Όλα μοιάζουν μια στιγμή

Ήταν από εκείνα τα κρύα πρωινά του Δεκέμβρη που είχα αφήσει το παιδί σχολείο και κοιτούσα τα λαμπιόνια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, χωρίς καμία διάθεση και δύναμη να σηκωθώ από τον καναπέ. Το κινητό άρχισε να χτυπάει και μου ξέφυγε ένα αναθεμάτισμα μέσα από τα δόντια, που κάποιος με αναγκάζει να σηκωθώ να απαντήσω.

Ο αριθμός που επίμονα αναβόσβηνε στην οθόνη ήταν άγνωστος σε εμένα. Ήταν όμως της γειτονιάς. Για κάποιον αδιόρατο λόγο η κακοκεφιά των 2 τελευταίων ημερών και η κατάθλιψη που με κυρίευε, μετατράπηκε σε έντονη ταχυπαλμία. Με χέρια που έτρεμαν χωρίς ακόμα να ξέρω το γιατί, το σήκωσα χωρίς όμως να μπορέσω να βγάλω ούτε έναν φθόγγο.

«Καλημέρα. Είσαστε η μαμά του Αντώνη;»

Από κει και πέρα λίγα θυμάμαι.
Μου μίλησαν για έναν τραυματισμό στο κεφαλάκι του και θυμάμαι πως ταυτόχρονα φορούσα παπούτσια κι αναρωτιόμουν αν ήταν πρέπον να βγω με την σκισμένη φόρμα στους δρόμους. Τι ακατάστατο μυαλό που έχω. Μπορώ να σου μιλήσω ως το πιο λογικό πλάσμα του κόσμου, ή να σε κάνω να αναρωτιέσαι αν πάσχω από κάτι.

Θυμάμαι να καλώ τον μπαμπά του και να προσπαθώ με ήρεμη φωνή να του εξηγήσω τους λόγους που πρέπει να πάμε σχολείο. Θυμάμαι να οδηγώ και να επαναλαμβάνω από μέσα μου, «ψυχραιμία μαμά, συμβαίνουν αυτά». Θυμάμαι επίσης που με ξέσκιζα νοητά που χθες τον μάλωσα, που προχθές τον αδίκησα και που πριν μια εβδομάδα δεν είχα καμία διάθεση για παιχνίδια.

«Ας είναι καλά Θεέ μου και θα κάνω τα πάντα»
Άφησα το αμάξι στην μέση του δρόμου και χτύπησα το κουδούνι. Τα δευτερόλεπτα μου φαινόντουσαν χρόνια. Τα λεπτά αιώνες.
Η πόρτα άνοιξε και έτρεξα στην τάξη του. Τα παιδιά που αμέσως κατάλαβαν τους παλμούς μου πετάχτηκαν όρθια και μου είπαν πως ο Αντώνης είναι στο γραφείο. Κατέβηκα πέντε πέντε τα σκαλιά για να αντικρίσω κάτι που όσο ζω θα με στοιχειώνει.

Ο γιος μου πλαισιωμένος από νοσοκόμο και δασκάλα όρθιος, άσπρος σαν φάντασμα να κοιτάει το κενό. Εκεί ακριβώς ήταν το κομβικό σημείο που κατάλαβα την έννοια «δύναμη της μάνας». Ο λόγος που το κατάλαβα δεν είναι επειδή δεν κατέρρευσα που τον είδα έτσι.

Είναι επειδή έκοψα ταχύτητα, κατέβασα αυτόματα παλμούς καρδιάς, χαμογέλασα και πλησίασα πολύ ήρεμα. Ο νοσοκόμος έσπευσε να με ενημερώσει πως κάποιο παιδί τον έσπρωξε και έπεσε στο διάζωμα με το κεφάλι, όπου έχασε πολύ ώρα τις αισθήσεις του και δεν συνερχόταν. Συνέχισα να είμαι ήρεμη και σχεδόν αγνοώντας τον, κατέβηκα στο ύψος του παιδιού.
«Αγάπη μου τι έγινε; Πονάς πουθενά;»

Το κενό βλέμμα του γέμισε απευθείας με μαμά. Με κοίταξε κατάματα και με τρεμάμενη φωνή μου ζήτησε να μην τιμωρήσουν το αγοράκι που τον έσπρωξε.
«Δεν το ήθελε μαμά. Ήταν ατύχημα. Παίζαμε»
Μπροστά στο μεγαλείο των παιδιών χάνουμε τις λέξεις.

Τον αγκάλιασα και το μόνο που κατάφερα να πω ήταν πως εάν έχει την ανάγκη να κλάψει, η αγκαλιά μου είναι διαθέσιμη. Το παιδί μου ξέσπασε σε λυγμούς. Από φόβο; Από πόνο; Γέμισε η σκισμένη μου φόρμα με λυτρωτικά δάκρυα.

Κατά την εισαγωγή μας στο νοσοκομείο μου έδωσε πολλά μαθήματα. Θάρρους κυρίως. Το πόρισμα ήταν κάταγμα κρανίου. Ράγισε εν ολίγης το κρανίο. Την ζωή του την έσωσε ένα χαλικάκι. Που μπήκε στο κρέας και αποσυμφόρησε την πίεση αφήνοντας το αίμα να βγει και να μην πάθει εσωτερική αιμορραγία. Οι νύχτες που ακολούθησαν στο νοσοκομειο ήταν εφιαλτικές. Ανά μια ώρα τον ξυπνούσα και του έκανα ερωτήσεις.
«Πως σε λένε; Ποια είμαι; Που βρίσκεσαι; »

Γύρω στην τρίτη νύχτα άρχισε να με κοροϊδεύει το πιτσιρίκι και μου μπέρδευε τις απαντήσεις. Και μετά έσκαγε στα γέλια με την ανησυχία μου. Την ημέρα σηκωνόταν και έκανε βόλτες στα δωμάτια. Έκανε καινούριους φίλους με τους οποίους αντάλλαζε και τηλέφωνα. Πεινούσε και χοροπηδούσε σαν κατσίκι. Και με πλημμύριζε περηφάνια.

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε. Το κόκαλο έδεσε στον πρώτο μήνα. Τα μαθήματα όμως θα με συνοδεύουν για πάντα.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σκεφτόμαστε ποια μάχη αξίζει να δώσουμε πριν στεναχωρήσουμε αναίτια το παιδί μας.
Παραμένουμε ψύχραιμοι στις αναποδιές.Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το χαμόγελό τους. Είμαστε θαρραλέοι. Το παν δεν είναι να είναι καλός μαθητής αλλά ευτυχισμένος άνθρωπος. Και ζούμε τις στιγμές βρε παιδιά! Την κάθε στιγμή. Το κάθε λεπτό είναι πολύτιμο.

Πολύτιμη ζωή, πολύτιμα παιδιά, πολύτιμη ευτυχία, πολύτιμος εαυτός.

Πηγή: thebluez.gr