Όσα μπορεί ο άνθρωπος

Λένε ότι ο θεός δίνει στους ανθρώπους όσα ακριβώς μπορούν ν’ αντέξουν. Κάποια ψυχή γελάει με αυτό. Και ταυτόχρονα σπαράζει το είναι της.

Αρχές Σεπτεμβρίου. Θέατρο Πέτρας.
Τη βλέπεις κάτω από τη σκηνή να ουρλιάζει μαζί με τα πιτσιρίκια «Χρήηηηηηστο!!!!» Πάνω στη σκηνή οι Μέλισσες δίνουν συναυλία. Γελάει σαν παιδί και χοροπηδάει σαν κατσίκι χορεύοντας στο ρυθμό του τραγουδιού. Στη σκέψη της δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω παρά μόνο η φωνή του αγαπημένου της τραγουδιστή. Έχει ξεχάσει ήδη τον αγώνα που έκανε για να μαζέψει τα χρήματα να έρθει. Το μόνο που θέλει είναι να ζήσει στο τώρα, να παγώσει το χρόνο σ’ αυτή τη μαγευτική στιγμή που ζει και να μείνει για πάντα εδώ.

Όσοι τη βλέπουν να χοροπηδάει έτσι γελάνε μαζί της. Από πίσω φαίνεται σαν κοριτσάκι. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της ανεμίζουν κάθε φορά που χορεύει. Στους φίλους της συνηθίζει να λέει γελώντας ότι τα βάφει μαύρα για να ταιριάζουν με τη ζωή της αλλά τα έχει βάψει και κόκκινα, κάποια περίοδο που η ζωή της χαμογέλασε μέσα στο φως. Το χρώμα το κράτησε για πολύ λίγο, το φως ξεθώριασε.

Όταν τη γνωρίζεις την ερωτεύεσαι, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα. Είναι ένα φωτεινό πλάσμα που τριγυρίζει ανάμεσα στον κόσμο και, απ’ όπου κι αν περάσει, οι άνθρωποι γυρίζουν το κεφάλι για να την παρατηρήσουν.

Γελάει μονίμως. Ό,τι και να της πεις γελάει με ένα γέλιο γάργαρο που αυτομάτως σε κάνει να γελάσεις κι εσύ, όσο χάλια και να νιώθεις. Έχει έμφυτο το χιούμορ μέσα της και αυτός είναι και ο λόγος που έχει αγαπημένους ανθρώπους γύρω της και στηρίζεται στα πόδια της.

«Περνάει ο χρόνος για πάντα μόνος……» τραγουδάει στο μικρόφωνο ο Χρήστος και ξέρεις ότι εκείνη τη στιγμή αυτή σκέφτεται φευγαλέα τους γονείς της. Δεν μιλάει ποτέ γι’ αυτούς. Κάποιες στιγμές όμως που οι αντιστάσεις πέφτουν και αφήνει την ψυχή της να αναπνεύσει, θα σου πει πόσο της λείπει η μητέρα της που την έχασε στα έξι, παιδάκι ακόμα. Θα σου μιλήσει για τον πατέρα της που τον βρήκε νεκρό στα δεκαεφτά της μέσα στο μπάνιο και θα βουρκώσει. Θα τους αναφέρει όταν της συμβαίνει κάτι και την πονάει η απουσία τους. Γιατί είναι τεράστια η απουσία τους, τη βιώνει καθημερινά.

Δίπλα της ένα ζευγαράκι εφήβων είναι αγκαλιασμένο και φιλιέται. Ζουν αυτό που είχε ονειρευτεί από μικρή. Την απόλυτη αγάπη. Αναζητούσε πάντα τον άνθρωπο εκείνο που θα της πρόσφερε την ασφάλεια και την τρυφερότητα που τόσο της έλειπαν. Πέρασε μέσα από σχέσεις συγκλονιστικές. Όλοι οι άντρες που πέρασαν από τη ζωή της την αγάπησαν με ένα πάθος που σε κάποιες περιπτώσεις έφτασε στα όρια της τρέλας. Φοβήθηκε για τη ζωή της. Αλλά συνέχισε να ελπίζει. Μέχρι που γνώρισε τον άντρα της.

Τον γνώρισε σε ένα από τα μαγαζιά που δούλευε. Την αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Τον αγάπησε με τον καιρό. Πίστεψε ότι με αυτόν τον άνθρωποι θα μπορούσε πλέον να κάνει την οικογένεια που ονειρευόταν. Και τον παντρεύτηκε. Όταν ήρθε στον κόσμο το αγοράκι της κατάλαβε ότι η ζωή της θα άλλαζε. Αυτό το υπέροχο, μοναδικό αντράκι που κούρνιαζε στο στήθος της ήταν όλα όσα ζητούσε από τη ζωή. Ζούσε το όνειρο και ένιωθε ότι επιτέλους μπορούσε να πάρει την ανάσα που χρειαζόταν για να γίνει ολοκληρωμένη και πάλι.

Ο άντρας της ήταν ένας άνθρωπος που είχε μεγαλεπίβολα σχέδια για τη ζωή του. Είχε όνειρα και φιλοδοξίες να γίνει σημαντικός, αξιοσέβαστος, να τον γνωρίζουν όλοι. Περνούσαν τα χρόνια και διαπίστωνε ότι η ζωή δεν ήταν ονειρικά πλασμένη όπως τη φανταζόταν αλλά η δίψα του ήταν τόσο έντονη να προσφέρει στον εαυτό του και την οικογένεια του τα πάντα, με αποτέλεσμα να μπλέξει. Αυτή δεν κατάλαβε πόση απληστία μπορούσε να κρύβει μία ψυχή, ήταν ο άνθρωπος της, τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν.

Άρχισαν τα προβλήματα. Κρυφά τηλέφωνα, καθυστερήσεις μετά τη δουλειά, κάποια στιγμή η απόλυση, αλλαγή δουλειάς, ξανά απόλυση, αυτή πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να οχυρώνεται ξανά. Περίμενε το χτύπημα της μοίρας. Και της ήρθε αλλά όχι έτσι όπως το φανταζόταν. Μέσα στην αμφιβολία, ήρθε και το κοριτσάκι της στον κόσμο. Ένα φως εμφανίστηκε ξανά στη ζωή της και είπε μέσα της ότι όλα θα πάνε καλά, θα γυρίσει ο τροχός, το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνει κουράγιο. Το κουράγιο δεν διήρκεσε πολύ, έβαλε μπροστά τις διαδικασίες για να πάρει διαζύγιο.

Ένα βράδυ αυτός άργησε να γυρίσει στο σπίτι. Οι λάθος επιλογές του κατάφεραν στο τέλος να στερήσουν την ελευθερία του. Ένιωσε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Τα παιδιά ήταν πολύ μικρά, ήταν μόνη της. Είχε κατεβάσει τους διακόπτες μέσα στο κεφάλι της για να αντέξει αυτό που ζούσε. Έμενε μέρες ξάγρυπνη για να βρει λύσεις. Κοίμιζε τα παιδιά και μετά έπεφτε στο κρεβάτι της και έκλαιγε μόνη της ζητώντας βοήθεια από το θεό, το σύμπαν, το διάολο, όποιον μπορούσε να τη στηρίξει εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

Άρχισε να ψάχνει για δουλειά, βλέπεις η κοινωνία δεν προνοεί για τέτοιες περιπτώσεις. Θα έκανε τα πάντα, ποτέ της δεν φοβόταν τη δουλειά, δούλευε σαν το σκυλί από μικρή αλλά έπρεπε να βρει να κάνει κάτι που να μπορεί να συνδυάζει και τα παιδιά. Το αγοράκι της μέσα σε λίγο καιρό έγινε άντρας ξαφνικά για να στηρίζει την αδερφή του. Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να επιβιώσουν.

Οι φίλοι της βοήθησαν την κατάσταση όσο μπορούσαν. Και μία μέρα της προτάθηκε να αναλάβει χρέη καθαρίστριας σε ένα σχολείο. Τα λεφτά ελάχιστα, τα έξοδα τεράστια. Το δέχτηκε, δεν είχε επιλογή. Και μπορεί να πονούσε όλο το κορμί της αφού καθάριζε από το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ το σχολείο αλλά σκεφτόταν τα πλάσματα που ζούσαν μαζί της και ήξερε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Απλά συνέχιζε. Συνέχιζε ακόμα κι όταν λιποθυμούσε από την κούραση, όταν είχε 40 πυρετό, όταν το κορμί της δεν την ακολουθούσε πλέον. Γιατί ήταν μόνη της. Αυτή και τα παιδιά της.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Έχει μεγαλώσει δύο εξαιρετικά παιδιά ολομόναχη. Ακόμα παλεύει μόνη της αλλά ποτέ δεν γκρίνιαξε. Απλά χαμογελάει και συνεχίζει.

«Πάρε με μαζί σου στο πιο όμορφο όνειρο….» τραγουδάει ο Χρήστος και της κλείνει το μάτι. Και την βλέπεις να λάμπει σαν ήλιος μετά από καταιγίδα. Και ζηλεύεις αυτή τη γυναίκα που λάμπει ολόκληρη και ίσως από μέσα σου εκείνη ακριβώς τη στιγμή να σκεφτείς πως θέλεις να της μοιάσεις.
Μην το πεις όμως. Ίσως δεν μπορέσεις να το αντέξεις.

Πηγή: http://thebluez.gr