Με λένε Κατερίνα και μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη γιατί ο άντρας μου είναι στη φυλακή

Απορείς, πώς τα βγάζω πέρα με δυο παιδιά και άντρα στη φυλακή; Λοιπόν άκου.

Κατά βάθος, είμαι τυχερή, γιατί έχω δύο πανέμορφες, γερές κόρες, που αγαπούν η μία την άλλη και εξακολουθούν να με ανέχονται. Η Ιωάννα μου είναι τώρα 19 ετών και μένει ακόμα μαζί με εμένα και την αδερφή της. Προτιμώ να ερμηνεύσω τη συγκατοίκηση ως απόδειξη αληθινής αγάπης και όχι, επειδή μένει κατ’ ανάγκην.

Είμαι επίσης σύζυγος ενός μακροχρόνια κρατουμένου. Μια μόνη μητέρα, που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι είναι μόνη, χωρίς τον άντρα της, το στήριγμά της, τον πατέρα των παιδιών της. Μπορεί μια καρέκλα με τρία πόδια να είναι το ίδιο σταθερή με μια καρέκλα με τέσσερα πόδια; Μπορείς να κάτσεις πάνω της με σιγουριά και βεβαιότητα, ότι δεν θα πέσεις;

Πάντα ήμουν υπερήφανη για την ελευθερία, που έδωσα στα παιδιά μου. Τώρα, η νέα κατάσταση και οι ανάγκες μας έχουν δεσμεύσει. Μας έχουν «φυλακίσει» σε μία πραγματικότητα, που ούτε καν φανταζόμασταν, ότι μπορεί να υπάρχει. Χωρίς την Ιωάννα, δεν θα υπήρχε τίποτα. Τη χρειάζομαι. Και οι δύο τη χρειαζόμαστε. Η Λουκία, η μικρή μου κόρη, η οποία είναι 10 ετών, δεν έχει πολλές επιλογές. Με τον μπαμπά της στη φυλακή, έχει κολλήσει πάνω μας και πιο πολύ πάνω μου. Ανησυχώ, αγχώνομαι, κουράζομαι. Νιώθω, ότι η πραγματικότητα είναι ένας βράχος, που πέφτει πάνω μου και με πλακώνει κι όσο κι αν προσπαθώ να τον αποφύγω, για να μη με λιώσει, η εξάρτηση του παιδιού από μένα με ξεπερνά και μετατρέπεται σε οργή και μετά – ακόμα χειρότερα – σε δυστυχία.

Μια μέρα, βρήκα μια καρτ ποστάλ κρυμμένη σε ένα βιβλίο. Στο μπροστινό μέρος έγραφε “Βοήθεια”. Στο πίσω έλεγε: «Μπαμπά, έχω πρόβλημα με τη μαμά. Δεν ξέρω, τί να κάνω, όταν θυμώνει και γίνεται κακιά και η Ιωάννα δεν είναι εδώ να με βοηθήσει. Μου λείπεις τόσο πολύ. Σ’ αγαπώ».

Ούτε κι εγώ, όμως, ξέρω, τί να κάνω. Η Ιωάννα έχει τάσεις φυγής και όλο λείπει. Όταν, όμως είναι εδώ και η υπομονή μου έχει πια χαθεί, μπορεί να τα κάνει όλα σε χρόνο ρεκόρ: να βοηθήσει την αδερφή της να πλύνει τα δόντια, να της χτενίσει τα μαλλιά και να τη βάλει για ύπνο στην ώρα της με μία σχεδόν μαγική ταχύτητα. Με την Ιωάννα στο σπίτι, όλα ζωντανεύουν και δουλεύουν ρολόι.

Η οικογένεια ενός φυλακισμένου έχει πολλά να αντιμετωπίσει: την κενή θέση στο τραπέζι, την κενή θέση στο κρεβάτι, την κενή και άδεια ψυχή μας. Μερικές φορές νιώθω, ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο. Για τις οικογένειες των μακροχρόνια κρατουμένων, υπάρχει πολύς χρόνος για προσευχή. Ζεις, αντέχεις και περιμένεις να γυρίσει. Δεν μπορείς να το βάλεις κάτω, ειδικά, όταν έχεις παιδιά. Πρέπει να ζήσεις, να επιβιώσεις και να ελπίζεις, ότι μια μέρα θα επιστρέψει και θα φέρει ξανά το φως και τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών σου και ο χώρος θα γεμίσει από την παρουσία του, το άρωμα του, εκείνον.

Πρόσφατα, αποκτήσαμε κατοικίδιο: ένα μικρό χάμστερ. Παρά το μικρό του μέγεθος, είναι αναμφίβολα το πιο φασαριόζικο και ζωηρό πλασματάκι, που έχω δει. Η Λουκία το λατρεύει και του δίνει με χαρά πολύ από το χρόνο της. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Αγαπά αυτό το πλάσμα και το φροντίζει σαν ένα μωρό. Φαίνεται, ότι το καλύτερο αντίδοτο στην απώλεια είναι η αγάπη. Όταν έχεις πολλή αγάπη μέσα σου, πρέπει να τη δίνεις απλόχερα. Μη την κρατάς κρυμμένη, μη την αφήνεις ανεκμετάλλευτη.

Εγώ στέρεψα. Δεν έχω τίποτε πια να δώσω. Είμαι μόνη και άυπνη. Αυτή είναι η πιο σωστή λέξη. Τους πρώτους 6 μήνες, δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου. Οι νύχτες μου ήταν γεμάτες από εφιάλτες, τους οποίους με τον καιρό κατάφερα να «φυλακίσω». Τώρα βλέπω μόνο ωραία όνειρα. Ακόμα και ξύπνια, όταν είμαι, βλέπω όμορφα όνειρα. Ότι βγήκε. Ότι είναι ελεύθερος. Αυτή η σκέψη με ηρεμεί. Αυτή η σκέψη θέλω με κάποιο τρόπο να γλιστρήσει στο υποσυνείδητό μου, όπου δημιουργούνται τα όνειρα και να μείνει για πάντα εκεί.

Τα υπνωτικά χάπια και η τρομερή κατατονία της επόμενης μέρας με διέλυσαν. Η Λουκία σύντομα με ακολούθησε στο θέμα των εφιαλτών, με τους δικούς της εφιάλτες της, όμως, πιο βίαιους και πιο ζωντανούς από τους δικούς μου. Παλέψαμε και οι δύο. Βγήκαμε νικήτριες.

Ένα χρόνο μας πήρε, αλλά τα καταφέραμε. Ο ύπνος και τα όμορφα όνειρα επέστρεψαν. Αλλά ποτέ δεν τον ξεχνάμε. Η Λουκία ακόμα κοιμάται αγκαλιά με το κασκόλ του: έχει ακόμα πάνω τη μυρωδιά του. Η Ιωάννα είναι πιο κλειστή, αλλά υποφέρει περισσότερο απ’ όλους κι ας μην το δείχνει. Το μαξιλάρι της κάθε πρωί είναι βρεγμένο από τα δάκρυά της.

Το να κοιμάσαι και να ξυπνάς μόνη είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Είναι καλύτερα να σταματήσει να σου λείπει και να γεμίσεις το κενό, που άφησε φεύγοντας. Αλλά στα λόγια, όλα εύκολα είναι. Όταν κάποιος πεθάνει, ίσως με την πάροδο του χρόνου, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις. Δεν είναι, ότι εύχομαι να πεθάνει. Σε καμία περίπτωση. Αυτό είναι, που με κρατάει στη ζωή. Ότι ζει και κάποτε θα επιστρέψει.

Ο θάνατος είναι κατάσταση μη αναστρέψιμη, ενώ η φυλακή όχι. Ζει, αυτό έχει σημασία. Ξέρω, ότι είμαι τυχερή. Στην κλίμακα των αντιξοοτήτων, βρίσκομαι χαμηλά, ευτυχώς. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποια ανίατη ασθένεια ή Θεός φυλάξοι, με την απώλεια ενός παιδιού, αλλά η απουσία του είναι για μένα σαν μία ανοιχτή πληγή, που δεν ξέρω πώς να θεραπεύσω. Αιμορραγεί και πονάει και θα μείνει έτσι μέχρι να τον ξαναέχω κοντά μου.

Έχουμε προχωρήσει πολύ, κάναμε μεγάλα και σημαντικά βήματα. Θα επιβιώσουμε, πρέπει να επιβιώσουμε. Κορίτσια, πρέπει να φύγετε. Να ανοίξετε τα φτερά σας και να πετάξετε μακριά. Ο κόσμος σας περιμένει, έχετε πολλά να ζήσετε. Μην εγκλωβιστείτε μαζί μου, μη θαφτείτε σαν εμένα, μην υποφέρετε. Έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας. Θα έρθει. Ο πατέρας σας κάποτε θα έρθει. Να είστε σίγουρες γι’ αυτό και να προσεύχεστε καθημερινά για εκείνον.

Κατερίνα

Πηγή: theguardian.com