Ο άντρας μου με απατούσε και μεγάλωναν μαζί τα παιδιά της ερωμένης του. Έχασα τη ζωή μου…

Καλησπέρα σε όλες,
Διαβάζω τη στήλη σας εδώ και καιρό και τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα, έτσι πήρα το θάρρος να γράψω και εγώ την ιστορία μου αρχικά για να την μοιραστώ μαζί σας και ίσως για να με συμβουλέψετε για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκομαι.

Από το http://efisecrets.gr/

Με λένε Δήμητρα  είμαι 53 ετών και είμαι παντρεμένη απ’ τα 17 μου. Τότε είναι που έμεινα έγκυος έκανα το πρώτο μας παιδί και ακολούθησαν άλλα δύο πανέμορφα παιδιά με ένα χρόνο διαφορά το καθένα. Στα 20 μου λοιπόν, όπως καταλαβαίνεται ήμουν ήδη μια καλή νοικοκυρά με 3 παιδάκια. Ο άνδρας μου επιχειρηματίας  με οικονομική  άνεση που μπορούσε να φροντίσει αξιοπρεπώς την οικογένεια μας  χωρίς να μας λείψει τίποτα. Εγώ απ’ την άλλη  δεν είχα χρόνο για τίποτα άλλο πέρα απ’ το να μεγαλώνω τα παιδιά μας και μαζί με αυτά να μεγαλώνω και εγώ. Δεν υπήρχε χρόνος να φροντίσω εμένα και πόσο μάλλον να κάνω όνειρα. Το ότι είχα μια υγιή και αγαπημένη οικογένεια  όμως μου έφτανε, με ολοκλήρωνε. Τα πράγματα όμως δεν άργησαν να αλλάξουν… Χιλιόμετρα άρχισαν να μας χωρίζουν στην επικοινωνία με τον άνδρα μου και όσο περνούσε ο καιρός τόσο μεγάλωνε και  η απόσταση ανάμεσα μας. Αυτός  δούλευε ακατάπαυστα και εγώ σπίτι  μια σωστή μητέρα.

Δεν υπήρχε χρόνος να φροντίσω εμένα και πόσο μάλλον να κάνω όνειρα.

Μια όμορφη μέρα  λοιπόν, ο άνδρας μου, μου ανακοίνωσε πως θα έπρεπε άμεσα να μετακομίσουμε στην επαρχεία για επαγγελματικούς λόγους. Δε με ενόχλησε που θα τα άφηνα όλα πίσω φίλους, γονείς, συνήθειες αντιθέτως, σκέφτηκα να η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά σαν οικογένεια και σαν ζευγάρι αφού ο άνδρας μου ερχόταν πλέον σπίτι μόνο για να φάει και να κοιμηθεί.

Η καινούργια μας ζωή μόνο καινούργια δεν ήταν αφού τίποτα δεν άλλαξε. Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν ο Σπύρος μου ανακοίνωσε πως τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά στη δουλειά και πως έπρεπε να επιστρέψουμε πίσω. Θεώρησα – και εδώ είναι το μεγάλο μου λάθος – ότι για τα παιδία μας δεν θα ήταν εύκολο να μετακομίσουμε ξανά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και με μεγάλη ‘αδιαφορία’ ζήτησε να μείνουμε εμείς στην επαρχία και να έρχεται να μας βλέπει κάθε 2 μέρες. Έτσι και έγινε, όμως τα χρήματα που έστελνε πλέον δεν ήταν αρκετά και κάθε συζήτηση κατέληγε σε καυγά. Κάποια στιγμή το τηλέφωνο χτυπά και είναι μια φίλη απ’ τη γειτονιά μας στην Αθήνα , η γυναίκα σίγουρη πως είμαστε χωρισμένοι με ενημέρωσε πως ο κανακάρης μου  έβλεπε κάποια άλλη και μάλιστα μένανε μαζί και μεγαλώνανε μαζί τα δύο της παιδιά…

Σύντομα με πλησίασε ένας γοητευτικός κύριος στη δουλειά, ένιωσα θελκτική μετά από χρόνια σαν γυναίκα…

Πανικός επικράτησε τις επόμενες μέρες δε παραδέχτηκε ποτέ τίποτα και εγώ συνέχισα να είμαι μαζί του. Όχι επειδή πίστευα λέξη απ’ όσα έλεγε όμως έπρεπε να προστατέψω τα παιδιά μου. Μετά από όλα αυτά βρήκα μια δουλειά για να  αρχίσω να στέκομαι στα πόδια μου και παράλληλα να απαλύνω τα αγκάθια που μου πρόσφερε ο άνδρας μου απλόχερα… Σύντομα με πλησίασε ένας γοητευτικός κύριος στη δουλειά, ένιωσα θελκτική μετά από χρόνια σαν γυναίκα και πριν καλά καλά το καταλάβω ήμασταν ζευγάρι. Ο άνδρας μου το έμαθε, δεν αρνήθηκα τίποτα, πιο αποφασιστική και σίγουρη για τον εαυτό μου πλέον  ζήτησα διαζύγιο… Όχι απλά δεν μου το έδωσε αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη άρχισε να με διεκδικεί  ξανά.

Δεν χωρίσαμε ποτέ και ζούμε μέχρι και σήμερα μαζί. Αλλά η καθημερινότητα πλέον δεν αντέχεται. Αν και γίναμε σχεδόν 60 αυτός και εγώ 53, το χάος μεταξύ μας είναι τεράστιο και πλέον ζούμε συμβατικά  ή ίσως από συνήθεια μαζί για τα γεράματα μας, αλλά η καθημερινότητα είναι ένα συνεχόμενο μαρτύριο με καβγάδες που ακόμα και σε αυτή την ηλικία σκέφτομαι το διαζύγιο. Η ζωή μου πέρασε και εγώ εξακολουθώ να μην ζω..