Όταν ο γιός μου παίζει θέατρο, παριστάνει τη μαμά του που τον άφησε…

Όλα άρχισαν ένα πρωί που η γυναίκα μου αποφάσισε να εξαφανιστεί. Ο γιός μας ήταν 5 μηνών τότε και όλοι σχεδόν έτρεξαν να τη δικαιολογήσουν. Ότι είχε επιλόχειο κατάθλιψη, ότι δεν ήξερε τι έκανε, ότι είχε τις ορμόνες της. Εγώ νομίζω πως το μόνο που είχε ήταν  εγωϊσμό!

Με τη γυναίκα μου δεν ζήσαμε αυτό που λένε , τον μεγάλο έρωτα. Ο μεγάλος μου έρωτας δεν ήταν η γυναίκα μου αλλά στο πρόσωπό της βρήκα έναν σωστό άνθρωπο, έτσι νόμιζα τότε, που με καταλάβαινε, που περνάγαμε καλά και που πίστευα πως θα κάναμε μια όμορφη οικογένεια. Ξέρω ότι ακούγεται συμβατικό αλλά δεν είναι. Ήμασταν συνειδητοποιημένοι σε αυτό που θέλαμε χωρίς ενθουσιασμούς, πάθη και σεξ πάνω στα συρτάρια της κουζίνας. Μια ήρεμη, οικογενειακή ζωή. Πόσο δύσκολο να ήταν;

Ε, ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη, ακατόρθωτο. Όταν έγινε μητέρα άρχισε να καταλαβαίνει ότι οικογενειακή ζωή δεν σήμαινε το καλό τραπεζομάντηλο, το ψητό κατσαρόλας στη μέση, και όλλοι εμείς γύρω του ευτυχισμένοι. Οικογενειακή ζωή ειδικά με το μωρό, σήμαινε ξενύχτια, αποχή από τη δουλειά, οικονομικά που παίρναν τον κατήφορο, μηδέν προσωπική ζωή και πιο μηδέν ελεύθερος χρόνος. Μπορεί να σου τα λένε πρίν αλλά από τη θεωρία στη πράξη δεν υπάρχει καμία σχέση. Κι εγώ το ίδιο ζούσα μαζί της αλλά ήξερα πως ήταν μια φάση περαστική, πως θα άλλαζαν τα πράγματα. Βοηθούσα με τις δουλειές του σπιτιού και έπαιρνα το παιδί αρκετές φορές και το πήγαινα βόλτα ώστε εκείνη να κοιμηθεί λίγο και να ξεκουραστεί. Όμως το μόνο που άκουγα ήταν παράπονα.

Παράπονα ότι έλειπα όλη μέρα. Ότι δεν έκανα ένα μπάνιο το παιδί. Ότι δεν μαγείρευα. Ότι τα έκανε όλα εκείνη. Για το μόνο που δεν με κατηγόρησε ήταν που δεν το θήλαζα. Η Κατερίνα δεν καταλάβαινε πως αν εγώ δεν δούλευα όλη μέρα, το παιδί αντί για πάνες θα φορούσε εφημερίδες κι αντί να νοικιάζαμε θήλαστρο θα νοικιάζαμε μέγγενη να της βγάλει γάλα. Υπήρχαν λογαριασμοί που έπρεπε να πληρωθούν και δεν γινόταν να μην λείπω ειδικά όταν ο μόνος μισθός που έμπαινε ήταν ο δικός μου. Γυρνούσα το νωρίτερο στις 9 το βράδυ όμως έβαζα πλυντήριο, φρόντιζα το παιδί και πήγαινε 12 το βράδυ. Όχι κάθε βράδυ. Καμιά φορά γυρνούσα πιο αργά ή γυρνούσα και δεν άντεχα να κάνω τίποτα. Ήμουν κι εγώ εργαζόμενος και έπρεπε να ξεκουραστώ γιατί αλλιώς θα κατέληγα στο νοσοκομείο. Εννοείται ότι δεν είχαμε καμία ερωτική ζωή σαν ζευγάρι και φυσικά καμία διάθεση με όλα αυτά. Είχαμε απομακρυνθεί τελείως και οι μόνες φορές που ερχόμασταν κοντά ήταν για να μαλώσουμε. Όταν παντρευόμασταν, θυμάμαι που φανταζόμουν να μπαίνω σπίτι, να τη βλέπω με το μωρό αγκαλιά και να γελάμε. Για μένα αυτή η εικόνα, υπάρχει μόνο στις διαφημίσεις…

Και μια μέρα άνοιξε τη πόρτα και έφυγε. Δεν άφησε σημείωμα δεν είπε κάτι, απλά έφυγε. Την έπαιρνα στο κινητό, στους γονείς της, δεν απαντούσε πουθενά. Το κατάλαβα όταν άνοιξα τη ντουλάπα και έλειπαν ρούχα της. Ο μικρούλης στη κούνια του, ταϊσμένος, αλλαγμένος. Νόμιζα πως πήγε σούπερ μάρκετ. Μετά ότι πήγε σε μια φίλη της. Μετά ότι χρειαζόταν τον χρόνο και το χώρο της. Και μετά ότι απλά μας εγκατέλειψε. Την επόμενη μέρα, πήρε τηλέφωνο. Μου είπε πως δεν άντεχε άλλο αυτή τη ζωή, πως αλλιώς τα είχε φανταστεί, πως δεν ήθελε να συνεχίσει να είναι μάνα, πως είχε κάνει λάθος. «Δεν έχεις κάνει λάθος, παιδί έκανες» της είπα φωνάζοντας. Με έπνιγε η οργή, το δίκιο μου. Τι θα γινόταν αν ο κάθε ένας που γινόταν γονιός, έλεγε «Αχ συγγνώμη λάθος» και έφευγε; Φώναζα, έβριζα και μου το έκλεισε.

Ξεκίνησε ένας αγώνας, πρώτα να τη βρούμε που είχε πάει γιατί φοβόταν μην τη φέρουμε πίσω με το ζόρι και δεν έλεγε που ήταν και μετά να ξεκινήσουν τα διαδικαστικά και τα δικαστικά. Έπρεπε να δω τι θα κάνω με το μωρό όσο δούλευα γιατί οι γονείς μου έμεναν πολύ μακριά και έτσι κι αλλιώς εργάζονταν και δεν μπορούσαν να βοηθήσουν, έπρεπε να δω τι θα κάνω με το σπίτι γιατί είχαμε πάρει ένα στεγαστικό μισό μισό, έπρεπε να δω τι θα κάνω με μένα. Δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά αμέσως γιατί για ένα μήνα νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρική κλινική και το παιδί μου, το μεγάλωναν τα πεθερικά μου. Εκείνη απούσα, εγώ τρελλός και το παιδί χωρίς γονείς. Ωραία οικογένεια, να΄χαμε κι άλλη!

Έκανα θεραπεία με πολλές συνεδρίες και συγκεκριμένη συνταγή για ψυχοφάρμακα για να μπορέσω να σταθώ ξανά στα πόδια μου.Ο γιός μου σήμερα είναι 5 χρονών και νιώθω τυχερός που έχω ζήσει όλο του το μεγάλωμα, τις στιγμές του, τη φάση που περνάει σε κάθε ηλικία, τις αγωνίες του, όσα τον κάνουν να γελάει. Του αρέσει πολύ το θέατρο, μια μέρα λέει θα γίνει ηθοποιός. Η παράσταση που του αρέσει να παίζει περισσότερο είναι να φοράει μια τσάντα, να παίρνει αγκαλιά και μια κούκλα  και να παριστάνει ότι είναι μαμά. Εκεί είναι σαν να μου ρίχνει γονατιά στη ψυχή. Δεν έχω θυμό πια μέσα μου, δεν έχω οργή, την έχω συγχωρήσει. Όμως δεν της συγχωρώ που δεν έχει καμία επαφή με το παιδί. Που δεν ήρθε ποτέ να το δεί ούτε μισή φορά. Που δεν πήρε ποτέ τηλέφωνο να του ευχηθεί, που πέρασαν 5 γιορτές, 5 γενέθλια και πόσα άλλα και είναι εντελώς εκτός από τη ζωή του. Που δεν ξέρει ούτε πως είναι το πρόσωπό του, η φωνή του, τί του αρέσει, ποιό είναι το αγαπημένο του φαγητό. Που το παιδί ρωτάει και ξαναρωτάει που είναι η μαμά του και δεν μπορώ τουλάχιστον να του πω, ότι δεν είναι στη ζωή. Αυτό ίσως τον πονούσε λιγότερο από το να του πω την αλήθεια, ότι η μητέρα του, προτίμησε να ζεί χωρίς εκείνον και χωρίς να τον ρωτήσει. Μακάρι μια μέρα να τη συγχωρέσει κι εκείνος για να μην τρελλαθεί όπως κόντεψα εγώ. Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.

Λεωνίδας 

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.