Πήγαινα κομμώτρια στα σπίτια με το παιδί μου και μέναμε σε υπόγειο. Σήμερα έχω κομμωτήριο, τα κατάφερα!

Με τον άντρα μου παντρευτήκαμε όταν ήμουν 23 και εκείνος 33. Σύντομα ήρθε το παιδάκι μας στον κόσμο αλλά και τα προβλήματα.

Από πάντα μου φώναζε και με καταπίεζε αλλά το πράγμα παραέγινε όταν η καθημερινότητά μας, δυσκόλεψε με το παιδί και τα ξενύχτια. Τότε σήκωσε για πρώτη φορά χέρι επάνω μου.

Ανεχόμουν το ξύλο επί ενάμιση χρόνο μέχρι που μια μέρα βρήκε γκόμενα και έφυγε μόνος του και με λύτρωσε.

Μου άφησε όμως τόνους χρέη αφού όλοι οι λογαριασμοί ήταν στο όνομά μου.

Πριν παντρευτούμε είχα τελειώσει κομμωτική και είχα ξεκινήσει να δουλεύω σε ένα κομμωτήριο και τα πήγαινα πολύ καλά.

Όταν παντρευτήκαμε σταμάτησα απ’ το κομμωτήριο γιατί έμεινα έγκυος αμέσως και είχα και εκείνον να μου λέει πως δεν χρειαζόταν να εργάζομαι και πως θα ήμουν καλά και μόνο με τον μισθό του. Αλλά μόνο καλά δεν ήμασταν αφού τα έδινε σχεδόν όλα στη μανούλα του και στην αδερφή του και για εμάς δεν έμενε τίποτα παρά μόνο χρέη.

Ένα πρωί λοιπόν βρέθηκα μόνη μου με ένα μωρό και με ένα σκασμό χρέη, χωρίς δουλειά, να πρέπει να βρω τρόπο να ζήσουμε.

Αναγκαστικά έφυγα από το σπίτι που μέναμε και μετακομίσαμε σε ένα υπόγειο μέσα στην υγρασία, με ένα κρεβάτι ένα τραπέζι και δύο καρέκλες.

Αυτά ήταν τα υπάρχοντά μας. Ηλεκτρικές συσκευές δεν είχα. Μαγείρευα στο γκαζάκι και για ψυγείο, χρησιμοποιούσα λίγο από τον χώρο στο ψυγείο της γειτόνισσας που μας εξυπηρετούσε. Τα βράδια επειδή δεν είχαμε τηλεόραση, χαζεύαμε από το παράθυρο, τα πόδια των περαστικών και έφτιαχνα ιστορίες για το πού να πήγαιναν και πώς να ήταν  η ζωή τους.

Εκεί σε αυτό το υπογειάκι, μου ήρθε και η αναλαμπή. Ξεκίνησα να κουρεύω και να χτενίζω άτομα στα σπίτια τους.

Πρώτα ξεκίνησα από φίλες, οι φίλες με σύστησαν σε άλλες φίλες τους και σιγά σιγά απέκτησα μια μικρή πελατεία.

Το παιδί το έπαιρνα μαζί μου και ουσιαστικά η μικρή μου, μεγάλωσε στα σπίτια των πελατών που την κερνούσαν γλυκά και φαγητά και την είχαν σαν δικό τους παιδί.

Μέσα σε δύο χρόνια, με πολλή σκληρή δουλειά και στερήσεις, κατάφερα να μετακομίσουμε σε ένα αξιοπρεπές σπίτι, να έχουμε έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές και πριν 6 μήνες άνοιξα το δικό μου κομμωτήριο το οποίο πάει φανταστικά!

Θέλω με την ιστορία μου, να δώσω ελπίδα σε όλους τους μονογονείς εκεί έξω ότι πάντα κάτι καλό μας περιμένει, αρκεί να μην το βάζουμε κάτω, να μην παραδίδουμε τα όπλα και να μην συμβιβαζόμαστε.

Αν δεν είχα κάνει το βήμα τότε, θα ήμασταν ακόμα στο υπόγειο, στον δικό μου πάτο που έπιασα και πήρα φόρα για να ανέβω.

Γιατί όπως λέει και ο Τερζής “Στα υπόγεια ειναι η θέα!”

Σας το αφιερώνω!

Φανή

*Η κεντρική φωτό του άρθρου είναι τυχαία και δεν απεικονίζει τα πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας