fbpx

Ντρέπομαι που δεν ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού μου

| 11 Οκτωβρίου 2017
ADVERTISEMENT

Πήρα δειλά στα χέρια μου το χαρτί, που μου έδινε ο γυναικολόγος μου. Τα χέρια μου έτρεμαν και η καρδιά μου βάραγε ταμπούρλο. Όσο κοίταζα το πρόσωπο του γιατρού μου, τόσο πιο πολύς πανικός με κυρίευε. Το ήξερα.

“Το τεστ βγήκε θετικό. Είσαι έγκυος”.


ADVERTISEMENT

Ένιωσα την αναπνοή μου να μην έχει αρκετή δύναμη, για να φτάσει στα πνευμόνια μου. Έμεινα σιωπηλή για πολύ, καθώς το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται διάφορα. Μόλις είχα κλείσει τα 21.

Ήμουν νέα και τρομοκρατημένη. Ήμουν τρομοκρατημένη και νέα. Ήμουν εγωίστρια. Ήμουν ηλίθια. Ο κόσμος αυτός δεν είναι για παιδιά, δεν ήθελα παιδιά. Ήμουν ανεύθυνη. Θα ήμουν απαίσια μητέρα. Δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, πόσο μάλλον ένα παιδί. Αλλά, ήμουν τρομοκρατημένη και για έναν άλλο λόγο ακόμη – πολύ πιο βαθύ, πιο σκοτεινό, πιο ενοχλητικό. Δεν ήξερα, ποιος ήταν ο πατέρας.

Μου πήρε πολλά χρόνια, για να το ξεστομίσω. Η ντροπή είναι κάτι, που έπρεπε να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω. Το τεστ DNA και η ερώτηση “Ποιός είναι ο μπαμπάς του μωρού;” έφερναν στο μυαλό μου σκηνές από ταινίες. Σκέφτηκα, ότι μια μέρα έπρεπε να γράψω γι’ αυτό το τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, μια μέρα, που οι γονείς μου δεν θα ντρέπονταν, όταν οι άνθρωποι, που συμμετείχαν στην ιστορία ήταν λιγότερο πιθανό να τη διαβάσουν, όταν ο κόσμος είναι πιο ευγενικός και εγώ λίγο πιο γενναία.


ADVERTISEMENT

Το να κάτσω και να μην κάνω τίποτα, φαινόταν λάθος. Θέλω να θεωρούμαι φεμινίστρια. Θέλω απεγνωσμένα να καταργήσω τα κοινωνικά εμπόδια, που μας κρατούν φυλακισμένες, που μας θεωρούν τσούλες και που μας εμποδίζουν να παραδεχτούμε, αν πέσαμε θύμα βιασμού. Δεν θέλω οι γυναίκες στην ίδια θέση με μένα να αισθάνονται ντροπή, φοβισμένες και μόνες, σαν εμένα. Δυστυχώς, δεν έκανα τίποτα, για να μοιραστώ την εμπειρία μου με έναν ουσιαστικό τρόπο.

Συχνά, βλέπουμε γυναίκες χαμηλότερου εισοδήματος και μόρφωσης, να μην ξέρουν, ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού τους – ένας μύθος, που μπορώ να βοηθήσω να διαλυθεί. Θέλω να αμφισβητήσω τις λανθασμένες υποθέσεις. Θέλω να συνεχίσω να είμαι ανοιχτή σε νέες γνώσεις και να ακούω τη γνώμη των άλλων. Μου συνέβη: μορφωμένο κορίτσι καλής οικογένειας, που μεγάλωσε σε ένα “καλό και χριστιανικό σπίτι”. Δεν είμαι η εξαίρεση. Είμαι ένας ιδιαίτερα πνευματώδης άνθρωπος, που κρίθηκε για τις επιλογές, που έκανε. Η ιστορία μου, ίσως βοηθήσει να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου και να συζητηθούν επιτέλους κάποια πράγματα για πρώτη φορά. Αλλά, ακόμα κάθομαι και δεν κάνω τίποτα. Δεν είμαι τίποτε άλλο, παρά μια υποκρίτρια.

Σκέφτομαι την κόρη μου, που μπορεί κάποτε να διαβάσει το γράμμα μου. Πώς θα αισθανόταν; Από τη στιγμή, που αποφάσισα να γίνω μητέρα, τα συναισθήματά της ήταν προτεραιότητα για μένα. Θα διαβάζει και θα λέει: “Η μητέρα μου δεν με ήθελε;”. Θα ντρέπεται για μένα, όπως κι εγώ κάποτε γι’ αυτήν; Ή μήπως θα με δει σαν μια γενναία γυναίκα, που μοιράζεται την ιστορία της, για να βοηθήσει να αμφισβητηθεί ο τρόπος, που βλέπουμε τις γυναίκες και τις μητέρες;

Ελπίζω το τελευταίο, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Πιθανότατα, θα τη σοκάρει να διαβάζει για την πολυτάραχη, σεξουαλική ζωή της μάνας της και θα σταματήσει αμέσως την ανάγνωση.

Ό, τι κι αν διαβάσει, όμως, είναι μέρος και της δικής της ιστορίας. Μόνο, που εκείνη δεν έφταιγε πουθενά, ούτε είχε καμία ευθύνη. Αυτό το χάος ήταν δικό μου, εγώ το προκάλεσα. Ήταν η δική μου ιστορία, η δική μου αλήθεια. Και η απόφαση να το μοιραστώ ήταν επίσης δική μου. Αυτό κάνω σήμερα. Εξακολουθώ να αισθάνομαι τρομοκρατημένη και μόνη, όπως τότε στο ιατρείο του γυναικολόγου. Αλλά το “εγώ” μου σήμερα ξέρει, ότι δεν είμαι μόνη. Συμβαίνει και πιθανόν πιο συχνά απ’ όσο νομίζεις. Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό – όχι τουλάχιστον σοβαρά. Μέχρι σήμερα.

Πριν μπω στην αίθουσα να κάνω το πρώτο μου υπερηχογράφημα, έκλαιγα. Δίπλα μου ευτυχισμένες, μέλλουσες μητέρες γεμάτες χαρά και περηφάνια έδειχναν τις φουσκωμένες τους κοιλίτσες. Τόση ευτυχία. Μία εικόνα της Παναγίας στο τραπεζάκι μπροστά μου με κοίταζε επίμονα, σαν να μου λέει, που πας, τί κάνεις.

Κοίταζα με βλέμμα απλανές το γιατρό, καθώς μου εξηγούσε τις επιλογές μου. Έγνεφα καταφατικά. Έβγαζα μικρούς, πνιχτούς ήχους κατανόησης. Έφυγα. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου κρατώντας μια ασπρόμαυρη εικόνα του “μωρού” μου – μια μικρή μπάλα, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις, αν ήταν ανθρώπινη ή κάτι άλλο. Πήγα στη δουλειά μου οδηγώντας στην ομίχλη. Στο παρκινγκ απέξω, έκανα εμετό. Το άγχος έκανε το σώμα μου να αισθάνεται, σαν να βράζω, το δέρμα μου ήταν ζεστό σαν τη φωτιά.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Το πιο απλό ήταν να μην γεννήσω ποτέ αυτό το μωρό. Ήταν μια απόφαση, με την οποία αγωνίστηκα πολύ, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα, ότι θα κρατήσω αυτό το μωρό. Ένα κομμάτι μου έλεγε, ότι δεν μπορώ να το κάνω. Αλλά ήξερα, ότι μπορούσα και ήθελα να το κάνω – και το έκανα.

Εξακολουθούσε, όμως, να υπάρχει ένα θέμα: Δεν ήξερα, ποιανού μωρό θα γεννήσω. Πήγα εκεί, που πάω συνήθως, όταν ψάχνω για απαντήσεις: στο Google. Ήθελα μόνο μια ελπιδοφόρα ιστορία. Απλώς, ήθελα να διαβάσω την εμπειρία ενός ατόμου. Πώς το πέτυχε; Πώς αισθάνθηκε; Πώς το χειρίστηκε;

5 λεπτά αναζήτησης ήταν αρκετά, για να με κάνουν να νιώσω ακόμα χειρότερα, όταν αντί για κάποια ουσιαστική βοήθεια, διάβασα τα εξής:

“Τί αηδία. Ρε τί γίνεται στον κόσμο”.

“Τσούλες μανάδες, τσούλες κόρες. Τί να περιμένει κανείς;”

“Δεν καταλαβαίνω, πώς γίνεται κάποια να μην ξέρει τον πατέρα του παιδιού της. Μόνο αν δέχτηκε ομαδικό βιασμό ή αν είναι πόρνη. Αλλιώς δεν δικαιολογείται”.

“Οι γυναίκες πρέπει επιτέλους να μάθουν να κλείνουν τα πόδια τους και να ενημερωθούν για τους τρόπους προφύλαξης … και οι μαύροι άνδρες ας ηρεμήσουν λίγο. Ας μαζέψουν λίγο τα πουλάκια τους, δεν είναι βιολί αυτό να γυρνάνε από τη μία πόρνη στην άλλη και να μην προσέχουν καν”.

Κατηγορούσα, που κατηγορούσα ήδη τον εαυτό μου, τώρα ένιωθα σαν στόχος των επιθέσεων τους, το αντικείμενο της κατακραυγής τους. Κάθε κουβέντα, που έλεγε ο καθένας για μένα μπροστά ή πίσω από την πλάτη μου ήταν μια σταγόνα, που γέμιζε σιγά σιγά τον κουβά της ντροπής και των ενοχών μου. Κυριολεκτικά μισούσα τον εαυτό μου. Και σχόλια, όπως αυτά, που γράφτηκαν παραπάνω και σαν αυτά, που άκουσα μου έδωσαν την εντύπωση, ότι ήμουν εγώ εναντίον όλων.

Έκανα μια 10λεπτη περίπου αναζήτηση για το πώς θα μάθω τη μέρα της σύλληψης (ένα θέμα, που θα έπρεπε να έχω ερευνήσει πιο πριν, το ξέρω). Φυσικά, ήξερα με ποιον είχα κάνει σεξ. Ήξερα, πότε έκανα σεξ. Αλλά δεν θυμόμουν καν, πότε αδιαθέτησα τελευταία φορά. Ήμουν πολύ απασχολημένη με τη δουλειά, το πανεπιστήμιο και τόσα άλλα, δεν μπορούσα να ασχοληθώ και με το πότε είχα περίοδο τελευταία φορά.

Σε ένα μήνα, πέρασα από μία σχέση, που κράτησε μια εβδομάδα, έβγαινα για λίγο με έναν άλλα, προσπάθησα να τα ξαναβρω με έναν παλιό μου έρωτα (αποτυχημένη η προσπάθεια) και άρχισα να βγαίνω με έναν καινούργιο και πήγαινε καλά .

Ήμουν πιστή, όσο ήμουν σε σχέση. Δεν το έβλεπα σαν να «ξενοκοιμόμουν». Είχα ηθική και αρχές. Θα μπορούσα να το δικαιολογήσω και προσπάθησα, μέχρι, που συνειδητοποίησα, ότι δεν έχω τίποτα να δικαιολογήσω ή να αποδείξω σε κανέναν. Τέσσερις εβδομάδες είναι πολύς χρόνος, όταν μπαίνεις από τη μία σχέση στην άλλη, πολλά μπορούν να συμβούν και πολλά συνέβησαν. Στην περίπτωσή μου, τα αντισυλληπτικά δεν λειτούργησαν και τώρα ήμουν εδώ, προσπαθώντας να βγάλω άκρη, ποιος από τους υπόπτους ήταν ο ένοχος. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για κανέναν.

Η κόρη μου έπρεπε να ξέρει, ποιος ήταν ο πατέρας της. Θα ήταν σκληρό και εγωιστικό να της στερήσω αυτό το κομμάτι της ταυτότητάς της, ένα κομμάτι, που θα διάλεγε αυτή, αν θα κρατούσε ή αν θα αγνοούσε. Είχε δικαίωμα να αποφασίσει.

Ήμουν ανεύθυνη και ανόητη, αλλά το λιγότερο, που θα μπορούσα να κάνω γι’ αυτήν, ήταν να της πω την αλήθεια. Την έβλεπα μεγάλη, στα 18 της να αναζητά απεγνωσμένα ένα κομμάτι της ιστορίας της, το οποίο τόσο επιπόλαια της έκλεψα.

“Με συγχωρείτε, κύριε; Είστε ο πατέρας μου;”.

Ήθελα να τη γλιτώσω από αυτή τη διαδικασία, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να κάνω ή να ρωτήσω πράγματα, που ήταν απίστευτα αμήχανα και δύσκολα. Ήταν δική μου η ευθύνη. Οι επιλογές μου είχαν κάνει αυτή την ερώτηση πραγματικότητα και είναι οι επιλογές μου, που θα έπρεπε να δώσουν την απάντηση. Ήδη ήξερα, πως θα γινόμουν καλή μητέρα: Ήδη έβαζα τις ανάγκες του παιδιού μου πάνω από μένα.

Παρεμπιπτόντως, θέλω να πω (γιατί ίσως είναι η τελευταία φορά, που μιλάω για αυτή την ιστορία), ότι δεν μετανιώνω για τίποτα. Ομολογώ, ότι υπήρξα ανεύθυνη και αφελής, αλλά ποιος δεν είναι κάποια στιγμή της ζωής του; Εύχομαι, η είδηση, ότι ήμουν έγκυος να έφερνε μόνο χαρά, ευτυχία και ενθουσιασμό και όχι άγχος, πανικό και πόνο. Την αγαπώ τρελά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι η σεξουαλική ζωή του καθενός είναι επιλογή του και δεν αφορά τους άλλους. Σήμερα, δεν αισθάνομαι πόνο ή λύπη. Αισθάνομαι αγάπη και ευγνωμοσύνη, γιατί μια κατάσταση, που ήταν για μένα σαν “το χειρότερο πράγμα, που θα μπορούσε να μου συμβεί”, έγινε το καλύτερο πράγμα του κόσμου. Δεν νιώθω καμία ντροπή. Τα άφησα όλα αυτά πίσω μου καιρό πριν.

Τη μέρα, που έμαθα, πως ήμουν έγκυος, πήγα στη δουλειά μου και προσπάθησα να φερθώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κρύφτηκα πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο, παίρνοντας παραγγελίες και σερβίροντας. Αλλά, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και όλοι με ρωτούσαν «Τί συμβαίνει;». Ολόκληρη η ζωή μου άλλαξε σε μία στιγμή και εγώ άκουγα για χάμπουργκερ, πατάτες και κέτσαπ.

Ο διευθυντής μου με έστειλε νωρίς στο σπίτι. “Δεν φαίνεσαι και πολύ καλά”.

Δεν ήμουν καλά. Καθόλου καλά. Ή μήπως ήμουν; Ήθελα να είμαι. Και τελικά ήμουν.

Τίνα Α. 

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ