Ο άντρας μου έριξε οξύ στο στήθος και τα γεννητικά μου όργανα, αλλά δεν το έβαλα κάτω

Τα περιστατικά επιθέσεων με οξύ εμφανίζονται κυρίως όταν μια γυναίκα απορρίπτει έναν άντρα. Στην περίπτωση της Reshma όμως, η επίθεση με οξύ δεν συνέβη λόγω κάποιας απόρριψης, αλλά λόγω της αδυναμίας της να γεννήσει αγόρι. Αυτή ήταν και η αιτία που ο σύζυγός της, της έριξε οξύ σε στήθος και γεννητικά όργανα. Συνήθως τέτοιες επιθέσεις γίνονται με οξύ στο πρόσωπο, αλλά στην περίπτωσή της όλα έγιναν τελείως διαφορετικά.

«Ό, τι είμαι σήμερα το οφείλω στη σκληρή μου δουλειά και στο Ίδρυμα Chhanv. Είμαστε τρία αδέλφια και είμαι η μεγαλύτερη. Δεν πήγα σχολείο γιατί η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου δεν ήταν αρκετά καλή για να προσφέρει και στους τρεις μας μια καλή εκπαίδευση. Ήμουν 14 ετών όταν οι γονείς μου με πάντρεψαν. Μετά το γάμο, μετακόμισα από το Kanpur στο Lucknow. Πίστευα πως μετά το γάμο, θα γνωρίσω νέους ανθρώπους και θα κάνω όσα τόσα χρόνια ονειρευόμουν, αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά σε σχέση με όσα είχα φανταστεί.

Στα 16 μου γέννησα ένα κοριτσάκι, αλλά ο σύζυγός μου και τα μέλη της οικογένειάς του δεν χάρηκαν. Περίμεναν αγόρι. Από κει και πέρα η συμπεριφορά τους άλλαξε. Ήταν σκληροί και άδικοι απέναντί μου. Στα 18 μου, γέννησα πάλι κορίτσι και συνέχισα αποκτώντας συνολικά 5 κορίτσια. Η σχέση μεταξύ εμού και του συζύγου μου δεν ήταν καλή. Δεν μιλούσαμε. Η οργή του προς εμένα αυξανόταν μέρα με τη μέρα σε σημείο να μου πει: «Σε μισώ, δεν σε θέλω στη ζωή μου». Πάντα αναρωτιόμουν γιατί μου συμπεριφερόταν έτσι; Όλα αυτά επειδή δεν γέννησα κανένα αγόρι; Ποιο ήταν το λάθος μου; Εγώ το αποφάσισα; Στο δικό μου χέρι ήταν;

Η 24^η Ιουλίου του 2013 ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Βρισκόμουν στην κουζίνα και μαγείρευα όταν ο σύζυγός μου μπήκε σπίτι ουρλιάζοντας το όνομά μου: “Reshma! Πού είσαι;”. Σκέφτηκα τί μπορεί να έκανα πάλι; Γιατί φώναζε έτσι;

Ξαφνικά με άρπαξε από τα μαλλιά, με έσπρωξε και έριξε οξύ στο στήθος και τα γεννητικά μου όργανα. Ο πόνος ήταν φρικτός, έκλαιγα και φώναζα για βοήθεια, αλλά δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει. Για δυο ολόκληρες μέρες, καθόμουν σε μία γωνία μη μπορώντας να κουνηθώ.

Στις 26 Ιουλίου, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να έρθει και να με πάρει από εκεί. O πόνος ήταν αφόρητος, πέρα ​​από τα όριά μου. Όταν ο μπαμπάς μου ήρθε, δεν του επετράπη να μπει στο σπίτι και τον έδιωξαν σχεδόν με τις κλωτσιές. Εγώ, ακόμη στη γωνιά μου, να πονάω, να κλαίω και να μην μπορώ να κουνηθώ. Δεν ήξερα τί να κάνω. Στις 30 Ιουλίου, ο μπαμπάς μου ξαναήρθε, έπαιξε ξύλο με τον άντρα μου και κατάφερε να με πάρει από κει. Με μετέφερε αμέσως στο νοσοκομείο Lala Lajpat Rai στο Kanpur. Όταν οι γιατροί είδαν την κατάστασή μου, αρνήθηκαν να με αναλάβουν, αλλά ο πατέρας μου τους παρακάλεσε και τελικά δέχτηκαν να με χειρουργήσουν. Στις εξετάσεις που μου έκαναν πριν την εγχείρηση διαπίστωσαν ότι ήμουν 2 μηνών έγκυος. Τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι ήμουν τόσο απασχολημένη με την καθημερινότητά μου, που δεν έδινα καμία προσοχή στην υγεία μου.

Οι γιατροί μου είπαν ότι, λόγω της φύσεως της επίθεσης, το κάτω μέρος του σώματός μου έχει καταστραφεί εντελώς και για να προχωρήσουν σε επέμβαση θα έπρεπε πρώτα να μου πάρουν το μωρό. Αρνήθηκα. Δεν το έκανα. Δεν ήθελα να σκοτώσω το μωρό μου.

Ήμουν αποφασισμένη. Oι γιατροί δεν επέμειναν. Μου είπαν ότι θα κάνουν ό, τι καλύτερο μπορούσαν για να με βοηθήσουν χωρίς να βλάψουν το μωρό.

Όταν βγήκαν να ενημερώσουν τον πατέρα μου για την κατάστασή μου, άκουσα έναν ήχο πολύ γνώριμο. Δεν ήμουν σε θέση να περπατήσω εξαιτίας του πόνου, οπότε έσυρα με όση δύναμη μου είχε απομείνει το αναπηρικό μου καροτσάκι για να δω από πού ερχόταν αυτός ο ήχος. Είδα το σύζυγό μου να έχει επιτεθεί στον πατέρα μου και να τον δαγκώνει βρίζοντάς τον χυδαία.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι αφού δεν μπορούσα να σηκωθώ και να βοηθήσω, έπρεπε να κάνω κάτι για το μπαμπά μου. Λόγω του περιστατικού, στο νοσοκομείο είχαν μαζευτεί δημοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Τους φώναξα και τους αποκάλυψα τα πάντα…Μου είπαν ότι έπρεπε να καταθέσω μήνυση εναντίον του και το έκανα. Στις 12 Αυγούστου 2013, στις 12 το πρωί, ο σύζυγός μου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 17 χρόνια κάθειρξη. Τα νέα ήταν παντού, στις εφημερίδες, στα κανάλια. Την επόμενη μέρα η οικογένεια του συζύγου μου με προσέγγισε και μου ζήτησε να αποσύρω τη μήνυση. Σε αντάλλαγμα μου έδιναν 60.000 ρουπίες. Αρνήθηκα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί τράβηξα. Τον κατήγγειλα γιατί αυτό που μου έκανε ήταν λάθος και απαράδεκτο. Τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε κανέναν άνθρωπο. Έπρεπε να τιμωρηθεί. Έπρεπε να βεβαιωθώ ότι δεν θα ξαναέκανε κακό σε κανέναν.

Όσο ήμουν στο νοσοκομείο, τα πεθερικά μου πήραν τις κόρες μου και τους έκαναν πλύση εγκεφάλου. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο δεν ήθελαν καν να με δουν.

Την 1η Φεβρουαρίου 2014, γέννησα ένα αγοράκι. Έκανα τα πάντα, για να το φροντίσω και να το μεγαλώσω σωστά. Η οικογένειά μου με βοήθησε όσο δεν φαντάζεστε. Έμεινα με το γιο μου μαζί τους.

Το Μάρτιο του 2015, μια κυρία με το όνομα Laxmi Agarwal ήρθε και με βρήκε. Είχε πέσει και εκείνη θύμα επίθεσης με οξύ και έμαθε για μένα μέσα από τις εφημερίδες.

Μου έδωσε συγχαρητήρια για τη στάση μου (που δεν σιώπησα και βγήκα και μίλησα ανοιχτά για αυτό) και με συμβούλευσε να συνεχίσω να αγωνίζομαι για εμένα και το γιο μου. Με στήριξε πολύ. Με πήρε μαζί της στο Ίδρυμα Chhanv. Πολλές γυναίκες εκεί ήταν σαν κι εμένα. Έπιασα δουλειά στην καφετέρια του Ιδρύματος, το Sheroes Hangout Café. Όλες εκεί εργαζόμασταν συλλογικά, σερβίραμε, μαγειρεύαμε κλπ.

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι στη ζωή μου θα είχα την ευκαιρία να εργαστώ, πρώτα στο καφέ του Ιδρύματος και μετά σε μεγάλες καφετέριες και ξενοδοχεία. Επιτέλους βρήκα την ευτυχία και το σκοπό στη ζωή μου».

Πηγή: akkarbakkar.com