Ο κόσμος με κοιτάζει καχύποπτα που έχασα την επιμέλεια του παιδιού μου

Νιώθω ανίκανη γιατί δεν έχω την κηδεμονία του παιδιού μου, και σίγουρα με έχουν κατηγορήσει γι αυτό. Οι περισσότεροι είναι σιωπηλοί όταν έρχεται η ώρα να εκφράσουν την γνώμη τους, και υποθέτουν μόνοι τους πράγματα και καταστάσεις σε περίπτωση που έχεις χάσει την επιμέλεια.

Υπάρχει μία λανθασμένη άποψη ότι οι μαμάδες πρέπει πάντα να έχουν την επιμέλεια, εκτός αν έχουν κακοποιήσει ή παραμελήσει το παιδί ή αν έχουν κάποια επικίνδυνη εξάρτηση. Ο κόσμος λοιπόν θεωρεί ότι στο πήραν για να το προστατέψουν. Υποθέτουν ότι δεν σου άξιζε να έχεις την πλήρη επιμέλεια γιατί το καλό του παιδιού πρέπει να είναι με τον πατέρα, και όχι με εσένα. Ίσως αυτές οι κατηγορίες να ταιριάζουν σε κάποια άλλη μητέρα, αλλά όχι σε μένα.

Στην πρώτη ακρόαση το δικαστήριο μου έδωσε την πλήρη επιμέλεια, αλλά ο πρώην σύζυγος μου δεν συμβιβάστηκε ποτέ με αυτό. Έπειτα από μια δεκαετία κίνησε ξανά τις διαδικασίες για να την διεκδικήσει, και επειδή δεν εμφανίστηκα στο δικαστήριο όλα γύρισαν εναντίον μου και κατέληξα να βλέπω το παιδί 4 φορές το μήνα.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, προσπαθούσα να πάρω την επιμέλεια, αλλά ο δικηγόρος του έκανε ότι μπορούσε για να καθυστερήσει την ημερομηνία του δικαστηρίου. Η άρνηση του έκανε το δικαστήριο να αναβληθεί 3 φορές. Ήξεραν ότι όσο περισσότερο χρόνο περνούσε εκείνος με το παιδί, τόσες περισσότερες πιθανότητες είχε να του ανανεώσει το δικαστήριο την επιμέλεια.

Τα πήγαινε πάρα πολύ καλά με το σχολείο του, την λογοθεραπεία και κάλυπτε όλες τις βασικές του ανάγκες. Ο πρώην μου φρόντιζε να καλύπτει οικονομικά τα πάντα, και έφερε τον πατέρα του να μείνει μαζί τους για να φροντίζουν το παιδί.

Είχα πάθει βαθιά κατάθλιψη, μου έλειπε πάρα πολύ και ένιωθα ανίκανη να κάνω το παραμικρό. Πήγα σε κάθε επίσκεψη που μου είχαν ορίσει, και ένιωθα ντροπή γιατί είχαν βάλει ένα 20χρονο να με επιτηρεί ώστε να εξασφαλίσει ότι ο γιός μου ήταν ασφαλής μαζί μου. Ένιωθα τα βλέμματα αγνώστων να με κοιτούν παράξενα γιατί ήμουν στο πάρκο μαζί του υπό επιτήρηση.

Κάθε φορά που τελείωνε ο χρόνος της επίσκεψης, μου φώναζε και έκλαιγε γιατί ήθελε να μείνει μαζί μου. Τον αγκάλιαζα με όλη μου την δύναμη, του έλεγα ότι τον αγαπώ και πως θα τον έβλεπα σύντομα. Έπειτα γυρνούσα στο αυτοκίνητο και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ζούσα ένα μαρτύριο!

Ήταν σουρεαλιστικό και απίστευτο ότι γέννησα αυτό το παιδί, το τάισα με το γάλα μου, πέρασα την κάθε μέρα μου να το φροντίζω, και πλέον ήμουν υπό επιτήρηση για να βεβαιωθούν ότι δεν κινδύνευε από εμένα. Δούλευα πολλές ώρες και πληρωνόμουν πολύ λίγο. Έκλαιγα κάθε βράδυ, και το μόνο που περίμενα ήταν τις πολύτιμες ώρες που θα ήταν δικός μου ξανά, έστω και για λίγο.

Και όμως αυτή η τακτική έπιασε. Αφού έχασα τόσα πολλά από τη ζωή του γιού μου, είχα διαλυθεί και ηττηθεί. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Οπότε εκείνο το πρωινό που μου ζήτησε να μοιραστούμε την επιμέλεια, έκανα συμφωνία με τον διάβολο. Διαπραγματεύτηκα όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα να περνάω με το παιδί και παράτησα όλα τα δικαιώματα μου, καθώς ήθελα να μοιραστούμε 60/40 το χρόνο του. Μου τον στέρησε για δύο χρόνια, οπότε όταν μου πρόσφερε έστω και αυτό το ξεροκόμματο δεν μπόρεσα να αρνηθώ, ποιός θα έκανε εξάλλου το αντίθετο στη θέση μου; Σίγουρα θα μπορούσα να περάσω ένα χρόνο με επίβλεψη και περιορισμό, περιμένοντας να γίνει ξανά το δικαστήριο. Ίσως να κέρδιζα, αλλά το ρίσκο ήταν αρκετά μεγάλο για να τον χάσω ξανά.

Όταν με ρωτάνε που είναι ο γιός μου, τους λέω με τον πατέρα του, και βλέπω τις υποψίες στο πρόσωπο τους. Θα κοιτούσαν με τον ίδιο τρόπο εκείνον σε περίπτωση που δεν είχε την επιμέλεια; Φυσικά και όχι. Οι μαμάδες υποτίθεται ότι πρέπει να είναι τέλειες, να δουλεύουν σχεδόν όλη μέρα και παράλληλα να φροντίζουν το σπίτι τους. Αν ένας πατέρας πληρώσει τη διατροφή και εμφανιστεί στον ορισμένο χρόνο της επίσκεψης, θα τον χειροκροτήσουμε. Θα θεωρήσουμε ότι είναι καλός πατέρας! Κανείς δεν θα αναρωτηθεί γιατί έχασε την επιμέλεια.

Και όμως εγώ είμαι η ανίκανη. Είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος δεν βλέπει τίποτα λάθος σε έναν πατέρα μερικών επισκέψεων, αλλά μια μητέρα που βρίσκεται στην ίδια θέση το άξιζε. Ήταν ψυχρός και εκμεταλλεύτηκε τον παιδί μας για να με ταπεινώσει. Ακόμα νιώθω ντροπή όταν πρέπει να εξηγήσω την θέση μου, αλλά προσπαθώ να κρατάω το κεφάλι ψηλά για να συνεχίσω. Ο γιός μου χρειάζεται μια δυνατή μαμά, και έτσι θα με βλέπει.

Πηγή : http://divorcedmoms.com/