Ο άντρας μου λείπει συνέχεια για δουλειά κι εγώ μεγαλώνω τα τρία παιδιά μας…μόνη

Αν ο άντρας σου είναι μονίμως εκτός σπιτιού ή πόλης ή και χώρας ακόμα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (ειδικά αν πρέπει να ταξιδεύει συνέχεια) και είστε και γονείς, αυτό κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Πέρα από το ότι σου λείπει συνεχώς, έχεις και τα παιδιά να κουμαντάρεις που όλη την ώρα ρωτάνε πού είναι ο μπαμπάς τους και πότε θα γυρίσει. Οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα είναι διπλά, μιας και τα παιδιά σου εξαρτώνται αποκλειστικά από σένα και αυτό σου προκαλεί μεγάλο άγχος και ανασφάλεια.

Βάλε και το άγχος του μη γίνει τίποτα και πώς θα τα βγάλω πέρα, θες να βρεις μια σπηλιά και να κρυφτείς, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις διότι τα πλάσματα αυτά που τυγχάνει να είναι παιδιά σου έχουν μόνο τη μανούλα τους, γιατί το μπαμπά τον «έφαγε» η δουλειά.

Ακόμα και τα απλά μου φαίνονται βουνό, όταν είμαι μόνη. Τα πρωινά, εκτός του ότι πρέπει να σηκωθώ νωρίτερα, ώστε να έχω το χρόνο να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, πρέπει να ξυπνήσω τα τρία μου παιδιά, να τα ετοιμάσω και να τα πάω σχολείο. Καθώς πηγαίνω στη δουλειά, σκέφτομαι. Όλα τους εξαρτώνται από μένα και μόνο από μένα. Δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. Τί θα συμβεί αν τρακάρω, αν χτυπήσω ή χρειαστεί να νοσηλευτώ; Αν κάτι μου συμβεί, τί θα γίνουν τα παιδιά; Είμαι το οχυρό τους και αν πέσω, αυτό ήταν. Ήρθε το τέλος.

Στη δουλειά έχω βάλει το μυαλό μου στο fast forward και σκέφτομαι τί πρέπει να κάνω σε διάστημα ημερών. Πρέπει να είμαι συνεπής στο χρονοδιάγραμμά μου και να μην ξεφύγω δευτερόλεπτο. Να τα πάρω από το σχολείο, να γυρίσουμε, να μαγειρέψω, να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω. Αν έβγαλα τον κιμά από την κατάψυξη να φτιάξω γιουβαρλάκια; Δεν θυμάμαι. Δεν πειράζει. Θα φάμε κάτι άλλο.

Τρέχω παντού. Με πήραν τηλέφωνο από το σχολείο; Πρέπει να παρατήσω τη δουλειά, να πάρω δύο λεωφορεία και να φτάσω κατάκοπη για να ξαναγυρίσω μετά από λίγο με τον ίδιο τρόπο.

Το σχόλασμά τους είναι το χειρότερο. Δεν οδηγάω, άρα αμάξι δεν έχουμε. Και ποιος ανεβαίνει κάθε μέρα αυτή την ανηφόρα με τρεις σχολικές τσάντες στην πλάτη; Εγώ. Πέτρες βάζουνε μέσα; Δεν τα λυπούνται καθόλου τα παιδικά πλατουλάκια που είναι τόσα εύθραυστα και τα βάζουν και κουβαλάνε τέτοιο βάρος; αναρωτιέμαι.

Μόλις φτάνουμε σπίτι, ξεκινά η τρέλα. Μαγειρεύω για να φάμε το βράδυ και την άλλη μέρα και κάνω μπάνιο λούσιμο και στα τρία μου παιδιά. Τα βάζω για ύπνο, μαζεύω τα ρούχα τους και κάθομαι εκεί και τα κοιτάω, γιατί πού καιρός για πλύσιμο;

Προσφέρω στα παιδιά μου αυτά που έπρεπε να προσφέρουν και οι δύο τους γονείς: αγάπη, φροντίδα και στοργή. Είμαι η μόνη πηγή ασφάλειας και πειθαρχίας στο σπίτι. 3 παιδιά απαιτούν από εμένα να τα έχω όλα έτοιμα και στην εντέλεια την ώρα που θέλουν και όσο περισσότερο προσπαθώ, τόσο περισσότερο νιώθω ότι απέτυχα. Το βάρος είναι ασφυκτικό. Πνίγομαι και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Τον εαυτό μου τον έχω τελείως παραμελημένο. Δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί του. Η επιβίωσή μας έχει μόνο σημασία και οτιδήποτε πέρα από αυτό δεν το σκεφτόμαστε καν.

Η νύχτα είναι το χειρότερό μου. Αυτή η ησυχία και το σκοτάδι με κάνουν να νιώθω ακόμα πιο μόνη και θλιμμένη. Έχω ένα μόνιμο άγχος που δεν λέει να φύγει. Όταν φυσικά είναι ο άντρας μου εδώ, νιώθω τεράστια ανακούφιση. Τί γίνεται όμως όταν λείπει; Τί θα γίνει αν κάποιος μπει στο σπίτι; Τι θα γίνει αν κάποιο παιδί ξυπνήσει μες στη νύχτα κλαίγοντας και οι δυνάμεις μου δεν αρκούν για να το ηρεμήσουν; Τί θα γίνει αν ανεβάσει πυρετό και δεν κατεβαίνει με τίποτα; Τί θα γίνει αν χαλάσει το αυτοκίνητο ή η κουζίνα;

Καλή και η ανεξαρτησία, αλλά για εμένα που έχω μάθει να έχω τη βοήθεια του άντρα μου, όλα αυτά μου φαίνονται βουνό. Δεν είναι ότι τον χρειάζομαι. Απλά νιώθω σιγουριά όταν βρίσκεται εδώ και ας μην κάνει τίποτα. Η παρουσία του αρκεί. Ίσως και να είμαι υπερβολική με το άγχος μου, αλλά έτσι νιώθω. Τί να κάνω; Ξέρω ότι είμαι περισσότερο ικανή απ’ ότι νομίζω, αλλά όλη αυτή η κατάσταση με παραλύει και δεν με αφήνει να ξεδιπλώσω τα ταλέντα μου.

Δεν θα ηρεμήσω μέχρι να γυρίσει, το ξέρω. Ο ύπνος που τόσο απεγνωσμένα χρειάζομαι δεν θα έρθει γιατί το μυαλό μου είναι μονίμως απασχολημένο. Το έχω περάσει πολλές φορές και ξέρω ότι θα έρθουν άλλες τόσες στο μέλλον, γιατί έτσι είναι η ζωή και η πραγματικότητά για μας. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές έχω βιώσει τέτοιες καταστάσεις δεν έχει γίνει ευκολότερο. Το αντίθετο θα έλεγα. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τα πράγματα δυσκολεύουν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μετράω τις μέρες μέχρι να επιστρέψει και να προσεύχομαι ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί.

Καίτη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ