Πελάτισσα αφόδευσε στο δοκιμαστήριο και το καταλάβαμε από τη…μυρωδιά!

Καλησπέρα σας, με λένε Ελένη και είμαι μόνη μαμά 3 παιδιών 13, 10 και 5 ετών. Από τότε που χώρισα με το σύζυγό μου μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου και για να τα βγάλω πέρα εργάζομαι ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα με ρούχα. Μικρός ο μισθός, μεγάλες οι ανάγκες των παιδιών αλλά τα βγάζουμε πέρα, να είναι καλά και οι γονείς μου που είναι πάντα στο πλευρό μου και μας βοηθούν.

Μακάρι να είχα έναν άντρα και να μην χρειάζεται να αναγκάζομαι να δουλεύω εδώ που δουλεύω και ο βασικότερος λόγος είναι ότι υπάρχουν πελάτες και όταν συναναστρέφεσαι με πελάτες το επίπεδο της δυσκολίας είναι απίστευτα ανεβασμένο.

Το τι έχουν δει τα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι ως πωλήτρια δεν λέγεται. Τα περιστατικά είναι άπειρα. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός προς τον εργαζόμενο. Έχω βαρεθεί να ακούω ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ σχεδόν ποτέ. Μας μιλάνε με απίστευτη ασέβεια, ειρωνεία, μας προσβάλλουν, μας βρίζουν, μας πετάνε τα ρούχα στη μούρη και πόσα άλλα ακόμα. Νομίζουν ότι είμαστε υπηρέτες τους και πρέπει να τους προσκυνάμε από τη στιγμή που θα μπουν μέχρι τη στιγμή που θα βγουν.

Είχαμε πελάτισσα – μεγάλης ηλικίας γι’ αυτό και δεν την παρεξηγώ – που είχε ακράτεια και πάνω που δοκίμαζε ρούχα λέρωσε όλο το δοκιμαστήριο σε σημείο που τα τσίσα έτρεξαν έξω. Έδειξα μεγάλη κατανόηση γιατί η γυναίκα καταντράπηκε και ζήτησε δέκα φορές συγγνώμη. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα μαζέψω χωρίς να πω κουβέντα αλλά στην περίπτωση μιας άλλης πελάτισσας, η οποία μπήκε βιαστικά στο δοκιμαστήριο μόνο και μόνο για να αφοδεύσει και μετά σηκώθηκε και έφυγε με ύφος 100 καρδιναλίων; Λες και το έκανε επίτηδες.

Μπήκε μέσα, διάλεξε το πρώτο παντελόνι που βρήκε μπροστά της, μπήκε στο δοκιμαστήριο και μετά από 10 λεπτά βγήκε, μου έδωσε το παντελόνι και έφυγε βιαστικά με το φρυδάκι ανασηκωμένο. Από τη μυρωδιά καταλάβαμε τι είχε γίνει. Δεν τολμούσες να περάσεις έξω από το δοκιμαστήριο και λιποθυμούσες. Μα καλά σοβαρά τώρα; Μπες μέσα και πες είναι μεγάλη ανάγκη να πάω στην τουαλέτα. Άνθρωποι είμαστε θα την αφήναμε, για τ’ όνομα του Θεού. Θεωρεί πιο τίμιο να τα χώσει μέσα στο δοκιμαστήριο που μπαίνει τόσος κόσμος λες και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να μαζεύουμε τα σκ@τ@ της κάθε μιας;

Για τ’ όνομα του Θεού πια. Είναι πολλές φορές που προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου και να μην πλακωθώ με καμία αλλά δεν μπορώ. Προχθές μπήκε μία μέσα που ήταν πάνω από 120 κιλά και διάλεξε ένα φόρεμα medium. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι χρειάζεται μεγαλύτερο μέγεθος και εκείνη γυρνάει και μου λέει «Άκου να σου πω κουκλίτσα μου. Αν είσαι εσύ χοντρή και κομπλεξική δεν είμαστε όλες. Εγώ μία χαρά σώμα έχω και υποστηρίζω και το small και το medium σε αντίθεση με σένα που είσαι σαν χοντροβάρελο». Δοκίμασε το medium φόρεμα, δεν της έκανε, έσκισε το φερμουάρ και μετά μου έβαλε τις φωνές μπροστά σε όλους επειδή τάχα μου τα φτιάχνουμε επίτηδες μικρά και με ευτελή υλικά. Τι να της πεις αυτηνής;

Πολλά περιστατικά μου έχουν τύχει και με άντρες. Μπαίνουν μέσα, μας την πέφτουν, προσπαθούν να μας στριμώξουν στα δοκιμαστήρια ή αφήνουν επίτηδες ανοιχτή λίγο την κουρτίνα του δοκιμαστηρίου για να τους δούμε να αυνανίζονται. Γκέι ζευγάρια, αλλά και straight κάνουν σεξ στα δοκιμαστήρια, μας αφήνουν πίσω δωράκια όπως sex toys, δονητές και πόσα άλλα, κλέβουν αντικείμενα και τα πληρώνουμε εμείς…

Λυπάμαι πάρα πολύ για τη νοοτροπία μερικών ανθρώπων. Καιρός μερικοί από εσάς να καταλάβετε ότι παλεύουμε για το μεροκάματο για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και πρέπει να μάθετε να σέβεστε και λίγο. Έλεος πια!

Ελένη