν κοντά μου. Θα με βοηθούσε, θα αναλάμβανε εκείνος το μαγείρεμα και θα μου έδινε ένα μεγάλο, ζωηρό φιλί.

Αντιστέκομαι σθεναρά στην άποψη των φίλων μου, ότι πρέπει να αρχίσω πάλι να βγαίνω. Δεν θέλω. Όσο περισσότερο κρύβομαι στο διαμέρισμά μου, τόσο πιο απομονωμένη γίνομαι. Τί θα γίνει, όμως, όταν το παιδί μεγαλώσει, αρχίζει να βγαίνει, ίσως φύγει να σπουδάσει και εγώ μείνω μόνη μου; Προς το παρόν δεν με νοιάζει. Δεν θέλω νέες γνωριμίες και τέτοια. Είναι νωρίς.

Πέρασαν 5 χρόνια από τότε, που έφυγε, αλλά ακόμα είναι νωρίς. Ο άντρας μου σίγουρα, δεν θα ήθελε να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου μόνη μου με μια φωτογραφία του αγκαλιά. Και όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ περιορίζονται οι επιλογές μου. Θα είναι δύσκολο μετά, αν μου ‘ρθει και το αποφασίσω.

Ίσως ήρθε η ώρα να το κάνω το βήμα. Ίσως.

Κυριακή

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ