Ο άντρας μου είναι εξαρτημένος απ’ τον τζόγο. Να χωρίσω;

Πρίν από έξι μήνες, έδιωξα τον άντρα μου από το σπίτι. Ο Νίκος είναι εθισμένος στον τζόγο και παρ’ όλο που ήμασταν μαζί 20 ολόκληρα χρόνια και τον αγαπώ, ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Αν εξαιρέσουμε τα θέματα των παιδιών για τα οποία συζητούσαμε, ελάχιστα μιλούσαμε και επικοινωνούσαμε μεταξύ μας. Πρίν από μια βδομάδα με πήρε τηλέφωνο να μου πεί ότι μπήκε σε κέντρο απεξάρτησης και ότι αυτή τη φορά μου υπόσχεται ότι θα συνεχίσει και δεν θα ξαναπαίξει και να του επιτρέψω να γυρίσει στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να κάνω, να τον εμπιστευτώ; Πώς; Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, ήταν όταν άνοιξα τη πόρτα και του ζήτησα να φύγει αλλά μου φαίνεται αδύνατον πια να σώσω τον γάμο μου.

Γνωριστήκαμε όταν ήμουν 16 ετών. Ο Νίκος ήταν όμορφος έξυπνος και ο πιο δημοφιλής του σχολείου. Τον ερωτεύτηκα αμέσως και περισσότερο ερωτεύτηκα το γεγονός ότι ενώ θα μπορούσε να έχει όποια κοπέλα θέλει, εκείνος διάλεξε εμένα. Από το πρώτο μας ραντεβού ήμασταν αχώριστοι. Παρ’ όλο που οι γονείς μου ήθελαν να σπουδάσω εγώ ανυπομονούσα να τελειώσω το σχολείο και να κάνουμε οικογένεια. Παντρευτήκαμε δύο μήνες αφού τελειώσαμε το Λύκειο και ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Ο Νίκος έπιασε δουλειά σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και εγώ ως γραμματέας ενός επιχειρηματία στο κέντρο. Νόμιζα ότι τα όνειρά μου είχαν βγεί αληθινά.

Και για λίγο, όντως είχαν βγεί. Κάθε μεσημέρι που γύριζα από τη δουλειά έβρισκα τον Νίκο να με περιμένει να φάμε μαζί και περνούσαμε όλη τη μέρα αγκαλιά. Η πεθερά μου, με είχε σαν κόρη της, φυλούσε τα παιδιά (σήμερα ο γιός μου είναι 13 και η κόρη μου 17) για να μπορώ να κρατήσω τη δουλειά μου και μάλιστα μας στήριζε και οικονομικά μερικές φορές ψωνίζοντας για το σπίτι ή δίνοντας χαρτζιλίκι στα παιδιά.

Ο Νίκος άρχισε να δουλεύει πολύ και η βάρδιά του άλλαζε κάθε 2-3 μήνες. Έκανε πολλές υπερωρίες και επειδή οι αεροπορικές εταιρίες δεν έχουν ωράριο, θα μπορούσε να δουλεύει μέρα νύχτα. Όταν μου είπε ότι έπρεπε να μείνει στη δουλειά ως αργά δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω, εξάλλου πάντα τα λέγαμε όλα μεταξύ μας.

Όμως για κάποιο λόγο, άρχισα να ανησυχώ πολύ για τα οικονομικά μας. Ενώ δηλαδή ο Νίκος δούλευε τόσο πολύ, εμείς είχαμε λιγότερα λεφτά κι από πρίν κι όταν τον ρωτούσα γινόταν έξαλλος. «Αυτή είναι η δουλειά μου. Το σπίτι μου είναι η δουλειά μου, έτσι έκανε ο πατέρας μου έτσι κάνω κι εγώ. Αφού πληρώνω τους λογαριασμούς΄, τι σε νοιάζει; Έχεις φαγητό, δεν έχεις; Παράτα με επιτέλους» φώναζε! Δεν μου επέτρεπε να βλέπω τις κινήσεις του λογαριασμού του όποτε ερχόταν χαρτί από τη τράπεζα και όποτε ξεμέναμε από χρήματα, είχε πάντα μια δικαιολογία. Έμαθα να μην κάνω πολλές ερωτήσεις, ειδάλλως θα χτυπιόταν και θα γινόταν ο χαμός στο σπίτι, είχα και τα παιδιά. Κι έτσι νόμιζα ότι ήμασταν καλά αλλά ήταν φανερό ότι τα προβλήματά μας είχαν ήδη αρχίσει κι εγώ τα αγνοούσα.

Έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν όλα μια χαρά
Για χρόνια έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν όλα μια χαρά. Εξάλλου ο άντρας μου δεν ήταν τεμπέλης ή αλκοολικός όπως ο πατέρας μου. Ανακάλυψα το πρόβλημα αλκοολισμού του πατέρα μου όταν ήμουν 20 ίσως γιατί η μητέρα μου τον δικαιολογούσε συνέχεια. «Δεν το εννοούσε αυτό ο πατέρας σας» μας έλεγε κάθε φορά που ο πατέρας μου θύμωνε και μας προσέβαλλε και επέμενε ότι όλοι αγαπιόμαστε και δεν μαλώνουμε ποτέ. Η γαλήνη στο σπίτι με οποιοδήποτε κόστος, ήταν η βασικής της αρχή.

Όπως λοιπόν η μητέρα μου, έτσι κι εγώ, έκανα τη ζωή μου να φαίνεται νορμάλ. Έγινα τρομερά σχολαστική με την καθαριότητα. Τα παιδιά ήταν αψεγάδιαστα, το σπίτι το ίδιο. Με τον τρόπο αυτό ηρεμούσα για λίγο και ύστερα θύμωνα ξανά και άρχισα να φωνάζω στα παιδιά. Φυσικά ο Νίκος ήταν ο καλός. Ερχόταν σπίτι και έλεγε «Μαντέψτε που πάμε…στη Ντίσενυλαντ», τα παιδιά ξετρελλαίνονταν και το στομάχι μου γύριζε. Που βρέθηκαν τα χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι;

Ένα βράδυ, οι χειρότεροι μου φόβοι επαληθεύτηκαν. Ένα βράδυ ήρθε ο Νίκος και μου είπε ότι είχε ποντάρει πολλά χρήματα στον ιππόδρομο και ότι είχε πάει μια φορά με τους συναδέλφους του για να δεί πώς είναι. Τον ρώτησα πόσα είχε χάσει αλλά ποτέ δεν πήρα ξεκάθαρη απάντηση.  Είπε μόνο ότι έπρεπε να βάλουμε και δεύτερη υποθήκη στο σπίτι. Άρχισα να ουρλιάζω και ο Νίκος ατάραχος, απλά υπόσχονταν να μην το ξανακάνει. Βάλαμε και δεύτερη υποθήκη στο σπίτι και απλά προσπάθησα να ξεχάσω τι είχε συμβεί.

Αυτό έγινε πια ψωμοτύρι. Τα πράγματα πήγαιναν καλά για λίγο μέχρι που ανακάλυπτα ότι έλειπαν χρήματα από τον κοινό μας λογαριασμό. Όταν ρωτούσα τον Νίκο, είχε πάντα την απάντηση έτοιμη κι όταν υπονοούσα ότι έπαιζε ακόμα, εκείνος το αρνούνταν. Η κόρη μου πρόσφατα, μου είπε ότι ο μπαμπάς της, της ζητούσε δανεικά από τα χρήματα που έβγαζε επειδή δούλευε κάποια Σαββατοκύριακα σε μια καφετέρια. Και μου το είπε πρόσφατα μετά από χρόνια γιατί όπως κι εγώ, έτσι κι εκείνη, τον κάλυπτε.

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ήταν άρρωστος, πίστευα μόνο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα και ότι κάτι δεν του έδινα ή δεν έκανα που το οδηγούσε στον τζόγο. Κορόιδευα τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι κάθε φορά ήταν η τελευταία. Όποτε ανέφερα κάτι για τον τζόγο, με κατηγορούσε ότι θα του χτυπούσα ένα λάθος του για όλη μας τη ζωή.

Ώσπου βρήκα πίσω από το συρτάρι του, όλες τις αναλήψεις που είχε κάνει τελευταία από τον λογαριασμό που είχαμε για τις σπουδές της κόρης μας. Του είπα να πάει αμέσως σε κέντρο απεξάρτησης και αρνήθηκε, αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς κοίταξα πρώτα να προστατέψω τα παιδιά ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε οι τρείς μας, σε ένα κέντρο στήριξης για παιδιά και οικογένειες εξαρτημένων ανθρώπων.

Αυτές οι συναντήσεις, μου άνοιξαν τα μάτια. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την ανακούφιση που ένιωσα όταν άκουγα τις ιστορίες των άλλων με προβλήματα τόσο ίδια με το δικό μου. Συνειδητοποίησα ότι όσοι έπαιζαν τζόγο έχουν πάντα μια έτοιμη απάντηση ή δικαιολογία για αυτό που κάνουν. Ότι όσο αρνούμουν ότι ήταν εξαρτημένος, τόσο με τον τρόπο μου τον ενθάρρυνα να παίζει. Αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν τη δύναμη να του δώσω και τελεσίγραφο: Ή θα απεξαρτηθεί ή θα φύγει.

Δεν είναι εύκολο αλλά τα κατάφερα. Σε αυτό το σημείο δεν ξέρω πως νιώθω. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι δεν θα το ξανακάνει; Του είπα ότι ο μόνος τρόπος να είμαστε μαζί είναι να πάμε σε σύμβουλο γάμου ώστε τουλάχιστον, να μάθουμε να επικοινωνούμε καλύτερα μεταξύ μας. Τον αγαπώ αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω μαζί του. Υπάρχει άραγε ελπίδα να είμαστε πάλι όπως πρίν;

Πηγή: http://www.lhj.com/

Θέλετε να μας μιλήσετε; Κι εμείς!
Στείλτε μας email στο info@singleparent.gr ή βρείτε μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.