Nothing else matters
– Αύριο στις 12:00, μάτια μου…
– Είσαι σίγουρη για αυτό που πάμε να κάνουμε;
– Πιο πολύ δεν πάει!
– Αύριο λοιπόν…
Μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο η Λίνα σηκώθηκε και έβγαλε ένα μικρό σακίδιο από την ντουλάπα, το τσέκαρε για χιλιοστή φορά και το έβαλε στην θέση του. Έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε την πόρτα του δωματίου της, κατέβηκε την μαρμάρινη σκάλα κι βρέθηκε στο κεντρικό σαλόνι. Ο πατέρας της σήκωσε το βλέμμα του από την εφημερίδα που διάβαζε και την κοίταξε βλοσυρά.
-Δεν νομίζω να θες να βγεις έξω;
Η Λίνα δεν του απάντησε και προχώρησε προς την κουζίνα. Εκείνος σηκώθηκε και με μια απότομη κίνηση της άρπαξε το χέρι σπρώχνοντας την πάνω στον τοίχο.
– Όταν σου μιλάω θα απαντάς!
– Δεν έχω να σου πω τίποτα, του φώναξε στα μούτρα η Λίνα. Δεν υπάρχεις για μένα!
– Ίδια η μάνα σου! Αχάριστη πουτάνα, όλα της τα έδωσα και εκείνη το έσκασε με τον πρώτο που της έταξε αγάπες και λουλούδια, σε παράτησε και ζει την ζωή της αγνοώντας την ύπαρξη σου.Και τώρα κάνεις το ίδιο και εσύ! Σήκωσε το χέρι του και την χτύπησε στο πρόσωπο κάνοντας την να πέσει στο πάτωμα.
Η Λίνα στηρίχθηκε στον τοίχο για να σηκωθεί και τον κοίταξε με θολωμένα από τον πόνο και την οργή μάτια.
– ΠΕΘΑΝΕΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! ΆΚΟΥΣΕΣ; ΠΕΘΑΝΕΣ!
Παραπατώντας ανέβηκε την σκάλα καθώς ο πατέρας της έβριζε θεούς και δαίμονες, έκλεισε την πόρτα στο δωμάτιο της και σήκωσε το ακουστικό. Ήταν τρεις το πρωί όταν έριξε το σακίδιο της στον ώμο και βγήκε από την πόρτα του κήπου, πίσω δεν γύρισε να κοιτάξει ούτε για μια στιγμή.
Το επόμενο πρωί την βρήκε σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Ήταν κλάμα λύτρωσης όμως και ανακούφισης που κατάφερε να βγει ζωντανή από την κόλαση του Πατέρα της. Είκοσι τρία χρόνια κλειδωμένη σε ένα χρυσό κελί, χρόνια χαμένα χωρίς ίχνος στοργής, χωρίς ίχνος δικαιώματος προσωπικής επιλογής. Εκτελούσε αυτά που εκείνος της ζητούσε, ζούσε με τα θέλω του και τις απαιτήσεις του.
Όταν η μάνα της έφυγε κόντευε τα δέκα, ποτέ δεν την έκρινε για αυτή της την απόφαση και ας έκλαψε και ας πληγώθηκε η παιδική ψυχή της. Μέσα της ήξερε πως ήθελε να γλιτώσει και πως δεν ήθελε τίποτα που να της θυμίζει την ζωή της με εκείνον τον τύραννο.
Η ώρα κόντευε δέκα το πρωί.
Έκανε ένα γρήγορο ντους και έκατσε μπροστά στον καθρέφτη. Πόσο είχε αλλάξει από την προηγούμενη νύχτα! Λες και τα αστέρια που έσβησαν με την πρώτη ακτίνα του ήλιου, έσβησαν και την θλίψη που κουβαλούσε τόσα χρόνια στα μάτια της.
Έπιασε τα μαλλιά της έναν ανέμελο κότσο και έκανε ένα πρόχειρο μακιγιάζ. Κρεμασμένο στην ντουλάπα την περίμενε ένα λευκό μακρύ φόρεμα, όμοιο με εκείνο που φορούν οι νεράιδες των παιδικών παραμυθιών. Το φόρεσε βιαστικά, έβαλε και ένα ζευγάρι γόβες που είχε πάρει μαζί της και κάλεσε την reception να της βρει ταξί.
Μετά από πέντε λεπτά, καθισμένη στο πίσω μέρος του ταξί κατευθυνόταν προς την νέα της ζωή. Το ραδιόφωνο έπαιζε το Nothing else matters και η Λίνα άρχισε να σιγοτραγουδά.
Never cared for what they do
Never cared for what they know
But I know…
Το ταξί σταμάτησε έξω από ένα μικρό εκκλησάκι στην περιοχή των Αφιδνών. Ο ταξιτζής, ένας εξηντάρης με καλοσυνάτο πρόσωπο διαπίστωσε πως η επιβάτης του έτρεμε σαν ψάρι.
– Τι συμβαίνει κορίτσι μου;
– Να, σήμερα παντρεύομαι και… η Λίνα τον κοίταξε ντροπαλά.
Ο οδηγός είχε βγει ήδη από το αυτοκίνητο και της άνοιγε την πόρτα προτού τελειώσει την πρόταση της. Ίσιωσε το καρό του πουκάμισο και φόρεσε το σακάκι που έβγαλε από το πορτμπαγκάζ ενώ η Λίνα τον κοιτούσε με μάτια βουρκωμένα. Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.
– Σήκω κόρη μου, πάμε να σε παντρέψουμε.
Η Λίνα έβαλε τα κλάματα. Ποτέ κανείς δεν της είχε φερθεί τόσο όμορφα. Πόσο περισσότερο ένας άγνωστος!
– Δεν θέλω δάκρυα σήμερα, της είπε, βγάζοντας από την τσέπη του ένα χαρτομάντηλο.
– Σήμερα έχουμε χαρές. Σκούπισε τα μάτια σου και πάμε, μην αφήνουμε τον γαμπρό να περιμένει, ε;
Η Λίνα χαμογελαστή δίπλα σε εκείνον τον άγιο άνθρωπο έκανε τα πρώτα βήματα της νέας ζωής της, μιας ζωής γεμάτης από αγάπη και ευτυχία. Καθώς κατευθυνόταν προς τον σύντροφο της, σαν ευχή από μέσα της για να ξορκίσει το κακό που την ακολουθούσε όλα εκείνα τα χρόνια, σιγοτραγουδούσε:
Forever trusting who we are
No, nothing else matters!!
Της Αν Γκριμπέρτ
Πηγή: thebluez.gr
Σχόλια