Παιδί θανόντος στρατιωτικού συγκινεί: “Ήμουν η κόρη του “καραβανά”, του “στρατόκ@υλου”, του “μιλιταριστή!”

Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός. Έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι, κάποιες φορές ακόμα και ολόκληρες εβδομάδες λόγω ασκήσεων, κάποιες φορές ακόμα κι ολόκληρους μήνες σε ειρηνευτικές αποστολές για να έχω εγώ ένα καλύτερο μέλλον.

Λόγω της δουλειάς του μείναμε σε πολλά μέρη κι εγώ κάθε 2, 3 ή 4 χρόνια άλλαζα σχολείο, παρέες , φίλους. Όπου κι αν πήγαινα ήμουν “η καινούρια”.

Κάποιοι στη γειτονιά με ρωτούσαν από που είμαι κι εγώ δεν ήξερα τι να τους απαντήσω. Γιατί πραγματικά δεν ήξερα. Αλλού γεννήθηκα, αλλού μεγάλωσα, αλλού πήγα σχολείο, αλλού πέρασα την εφηβεία μου…

Γιατί ήμουν η κόρη του “καραβανά”, του “στρατόκαυλου”, του “μιλιταριστή”. Αυτός ο ” καραβανάς” είχε χρεωμένες κάποιες ψυχές. Δίπλα σε μένα. Εγώ ήμουν το παιδί του, αυτοί ήταν οι στρατιώτες του, παιδιά κι αυτά που οι γονείς τους του εμπιστεύτηκαν να τα εκπαιδεύσει και να τα παραδώσει όπως τα πήρε. Αρτιμελή. Και το έκανε, πολλές φορές παραμερίζοντας ακόμα και μένα, το ίδιο του το παιδί.

Δεχόταν αγόγγυστα τις μειώσεις στις αποδοχές του, την εκμετάλλευση της δουλειάς του από τυχάρπαστους πολιτικάντηδες μιας χρήσης, τις προσβολές διαφόρων δήθεν “προοδευτικών”. Ήξερε ότι τα μέσα είναι παμπάλαια αλλά προσπαθούσε να τα συντηρεί… “Αυτά μπορεί η πατρίδα, με αυτά θα πορευτούμε… Τι να κάνουμε;;”. Έτσι έλεγε…

Σήμερα μπήκε ένας ακόμα μπαμπάς μέσα σε ένα ελικόπτερο το οποίο ήταν 40 και ετών και πέταξε για πάντα…..