Χριστίνα: Ο πατέρας μου έχασε τη μητέρα μου και δύο χρόνια μετά τη σύντροφό του. Απορώ με τη δύναμή του…

Σε όποια ηλικία και αν είσαι, μόνο όταν χάνεις τους γονείς σου καταλαβαίνεις πώς νιώθουν άλλοι άνθρωποι όταν λένε «Έχασα τη μανούλα μου, έχασα τον πατερούλη μου». Είναι δύσκολο ειδικά για ένα παιδί να χάσει τον ένα του γονέα και παράλληλα να πρέπει να συμπαρασταθεί στη μαμά ή το μπαμπά που έχασε το/τη σύζυγό του.

Έχω να πω τη λέξη “μαμά” εδώ και 9 χρόνια. Αντίθετα τη λέξη “μπαμπά” τη λέω συνέχεια μιας και είναι ο μόνος που μου έχει απομείνει.

Η μητέρα και ο πατέρας μου ήταν φίλοι. Γνωρίστηκαν περίπου ένα χρόνο πριν γεννηθώ, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και απέκτησαν εμένα, το μοναδικό τους παιδί. Κάναμε ό, τι κάνει μια συνηθισμένη οικογένεια: πηγαίναμε διακοπές, γελάγαμε, παίζαμε και μαζευόμασταν με κόσμο σπίτι. Δεν λέω ότι ήταν όλα ρόδινα. Διαγνώστηκα με αγχώδη διαταραχή όταν ήμουν 7 ετών. Φοβόμουν κυριολεκτικά μέχρι και τη σκιά μου. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο σε τόσο μικρή ηλικία.

Η μητέρα μου κάποια στιγμή αρρώστησε και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Θυμάμαι τον πατέρα μου. Τώρα που μεγάλωσα μπορώ να καταλάβω ακριβώς τί σκεφτόταν: «Θα έρθει μαζί μας η γυναίκα μου στο σπίτι αυτή τη φορά;». Όταν είσαι παιδί, είσαι αθώος και αφελής και νομίζεις ότι οι γονείς σου είναι ανίκητοι και κανένα κακό δεν πρόκειται να τους συμβεί. Δεν ήταν όμως έτσι. Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο λυπημένος κάθε φορά που την πήγαινε στο νοσοκομείο.

Ο πατέρας μου ήταν αρκετά νέος. Με έκανε στα 23 του, οπότε φυσικό είναι να αγχώνεται παραπάνω από έναν έμπειρο πατέρα μεγαλύτερης ηλικίας.

Όταν μετά από λίγα χρόνια η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή, η απώλεια ήταν τεράστια για μας. Δεν ξέραμε πώς να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Έφευγα σκόπιμα από το σπίτι για να μη βρίσκομαι σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Άφηνα τον πατέρα μου μόνο του, γιατί δεν μπορούσα να τον βλέπω να λιώνει, να κλαίει και να υποφέρει. Δεν έβγαινε έξω, έπαψε να είναι κοινωνικός, έπαψε να είναι άνθρωπος. Έχασα τη μητέρα μου, αλλά ήμουν παιδί. Όσο και να υπέφερα, είχα μια ζωή μπροστά μου. Ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι. Θα έδινα και τη ζωή μου για να φέρω τη μητέρα μου πίσω και να είμαστε ξανά η ευτυχισμένη οικογένεια, που ήμασταν.

Ο πατέρας μου έλιωνε μέρα με τη μέρα περισσότερο. Δεν έχασε μόνο τη γυναίκα του. Έχασε την καλύτερή του φίλη, τη γυναίκα με την οποία θα γερνούσε, τη γυναίκα που έπρεπε να είναι πλάι του όταν έκανα οικογένεια και δικά μου παιδιά. Ήταν πλέον χήρος και δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό. Προσπαθούσε σκληρά να είναι εκεί για μένα, φυσικά και συναισθηματικά. Εγώ μη μπορώντας να αντέξω αυτή την κατάσταση άρχισα να πίνω, να γυρνάω σπίτι μεθυσμένη και να τα βάζω με τον πατέρα μου, επειδή…νοιαζόταν.

Δύο χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας μου, γνώρισε κάποια άλλη. Θύμωσα μαζί του όσο ποτέ άλλοτε. Αφού δεν ήμουν εγώ ευτυχισμένη δεν θα έπρεπε να είναι ούτε εκείνος. Ένιωσα σαν να απειλούμαι. Είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας άντρας να προχωράει κάποια στιγμή στη ζωή του μετά το θάνατο της γυναίκας του ή το διαζύγιο, αλλά είναι και απόλυτα φυσιολογικό για το παιδί/παιδιά του να μην το δέχονται. Αγαπούσε αυτή τη γυναίκα, το ξέρω ότι την αγαπούσε και τον έκανε ευτυχισμένο.

Την έχασε το 2013. Τώρα ήταν χήρος στο τετράγωνο. Πώς ένας άνθρωπος καταφέρνει μετά από δύο απανωτά χτυπήματα και στέκεται ξανά στα πόδια του, μόνο εκείνος ξέρει. Σήμερα είμαι 26 ετών και τώρα καταλαβαίνω τί πέρασε. Είχαμε και οι δύο τα σκαμπανεβάσματα μας, αλλά τα καταφέραμε. Προσπάθησε και τα κατάφερε να είναι εκεί για μένα, αλλά και για τον εαυτό του. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε και δεν τον κατηγορώ για τίποτα. Έχω τα ελαττώματά μου, έχει τα ελαττώματά του, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είμαστε μαζί εδώ και 10 χρόνια και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Η συμβίωση με ένα χήρο γονέα είναι πολύ πιο διαφορετική από ότι την παρουσιάζουν στα βιβλία και την τηλεόραση. Χρόνια παρακολουθούσα τον πατέρα μου να βυθίζεται και να αναδύεται και να γίνεται ξανά ο δυνατός και θαυμάσιος άντρας, που αγαπώ. Θα είμαι πάντα το «κορίτσι του μπαμπά» και θα του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό, που έγινα.

Η χηρεία δεν είναι χαμένη υπόθεση, ειδικά αν έχεις παιδιά. Θα αντέξεις, θα αγωνιστείς, θα επιβιώσεις, όσο κι αν πονέσεις. Υπάρχουν και παιδιά, που έμειναν πίσω. Όσο κι αν πονάς, οι καρδιές σας συνεχίζουν να χτυπάνε.

Χριστίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ