Γνώρισα τον άντρα μου από το πουθενά και οι γονείς του καλοδέχτηκαν το παιδί μου σαν εγγόνι τους!

Καλημέρα σας ,

Παρακολουθώ την σελίδα σας εδώ και πολύ καιρό αν και δεν είμαι μονογονεας εδώ και καιρό.

Ξεκίνησα πολλές φορές να γράψω την δική μου ιστορία αλλά πάντα έκανα πίσω.  Δεν ξέρω αν αξίζει να δημοσιοποιηθει,αυτό θα το κρίνεται εσείς.

Είμαι η ΣΑΝΤΡΑ και τώρα είμαι 42 χρονών.  Γνώρισα τον πατέρα του γιου μου στα 20 και παντρευτηκαμε στα 22.

Ίσως να σκεφτείτε,είναι δυνατόν;

Στα 22 ; Μεγάλωσα σε μια άκρως συντηρητική οικογένεια και ο γάμος ήταν μονόδρομος. Τί εννοώ  μονοδρόμος ;

Δεν έζησα ανέμελα εφηβικά χρόνια,βοηθούσα σε όλες τις δουλειές του σπιτιού,φροντιζα τα 3 αδέρφια μου και όχι γιατί η μητέρα μου εργαζόταν αλλά γιατί έτσι πρέπει να λειτουργεί η πολυτεκνη οικογένεια.

Στις σχολικές εκδρομές με διανυκτερευση δεν πήγα ποτέ όπως δεν πήγα και σε κανένα σχολικό πάρτι.

Όχι για οικονομικούς λόγους αλλά γιατί δεν ήταν “ηθικό “.

Για αυτό ήταν μονόδρομος.

Δεν με πίεσα να τον παντρευτω,ήμουν ερωτευμένη μαζί του.

Στα 25 αποκτήσαμε τον γιο μας.

Μετά την εγκυμοσύνη βρίσκομαι με 110 κιλά βάρος ,αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν και αδύνατη.

Ξεκινουσα δίαιτα και μου έφερνε στο σπίτι γλυκά,κανονιζε εξόδους και γενικά με “σαμποταριζε”.

Λίγο μετά τα δευτερα γενέθλια του γιου μας άρχισα να έχω υποψίες ότι με απατουσε…Αργουσε να γυρίσει από την δουλειά,έκλεινε το κινητό του αλλά πάντα είχε μια καλή δικαιολογία.

Δεν είχα αποδείξεις,είχα πολλές ενδείξεις…Τελικά παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2004 ενώ ετοιμαζόμουν για το οικογενειακό τραπέζι στο σπίτι των γονέων μου ,

Το παραδέχτηκε! Έτσι ξαφνικά!!!!

Δεν ήταν μια,δεν ήταν δύο …ή αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έμαθα ακριβώς πόσες φορές και με πόσες γυναίκες.  Άλλωστε δεν είχε καμία σημασία.

Πήγαμε στο τραπέζι,δεν είπα τίποτα σε κανένα.  Γυρίσαμε σπίτι και έπεφτε στα πόδια μου , μου έλεγε ότι μόνο έμενα ήθελε,ότι ήταν ένα λάθος,ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα,ότι ότι….

Μου πήρε καιρό αλλά με έπεισε τελικά και έδωσα μια ευκαιρία στον γάμο μας και την οικογένειά μας. Όχι γιατί δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου με το παιδί μου αλλά γιατί έτσι νόμιζα ότι ήταν το σωστό.

Αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ.

Υπήρχαν καυγαδες,υπήρχαν ακόμα υποψίες και όχι παράλογα.

Τον Σεπτέμβριο και τρεις μέρες πριν το γάμο του καλύτερου μου φίλου που ήμουν και κουμπάρα,μου λέει Δεν μπορώ άλλο να ζω μαζί σου !

Αυτή την φορά Δεν έκλαψα,

Δεν παρακαλεσα .

το μόνο που ζήτησα ήταν να σεβαστει τον γάμο των παιδιών και θα το ανακοινωναμε την επόμενη του γάμου.

Φορεσα τα καλά μου και πήγα στον γάμο με τον γιο μου ,δεν ήρθε και καλύτερα τελικά.

Οι δύο άνθρωποι που το ήξεραν,ο ένας αδερφός μου και η κολλητή μου ,μου στάθηκαν όλο το βράδυ αν και δεν έδωσα σε κανέναν την εντύπωση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ίσως επειδή μέσα μου το ήξερα από καιρό ότι θα γινόταν αυτό.

Την επόμενη μέρα το πρωί,αφού πήγα το παιδί στον παιδικό σταθμό,πήγα και το ανακοινωσα στην μητέρα μου.

Μου σταθηκε όπως και όλη η οικογένεια μου αλλά ακόμη και η οικογένεια του στάθηκε δίπλα μου.

Πήγαμε αμέσως σε δικηγόρο και κινησαμε τις διαδικασίες για το διαζύγιο,γιατί αλλιώς δεν έφευγε από το σπίτι. Τον είχαν δασκαλεψει οι νέοι του φίλοι,που δεν με ήξεραν και δεν τους ήξερα, για να μην τον κατηγορησω για εγκατάλειψη συζυγικης στέγης…λες και θα κερδιζα κάτι .

Πήγα με το παιδί για λίγες μέρες ένα ταξίδι για να μαζέψει τα πράγματα του και αμέσως μετά του το είπαμε .

Ήταν πολύ μικρός,μόλις 3,5 ετών…

Γενικά είχε καλές αντιδράσεις…από μικρός ώριμος σε όλα του.

Αν και πολύ γρήγορα μετακόμισε 30 λεπτά μακριά ο μικρός δεν διαμαρτυρηθηκε. Ήθελε χρόνο με τον πατέρα του και φροντιζα πάντα να τον έχει.

Τον Απρίλιο του 2006 βγήκε το διαζύγιο και τον Μάιο του 2006 παντρεύτηκε.

Η νέα του σύζυγος ήταν και ο εφηβικος του έρωτας,αγαπούσε και φροντιζε τον γιο μας σαν να ήταν δικό της παιδί.  Το ίδιο και οι γονείς της , σύμφωνα παντα με το παιδί .

Δυστυχώς , ούτε αυτός ο γάμος κρατησε.  Δεν έμαθα τους πραγματικούς λόγους του χωρισμού, έμαθα όμως τα εξής: της είχε πει ψέμματα ότι ειμασταν σε διάσταση ενώ έμενε μαζί μου ακόμη και η ίδια το έμαθε μετά τον γάμο αυτό, τυχαία.

Όταν βγήκε το διαζύγιο τους, μου έστειλε με τον δικηγόρο τους (που ήταν ο δικός μου δικηγόρος)ένα Τραπεζικό βιβλιαριο όπου υπήρχαν περίπου 3000 ευρώ,χρήματα που ανήκουν στο Νίκο μου είπε, για τις σπουδές του τα μαζευα.

Τέτοια ήταν η αγάπη της ! Χίλια μπράβο και χίλια ευχαριστώ!

Δεν ήθελε να μιλήσουμε προσωπικά για αυτό και την ευχαριστησα μέσω του δικηγόρου.

Ο πρώην βέβαια έσκασε γιατί τα ήθελε αυτός…

Όσα χρόνια ήταν παντρεμένος μαζί της το παιδί είχε μια ισορροπία.

Είχε δύο σπίτια,είχε όμορφες στιγμές και καλή επικοινωνία με τον πατέρα του. Όλα αυτά άλλαξαν μετά….

Αργουσε να έρθει να τον πάρει , ακυρωνε πράγματα που του είχε υποσχεθεί,να τον παίρνει και να πηγαίνει στους φίλους του γιατί δεν είχε άλλο χρόνο να τους δει, να τον παίρνει και να τον αφήνει στη μητέρα του για να βγει τα βράδια,να τον παίρνει για 15 μέρες και να τον γυρίζει στις 5 γιατί είχε κανονίσει διακοπές,όπου δεν θα τον έπαιρνε μαζί του, και επειδή η μητέρα του μπήκε στο νοσοκομείο δεν ακύρωσε τις διακοπές,έφερε το παιδί στο σπίτι χωρίς τηλέφωνο χωρίς ειδοποίηση. Στο τέλος του 2009 ανακοίνωσε στο παιδί ότι θα πάει στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει προκειμένου να μπορέσει να μου δώσει τα χρήματα σπορ τις διατροφές που δεν έβαζε. 

Το παιδί στεναχωρηθηκε πάρα πολύ…και την Πρωτοχρονιά του 2010 μετά από μια απογοητευση από τον πατέρα του, και ενώ ήταν μαζί του , παθαίνει αυτό που αργότερα μάθαμε ότι ήταν κρίση Ρολανδιου επιληψιας.

Βέβαια αυτό δεν αλλάξε τα σχέδια του. Έφυγε για Θεσσαλονίκη και ω τι έκπληξη…ετοιμάζεται για τρίτο γάμο.

Ο μικρός στην αρχή ξαφνιαζεται αλλά αργότερα τον πείθει ότι θα είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια. Άλλωστε η μέλλουσα σύζυγος έχει μια κόρη μόλις 3 μήνες μεγαλύτερη από τον ίδιο οπότε θα περνάνε φοβερά!!

Ο γάμος έγινε στη Θεσσαλονίκη και ήθελε να δώσω το παιδί σε κάποιον φίλο του να του το πάει οδικώς…

Όχι βέβαια…πλήρωσα εγώ το εισιτήριο και τον έστειλα με αεροπλάνο μια και το ήθελε και ο ίδιος να πάει.

Έτσι ήταν στους 2 από τους 3 γάμους του πατέρα του.

Ο γάμος έγινε την στιγμή που η ίδια η μητέρα του ήταν στην εντατική μετρώντας μέρες δυστυχώς.

Μετά τον γάμο στην ευτυχισμένη οικογένεια ήρθαν τα πρώτα σύννεφα…

Η γυναικα του αρχισε να αντιμετωπιζει τον γιο μου διαφορετικά.  Να μην του δίνει σημασία,να μην τον αφήνει μόνο του με τον πατέρα του λεπτό και πολλά άλλα.

Έτσι σταμάτησε να πηγαίνει Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε να έρχεται ο πατέρας του Αθήνα μια φορά το μήνα στην αρχή και ποιο αραιά αργότερα.

Δεν θυμάμαι αν ήταν μετά από δύο χρόνια ή παραπάνω αλλά ο πατέρας του αποφάσισε να ξανάγυρισει στην Αθήνα,χωρίς να έχει χωρίσει,μαντέψτε γιατί; για να βρει εδώ καλύτερη δουλειά για να με ξεπληρωσει!

Έκατσε σχεδόν δύο χρόνια,χωρίς να με ξεπληρωσει,το αντίθετο μάλιστα.

Και ξαναπηγε Θεσσαλονίκη για να βρει καλύτερη δουλειά για να με ξεπληρωσει.

Σημειώστε ότι ποτέ δεν έχω κινηθεί νομικά εναντίον του για τις διατροφες που δεν μου έχει δώσει,ούτε και τον έχω πιέσει ασφυκτικά.

Φυσικά ο γιος μου έφηβος πια έχει καταλάβει τον χαρακτήρα του πατέρα του και σύμφωνα με τον ίδιο ,δεν περιμένει τίποτα από αυτόν που το μόνο που τον ένοιαζε πάντα ήταν ο εαυτός του . Όπως και τώρα που αποφάσισε να πάει για δουλειά,χωρίς να έχει βρει δουλειά,σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Καλή τύχη του είπε και τίποτε άλλο.

Έχει να τον δει από τα ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ αλλά έφυγε χωρίς να τον δει.

Του παραπονιεται ότι δεν μιλάνε και δεν επικοινωνούν και η απάντηση του γιου μου είναι ότι τώρα ξαφνικά θυμήθηκε ότι έχει γιο και θέλει ουσιαστική επικοινωνία μαζί του ;

λίγο αργά το θυμηθηκε….

Στη διάρκεια όλων των προηγούμενων χρόνων αυτό ακριβώς του έλεγα.

Να περνάει ποιοτικό χρόνο με το παιδί του , να επικοινωνεί ουσιαστικά μαζί του . Τσακωθηκαμε πολλές φορές για αυτό.  Με κατηγόρησε για διάφορα και το ίδιο το παιδί του έλεγε ότι είναι παραλογος.  Ούτε εγώ ούτε κανένας από την οικογένεια μου πότε δεν τον κατηγορησαμε στο παιδί.  Ο γιος μας είναι αρκετά ώριμος και αντιμετωπίζει όλες αυτές τις αλλαγές με απίστευτη γενναιοτητα.

Από την αρχή του διαζυγίου μου και αφού μάζεψα τα κομμάτια μου και κοίταξα και την υγεία μου.

Αφού διόρθωσα κάποια ορμονικα προβλήματα κατάφερα να φτάσω στα 65 κιλά τα ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ του 2006.

Όλο αυτόν τον καιρό γνώρισα διάφορους άντρες αλλά κανείς δεν ήθελε μια ουσιαστική σχέση με μια χωρισμένη και με παιδί. Το 2007 γνώρισα τον άντρα μου. Πρωτομαγιά του 2007 ποτέ δεν θα το ξεχάσω.  Άλλαζα κουρτίνες και τηλεφωνεί η παιδική μου φίλη να μου προτείνει να παμε για καφέ με το νέο της συντροφο (να τον γνωρίσω)και τον αδερφό του.  

Πήγα για καφέ μαζί τους και πέρασα υπέροχα!!! Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το πίστευα ότι μιλούσα με κάποιον που είχε τις ίδιες αντιλήψεις με εμένα στα θέματα των σχέσεων,της οικογένειας και της ζωής! Δεν ήθελα να ενθουσιαστω γιατί δεν ήξερα πως του φάνηκε που στα 31 είχα ένα διαζύγιο και ένα παιδί. Τελικά ήθελε να με ξαναδεί και έτσι έγινε.

Γνώρισε τον γιο μου σαν φίλος της παρέας τον Σεπτέμβριο και αμέσως τον προσκάλεσε σπίτι μας για να του δείξει τα παιχνίδια του.  Ήρθε και ξανά ήρθε γιατί τον προσκαλούσε ο μικρός.

Και εκεί κάπου κοντά στα Χριστούγεννα του είπαμε ότι θα είμαστε ζευγάρι.  Έδειξε να χαίρεται, όπως και οι περισσότεροι από το περιβάλλον μας. Ο γάμος μας έγινε την άνοιξη του 2008 με λίγους φίλους και συγγενείς και με τον γιο μας να μας βάζει τις βερες.

Οι γονείς του άντρα μου δέχτηκαν τον γιο μου σαν εγγονι τους .

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν είχαν αποκτήσει εγγονι ούτε από τον άλλο τους γιο αλλά ακόμα και μετά όταν ήρθε το εγγονι εξ αίματος,δεν αλλάξε τίποτα.  Σκεφτείτε ότι πριν από δύο χρόνια που “χάσαμε “τον πεθερο μου στο κηδειοχαρτο έγραψαν Τα εγγόνια και όχι ο εγγονός.

Ο γιος μου μεγάλωσε με τον άντρα μου ποιο πολλά χρόνια από ότι ήταν με τον πατέρα του. Δεν αποκτήσαμε άλλο παιδί,όχι γιατί δεν ήθελα εγώ αλλά ο άντρας μου ακόμα λέει,έχουμε παιδί,μαζί το μεγαλωνουμε.

Με τον αντρα μου αντιμετωπισαμε τις αρρωστιες,τις αγωνιες αλλα και τις πολυ ομορφες στιγμες στις σχολικες γιορτες,στις επιβραβευσεις στο σχολειο αλλα και στην εξελιξη που εχει στο αθλημα με το οποιο ασχολείται .

Δεν τον αποκαλεί μπαμπά αλλά σίγουρα του λέει περισσότερο πράγματα για την ζωή του από ότι στον πατέρα του.  Έχουν μια ιδιαίτερη σχέση,σαν φίλοι αλλά με όρια που οι ίδιοι έχουν ορίσει.

Ύστερα από όλα αυτά που έζησα είμαι σίγουρη ότι η ζωή μας επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις.

Άλλες φορές ασχημες και αλλες φορές όμορφες.  Ένα είναι σίγουρο,

Τα παιδιά μας πάντα μας δίνουν δύναμη νά συνεχίζουμε και εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μας εκτιμούν.

Ημουν τυχερή που γνώρισα τον άντρα μου , ήμουν τυχερή που με δέχτηκαν και με αγάπησαν  οι γονείς του και οι φίλοι και συγγενείς του .

Αλλά σίγουρα δεν είμαι η μόνη.

Όλες αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή  και εύχομαι όλες να την έχουν όπως και εγώ!

Σάντρα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ