O μύθος του «κακού» πατέρα που δεν δίνει διατροφή

Όλο και περισσότεροι μπαμπάδες σήμερα κατακρίνονται για το γεγονός ότι δεν καταβάλλουν τη διατροφή ή μέρος αυτής, προκειμένου να στηρίξουν οικονομικά τα παιδιά τους, μετά το διαζύγιο. Επιπλέον, οι ίδιοι μπαμπάδες που δεν δίνουν διατροφή, κατηγορούνται ότι δεν ενδιαφέρονται γενικότερα για το παιδί και ότι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους απέναντί του, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ή τουλάχιστον, δεν είναι μόνο έτσι.

Αρκετοί μπαμπάδες δεν είναι απρόθυμοι να δώσουν διατροφή, είναι απλά αδύναμοι να τη καταβάλλουν και είναι άδικο γι’ αυτούς που παίρνουν 500 ευρώ το μήνα και δεν τα βγάζουν πέρα, να θεωρούνται ασυνεπείς και αδιάφοροι και να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι μαζί με όσους προσπαθούν επίτηδες να αποφύγουν τις ευθύνες τους. Ίδρυσα μία δικηγορική εταιρία ειδικά για άντρες πρίν από 25χρόνια και από την εμπειρία μου, γνωρίζω καλά ότι αρκετοί από αυτούς δεν είναι κακοί, ούτε δεν αγαπούν τα παιδιά τους ή δεν θέλουν το καλύτερο γι’ αυτά.

Για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί από αυτούς τους μπαμπάδες, σπάνια έχουν την ευκαιρία να δούν τα παιδιά τους ενώ μερικοί δεν μπορούν να τα δούν καν. Γιατί υπάρχουν και μαμάδες που από θυμό και αντίποινα δυσκολεύουν, σχεδόν παρεμποδίζουν εντελώς,  την επαφή του παιδιού με τον πατέρα του όχι επειδή εκείνος δεν καταβάλλει διατροφή, αλλά λόγω του χωρισμού, της εξωσυζυγικής σχέσης ή μιας καινούριας σχέσης ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο με πρόσχημα τα χρήματα. Παρ’ όλα αυτά, αυτοί οι μπαμπάδες στιγματίζονται ως αδιάφοροι ανεξάρτητα από τους λόγους που δεν μπορούν να πληρώνουν διατροφή ή να βλέπουν το παιδί.

Κι ενώ από τη μία πλευρά υπάρχουν μπαμπάδες που προκειμένου να μην πληρώσουν διατροφή, φτάνουν στο σημείο να γράφουν περιουσίες ολόκληρες σε αδέρφια-ξαδέρφια για να μην τους γίνει κατάσχεση, υπάρχουν και εκείνοι που οδηγούνται στο αυτόφωρο ή τους γίνεται κατάσχεση στο ένα και μοναδικό σπίτι που έχουν χρυσο-πληρώσει σε δόσεις και χαράτσια, για τη διατροφή. Θα μου πείτε «Αν ήταν παντρεμένος, δεν θα πλήρωνε για το παιδί του;». Προφανώς! Όμως όταν είσαι παντρεμένος όλα τα έξοδα είναι δια δύο και όλα τα έσοδα επί δύο. Είναι ατυχές το επιχείρημα «Πώς γίνεται ένας παντρεμένος πατέρας να πληρώνει κι ένας διαζευγμένος να μην πληρώνει;» διότι συγκρίνονται δύο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Διότι όταν είσαι παντρεμένος και ένα μήνα-ή περισσότερους- σε έχει ο εργοδότης σου απλήρωτο, μπορείς να στηριχτείς στη γυναίκα σου. Όταν είσαι διαζευγμένος και ένα μήνα-ή περισσότερους-σε έχει ο εργοδότης σου απλήρωτο, τότε η γυναίκα σου, σου κάνει κατάσχεση στο σπίτι ή σε βάζει φυλακή.

Δυστυχώς ο κόσμος βλέπει τη μία πλευρά. Του κακού πατέρα που αδιαφορεί για το παιδί του-οικονομικά και ηθικά-και της καλής μητέρας που δικαιολογημένα θυμώνει και δεν αφήνει το παιδί να δεί τον «αδιάφορο» μπαμπά του, πάντα με συνήγορο το νομικό σύστημα όχι μόνο αυτής της χώρας, αλλά όλων των χωρών. Και μιλάμε πάντα για μπαμπάδες που έχουν κάθε καλή πρόθεση να πληρώσουν διατροφή αλλά πολλές φορές δεν βγαίνει στα κουκιά.

Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθεί σήμερα ένας διαζευγμένος πατέρας να είναι κοντά στο παιδί του οικονομικά και ηθικά και με φοβερά οικονομικά προβλήματα εν μέσω κρίσης,  μητέρες και πολιτεία δεν τον βοηθούν να σταθεί στα πόδια του παρά τραβάνε το χαλί κάτω από αυτά, στιγματίζοντάς τον και ως τον αδιάφορο πατέρα που εγκατέλειψε τα παιδιά του και την οικογένειά του. Όταν εν τω μεταξύ συμβαίνει το αντίστροφο, όταν δηλαδή ο πατέρας έχει την επιμέλεια και καλείται η μητέρα να δώσει διατροφή, συνήθως δεν έχει καμία συνέπεια αν δεν την καταβάλλει διότι το να κάνεις μήνυση σε μία μητέρα για μη καταβολή διατροφής, σε κάνει να φαίνεσαι εξ ‘ορισμού κακός. Ακόμη κι αν έχεις δίκιο…

Μέρος του άρθρου διαβάσαμε στο http://www.huffingtonpost.com/