“Πώς έγινε έτσι αυτή; Σαν πολλά κιλά δεν έχει πάρει;” είπε στον φίλο της την ώρα που με χαιρετούσαν

Πριν κάτι μέρες συνάντησα τυχαία στο δρόμο μια γνωστή μου που είχα να δω χρόνια. Σε χειρότερη στιγμή δεν μπορούσαμε να είχαμε συναντηθεί: Αφόρητη ζέστη και εγώ με μακρυμάνικο. Στο μάρσιπο το μωρό να κλαίει και πίσω μου ο άντρας μου με τα άλλα δύο μας παιδιά. Τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει στο καταϊδρωμένο μου πρόσωπο και ο μάρσιπος με έσφιγγε τόσο που κάποια κομμάτια από τη σάρκα μου, έμοιαζαν έτοιμα να εκραγούν.

Χαμογέλασα κάπως αμήχανα και μιλήσαμε για λίγα λεπτά. Στο τέλος και αφού χαιρετηθήκαμε την άκουσα να λέει ψιθυριστά στο φίλο της: “Πώς έγινε έτσι αυτή; Σαν πολλά κιλά δεν έχει πάρει;”.

Ένιωσα το πρόσωπό μου να φλογίζεται ακόμη περισσότερο. Οι παλμοί μου βάρεσαν κόκκινο και μου ήρθε μια σκοτοδίνη. Δεν ήξερα τί να κάνω. Να σωριαστώ κάτω ή να συνεχίσω; Αποφάσισα να συνεχίσω, αν και πολύ θα ήθελα να ακούσω τί είπε στη συνέχεια.

Τα επόμενα 2 βράδια δεν κοιμήθηκα. Δεν είπα τίποτα και σε κανέναν, γιατί ένιωθα ντροπιασμένη και προσβεβλημένη. Τόσο πολύ είχα αλλάξει ή ήταν απλώς κακοπροαίρετη; Εν μέρει είχε δίκιο. Ναι, είχε δίκιο. Αλλά δεν είχε το δικαίωμα στα λίγα δευτερόλεπτα που μιλήσαμε να εκφέρει και άποψη, ειδικά μετά από τόσα πολλά χρόνια που έχει να με δει. Επέλεξε να μην κοιτάξει εμένα, αλλά το βάρος μου, μόνο αυτό.

Ναι, είχα πάρει βάρος. Το πιο εύκολο θα ήταν να αρχίσω τις δικαιολογίες. Εγκυμοσύνες, αϋπνία, έλλειψη χρόνου για γυμναστήριο, άγχος… Με τρία παιδιά πώς να μην έχεις άγχος; Και άγχος και ανησυχίες. Απ’ όλα έχω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Προσπάθησα πολλές φορές να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, αλλά δεν τα κατάφερα. Τα κιλά μου παρέμειναν εκεί. Αυτή είναι όλη η ενοχλητική και οδυνηρή αλήθεια. Αγωνίστηκα, αλλά δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα και προσπάθησα και προσπάθησα. Πραγματικά προσπάθησα. Στο τέλος τα παράτησα και στράφηκα ξανά στο φαγητό για παρηγοριά. Μια απόλαυση μου έμεινε, ας το χαρώ. Πήρα κιλά, αλλά αυτό δεν με κάνει λιγότερο άνθρωπο, μητέρα, γυναίκα. Δεν σημαίνει ότι δεν είμαι άξια, καλή, συμπαθητική ή γλυκιά.

Ήθελα να γυρίσω πίσω και την «πιάσω», να της μιλήσω, να της πω τα όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Πριν από δύο εβδομάδες έτρεξα στον ημιμαραθώνιο για τρίτη φορά. Δεν τον έβγαλα φυσικά, αλλά το πάλεψα, δεν το άφησα. Πολλοί προσπάθησαν να με μειώσουν ότι δεν ήμουν γρήγορη και τί κάνω εγώ εκεί, αλλά εγώ ήμουν υπερήφανη γιατί γνώριζα την αλήθεια. Χρειάζεται αντοχή και καλή προετοιμασία. Θέλει θέληση, αποφασιστικότητα και επιμονή. Χρειάζεται αφοσίωση και πάθος. Χρειάζεται και δυνατή καρδιά. Από αυτό έχω σίγουρα. Ήταν ένα επίτευγμα για μένα, όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά.

Ήθελα να της δείξω ότι είμαι πολλά περισσότερα από κάποια, που απλά έχει παχύνει. Αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο γελοίο μου φαινόταν. Είχε σημασία; Γιατί να με νοιάζει τί σκέφτονται κάποιοι για μένα; Γιατί να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη επικριτικά; Επειδή κάποια έκανε ένα ανόητο σχόλιο στο δρόμο; Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να μας το κάνουν αυτό; Ποιος έχει το δικαίωμα να μας κρίνει; Γιατί απορρίπτουμε μια φιλοφρόνηση εύκολα, αλλά την προσβολή την αφήνουμε να μας βλάψει και να μας χαλάσει την ψυχολογία;

Συνειδητοποίησα ότι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, αν δεν είστε φίλοι, θα χαλιέσαι μια ζωή για κάθε χαζό σχόλιο που ακούς. Το βιολί αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει. Ο κόσμος θα σχολιάζει και θα σχολιάζει και θα σχολιάζει, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Την επόμενη φορά που θα κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, πριν φύγω, δεν θα δαγκωθώ τάχα μου στεναχωρημένη από αυτό που βλέπω. Την επόμενη φορά που θα δοκιμάσω το παλιό καλό μου τζιν, δεν θα απογοητευτώ, που δεν θα μου κάνει.

Την επόμενη φορά που θα ακούσω ένα όχι και τόσο κολακευτικό σχόλιο για μένα, δεν θα το αφήσω να ριζώσει μέσα μου. Δεν θα τους δώσω αυτή την ικανοποίηση. Θα το απορρίψω, έτσι πρέπει. Θα μάθω να αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου. Θα τον κοιτάζω σαν φίλο και όχι σαν εχθρό. Θα χαλαρώσω και θα αποδεχτώ ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Θα πιστέψω στον εαυτό μου. Αυτό αρκεί.