Ο άντρας μου με χτυπούσε ενώ ήμουν έγκυος. Κι όμως, επέζησα!

Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου – ο Θεός να τον κάνει – με βίαζε. Είναι κάτι για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω. Όπως πολλά κορίτσια, που έχουν υποστεί κακοποίηση, έτσι και εγώ παντρεύτηκα νέα – ήμουν 22 ετών – για να γλιτώσω από το αρρωστημένο οικογενειακό μου περιβάλλον.

Βγαίναμε για περίπου ένα χρόνο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πραγματικά καταπληκτικός! Λουλούδια, δώρα, αγάπη! Για ένα κορίτσι, που μόλις δραπέτευσε από τη σεξουαλική κακοποίηση, που του ασκούσε ο πατέρας του, φαινόταν ήρωας. Και, όπως τα περισσότερα κορίτσια, που έχουν κακοποιηθεί, έτσι κι εγώ αποφάσισα να μπω γρήγορα σε μία σχέση, για να βρω αυτό, που μου έλειπε: αγάπη και ασφάλεια. Και τη βρήκα…για λίγο.

Με χτύπησε για πρώτη φορά την πρώτη νύχτα του γάμου μας, στη σουίτα του ξενοδοχείου, που είχαμε νοικιάσει. Ξεκίνησε με επιχειρήματα τύπου «Δεν μου άρεσε η συμπεριφορά σου στη ρεσεψιόν, φλέρταρες με τους καλεσμένους» και άλλα τέτοια. Με έσπρωξε, με χαστούκισε και όσο προσπαθούσα να τον καλμάρω, τόσο ανέβαζε την ένταση, μέχρι που σε κάποιο σημείο βρέθηκα πεσμένη κάτω δίπλα στο κρεβάτι με εκείνον από πάνω μου να με γρονθοκοπεί. Κατάφερα να ξεφύγω και να κλειδωθώ στο μπάνιο. Έφυγε. Δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό. Το αντιμετωπίσαμε σα να μη συνέβη ποτέ και την άλλη μέρα φύγαμε για ταξίδι του μέλιτος. Δύο νύχτες αργότερα συνέβη το ίδιο. Ξεκίνησε με ένα «Γλυκοκοιτάς το σερβιτόρο» και τελείωσε με έναν ξυλοδαρμό.

Όταν οι άνθρωποι ακούνε την ιστορία μου, συγκλονίζονται. Η πρώτη τους ερώτηση είναι «πώς» και μετά «γιατί». Ειλικρινά, ούτε κι εγώ ξέρω το πώς και το γιατί. Είναι σαν ένας διακόπτης, που ξαφνικά ανάβει και μετά από λίγο σβήνει. Προσπαθείς να φτιάξεις το παζλ, να καταλάβεις το πώς και το γιατί σε μια προσπάθεια να το εξηγήσεις και να αποφευχθεί η επανάληψη. Στην περίπτωσή μου, αυτό, που κατάλαβα ήταν, ότι η ζήλεια έπαιξε πρωταρχικό ρόλο. Με ζήλευε, γιατί ήμουν επικοινωνιακή και είχα τον τρόπο μου με τους άλλους. Στην αρχή έριχνα το φταίξιμο πάνω μου. Έλεγα, ότι κάπου έφταιγα, γι’ αυτό φερόταν, όπως φερόταν. Πίστευα, ότι εγώ το προκαλούσα.

Από την άλλη ήταν και το οικονομικό θέμα. Ξοδέψαμε πολλά λεφτά στο γάμο και ίσως κάπου αυτό τον είχε πρεσάρει. Και τις δύο φορές, που με χτύπησε, ήταν μεθυσμένος. Ήξερα, ότι και οι δύο του γονείς ήταν αλκοολικοί, αλλά πίστευα, ότι τα προβλήματα, που απέρρεαν από την παιδική του ηλικία, θα διορθώνονταν μετά το γάμο. Τον αγαπούσα και ήμασταν νιόπαντροι. Πίστευα, ότι μπορούσα να τον βοηθήσω να γίνει ο άνθρωπος, που μπορούσε να γίνει. Δεν σκόπευα να τα παρατήσω έτσι.

Αλλά θυμάμαι κιόλας να λέω στον εαυτό μου: Πώς θα το καταφέρω; Τί θα τραβήξω μέχρι να το πετύχω;

Ήθελε πολλά παιδιά, αλλά οι γιατροί μου είχαν πει ότι λόγω κάποιου γυναικολογικού προβλήματος, δεν θα ήμουν σε θέση ποτέ να αποκτήσω παιδιά. Του άρεσε να με μειώνει λέγοντάς μου, ότι μου έκανε μεγάλη χάρη, που με παντρεύτηκε, γιατί πάντα ονειρευόταν ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, κάτι που εγώ μάλλον δεν ήμουν ικανή να του δώσω. Όταν λοιπόν έμεινα έγκυος, ένιωσα λες και ήταν το θαύμα, που χρειαζόμασταν και οι δύο. Θυμάμαι να σκέφτομαι, ότι μετά απ’ αυτό θα σταματήσει το ξύλο. Αλλά δεν το έκανε.

Την πρώτη φορά, που με χτύπησε, ενώ ήμουν έγκυος, είχε στόχο την κοιλιά μου. Με κλωτσούσε εκεί ξανά και ξανά. Πήγα στο γιατρό την επόμενη μέρα, του αράδιασα ένα σωρό ψέματα, ότι τάχα μου είχα πέσει από τις σκάλες, αλλά μέσα μου ανησυχούσα πολύ για το μωρό. Μου έκαναν υπερηχογράφημα και με διαβεβαίωσαν, ότι όλα είναι καλά, αν και εγώ είχα τις αμφιβολίες μου και δεν μπορούσα να τους πιστέψω. Για μήνες πίστευα, ότι ο ξυλοδαρμός ήταν τόσο άσχημος, που σίγουρα είχε αφήσει κάποιο κουσούρι στο παιδί.

Αυτή, όμως, δεν ήταν η τελευταία φορά. Υπήρξαν κι άλλες μόνο, που τις επόμενες με χτυπούσε με «σχέδιο». Ήταν πολύ προσεκτικός και απέφευγε την περιοχή της κοιλιάς. Με χτύπησε ακόμη και την πρώτη μέρα, που ήρθα με το μωρό σπίτι από το μαιευτήριο. Κλωτσιές, μπουνιές, ό, τι θες. Αναγκάστηκα να τον κλειδώσω έξω απ’ το δωμάτιο, για να γλιτώσω τη ζωή μου και του παιδιού μου. Μετά από κάθε περιστατικό, έφευγε και γυρνούσε αργότερα ήρεμος χωρίς, όμως, ποτέ να ζητήσει συγνώμη. Και οι δύο αναφερόμασταν στους ξυλοδαρμούς ως “τσακωμούς” ή “διαφωνίες”, που συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Κοιτώντας πίσω, βλέπω την ανάγκη, που είχα να εκλογικεύσω κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις κι ας ήξερα, πόσο αρρωστημένες ήταν. Ένα μέρος μου απλώς αρνιόταν τον κίνδυνο, γιατί τί θα έκανε μια γυναίκα μόνη, χωρίς γονείς, χωρίς στήριξη, με ένα παιδί στο δρόμο; Είναι ο πατέρας του, το αγαπάει. Μαζί το δημιουργήσαμε. Στο σαλεμένο μου μυαλό, ήμασταν η ιδανική οικογένεια με κάποια μικρά «προβληματάκια». Με τις ορμόνες μου να χορεύουν τσιφτετέλι, με την ανάγκη μου να κρατήσω την οικογένειά μου ενωμένη και με την υπομονή, που έκανα, αρνιόμουν πεισματικά το τί συνέβαινε πραγματικά. Θα το παλέψουμε, έλεγα, θα τσακωθούμε, θα τα ξαναβρούμε, θα κάνουμε σεξ και όλα καλά, όπως συμβαίνει σε κάθε παντρεμένο ζευγάρι. Το μυαλό έχει την τάση να εξομαλύνει κάποια πράγματα, συν το σοκ και το τραύμα, που προκαλεί το ξύλο, έρχεται η λεγόμενη «πλύση εγκεφάλου» και όλα τα βλέπεις ρόδινα.

Τελικά, η μητέρα του είδε τις μελανιές και με ρώτησε, τί συνέβαινε. Όταν της εξήγησα, δεν τον άφησε έτσι. Τον αντιμετώπισε. Και όχι μόνο. Παρακολουθούσε στενά κάθε του κίνηση και τον είχε stand-by για πολύ καιρό. Επιτέλους αισθανόμουν, ότι είχα κάποιον δίπλα μου, κάποιον στον οποίο μπορούσα να βασιστώ.

Κάθε, που έμενα έγκυος ηρεμούσε (είχαμε 3 παιδιά μέχρι εκείνη τη στιγμή). Οι εγκυμοσύνες ήταν ένας τρόπος να τον ελέγχω, αλλά και να τον κάνω ευτυχισμένο, αφού του προσέφερα τη μεγάλη οικογένεια, που πάντα ήθελε.

Αλλά, οι ξυλοδαρμοί γενικότερα συνεχίζονταν και όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν χειρότεροι. Τώρα πια, είχε γίνει πιο μεθοδικός και «επαγγελματίας». Γυρνούσα σπίτι με τα παιδιά και με περίμενε. Κατέβαινα στο γκαράζ να φύγουμε και έκλεινε τη γκαραζόπορτα, για να μη με αφήσει να φύγω με το αυτοκίνητο. Έβγαζε το τηλέφωνο από την πρίζα, με κυνήγαγε με τα μαχαίρια της κουζίνας, με ζώνες, με ό, τι μπορείς να φανταστείς. Έπινε και μάλιστα πολύ. Μου έπαιρνε τα κλειδιά του αμαξιού, όσα λεφτά είχα στο πορτοφόλι μου και χανόταν για μέρες. Μετά γύρναγε και φερόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «Πηγαίνετε στα δωμάτιά σας» αυτό έλεγα στα παιδιά, μόλις έβλεπα, ότι η κατάσταση πήγαινε προς τα εκεί. Κάθε πόρτα στο σπίτι μας ήταν γεμάτη τρύπες από τις κλωτσιές του.

Δεν έκατσα να σκεφτώ ποτέ, τί αντίκτυπο είχε όλο αυτό στα παιδιά μου, παρά μόνο μετά από χρόνια. Η χρόνια κακοποίηση κατέστρεψε την υγεία και τη σωματική μου ακεραιότητα. Ο μεγαλύτερος γιος μου έφαγε πολύ ξύλο όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώντας να με προστατεύσει και ο μικρότερος πάλευε με νυχτερινούς εφιάλτες και νυχτερινή ενούρηση για πάρα πολλά χρόνια. Η κόρη μου στην εφηβεία της κακοποιήθηκε από το φίλο της και όταν τη ρώτησα, γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό, μου υπενθύμισε: “Μαμά, από σένα το έμαθα”.

Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Εκεί, που σκεφτόμουν την αυτοκτονία ως μόνη λύση να απαλλαγώ από τα προβλήματά μου, εκεί που υπέφερα από βαριάς μορφής κατάθλιψη για χρόνια, πάνω, που είχα πει θα μείνω και θα το υπομείνω, για να επιβιώσω, ήρθε το περιστατικό με την κόρη μου. Ήμουν πεπεισμένη, ότι μένοντας μαζί του, μπορούσα τουλάχιστον να προστατεύσω τα παιδιά μου. Αλλά τα λόγια της κόρης μου με πόνεσαν και με ταρακούνησαν.

Έφυγα. Έφυγα μακριά. Αν δεν τον άφηνα, ξέρω, ότι θα με σκότωνε.

Εργάζομαι, αλλά προσφέρω και εθελοντική εργασία σε ένα Κέντρο για κακοποιημένες μητέρες και έφηβες κοπέλες. Είμαι ήδη εκεί 4 χρόνια. Γνωρίζω, ότι η εμπειρία μου με καθιστά πολυτιμη στο Κέντρο. Μόνο κάποιος, που έχει ζήσει από κοντά τέτοιες καταστάσεις, μπορεί να καταλάβει.

Κοιτάζοντας πίσω, έβλεπα όλα τα προειδοποιητικά σημάδια, αλλά έκανα, πως δεν τα έβλεπα. Βλέπω, ότι επέλεξα να μείνω, ενώ δεν έπρεπε. Βλέπω τις γυναίκες εδώ του Κέντρου, που έκαναν τα ίδια λάθη, που έκανα κι εγώ. Εκείνες τουλάχιστον έχουν πλέον μια στήριξη. Εγώ τότε δεν είχα κανέναν. Χρειάζονται όλη την υποστήριξη, που μπορούμε να τους δώσουμε μέχρι να φτάσουν στο σημείο να δουν τα πράγματα, όπως ακριβώς είναι, πριν να είναι πολύ αργά.

Πόπη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ