fbpx

Νεφέλη και Στέλιος: Μαζί ως το τέλος…

| 20 Νοεμβρίου 2015
ADVERTISEMENT

Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό. Ο Στέλιος έβγαλε βόλτα την Μίνι. Κάθε πρωί εδώ και τρεις μήνες πήγαινε με τη Μίνι στο ίδιο παγκάκι στο πάρκο που ήταν κοντά στο σπίτι του. Και κάθε φορά συναντούσε το όμορφο χαμόγελο της Νεφέλης που του έφτιαχνε τη μέρα! Κι εκείνη έβγαζε το δικό της σκύλο στο ίδιο πάρκο. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα εδώ και τρεις μήνες. Καλημερίζονταν από μακριά κουνώντας ευγενικά το κεφάλι και χαμογελώντας ο ένας στον άλλο. Όλον αυτό τον καιρό ο Στέλιος σκεφτόταν τον τρόπο που πρέπει να την πλησιάσει. Ποτέ όμως δεν έβρισκε το θάρρος.

Εκείνο το πρωινό όμως αντί για εκείνον πήρε το θάρρος η Μίνι. Κατάφερε να βγάλει το κολάρο της και άρχισε να τρέχει προς τη Νεφέλη. Ο Στέλιος δεν είχε τον χρόνο να ντραπεί ή να το σκεφτεί! Έτρεξε από πίσω της για να την προλάβει. Η Μίνι όμως τον περίμενε δίπλα στη Νεφέλη… Έτσι βρήκε την αφορμή να της πιάσει την κουβέντα…


ADVERTISEMENT

Ένα χρόνο αργότερα ο Στέλιος και η Νεφέλη παντρεύτηκαν… Και συνέχιζαν να βγάζουν στο ίδιο πάρκο τα σκυλιά τους! Όλα κυλούσαν υπέροχα στη ζωή τους… Σχεδίαζαν να κάνουν πολλά παιδιά! Έκαναν όνειρα για τους γιους ή τις κόρες τους… Σκόπευαν να μετακομίσουν σε ένα μεγαλύτερο σπίτι με αυλή, για να χωρούν καλύτερα όταν θα έρθει το πρώτο τους παιδί!

Μέχρι που… ήρθαν στα χέρια της Νεφέλης κάποιες εξετάσεις της. Τα όνειρά τους γκρεμίστηκαν. Τα πράγματα δεν ήταν καλά… Θεραπείες… Εξετάσεις… Κι άλλες θεραπείες… Κι άλλες εξετάσεις…

Ο Στέλιος της συμπαραστεκόταν όσο μπορούσε. Εκείνη έκλαιγε. Δεν άντεχε άλλα νοσοκομεία… Δεν άντεχε άλλους γιατρούς. Δεν άντεχε άλλα φάρμακα. Ήθελε να γυρίσει στην παλιά της ζωή. Τότε που γνωρίστηκε με τον Στέλιο, τότε που παντρεύτηκαν. Τότε που έκαναν όνειρα για τα παιδιά τους… Που έκαναν όνειρα για τη ζωή τους… Ήθελε ένα πρωί να ανοίξει τα μάτια της και να είναι όλα ένας εφιάλτης. Ένα κακό όνειρο που έφυγε μόλις ξημέρωσε…


ADVERTISEMENT

Δείτε σχετικά: Μου λείπει η γυναίκα μου. Το αερικό μου.

Ο Στέλιος ήταν δυνατός μπροστά της. Της έλεγε πως θα ξεπεράσει όλα τα προβλήματα. Θα τα ξεπεράσουν μαζί. Της έλεγε πως ίσως όχι ακόμα, αλλά σε μερικά χρόνια θα τα σκέφτονται όλα αυτά και θα γελούν… Και στο διπλανό δωμάτιο… θα κοιμάται το μωρό τους! Πάντα όταν ήταν μαζί της χαμογελούσε. Της έλεγε αστεία, της μιλούσε για άσχετα θέματα και την έκανε να γελάει…

Μα όταν έφευγε από μπροστά της έβγαζε τη μάσκα. Μόνος του, λύγιζε. Έκλαιγε… Κι ας έλεγε παλιότερα πως «οι άντρες δεν κλαίνε». Μέσα του ήξερε. Η ζωή τους από δω και πέρα θα περιστρεφόταν σε νοσοκομεία, εξετάσεις και πόνο… Πολύ πόνο… Σωματικό και ψυχικό… Ακόμα και να ξεπερνούσε η Νεφέλη το πρόβλημα υγείας, δεν θα ήταν εύκολο να κάνουν παιδί…

Δεν είχε σκοπό να της τα πει βέβαια όλα αυτά… Μα κι εκείνη τα σκεφτόταν. Γι’ αυτό αποφάσισε να του μιλήσει. Η δική της ζωή πια είχε αλλάξει. Και δεν ήταν όμορφη… Ήταν γεμάτη πόνο και πίκρα. Κι όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν αφόρητοι οι πόνοι. Ο Στέλιος όμως άξιζε μια καλύτερη ζωή. Δεν ήθελε να του την καταστρέψει. Γι’ αυτό αποφάσισε να του μιλήσει.

Του είπε όλα αυτά που είχε στο μυαλό της. Και τον είδε για πρώτη φορά να κλαίει. Όσο κι αν προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυά του, δεν άντεξε και ξέσπασε μπροστά της. Του είπε ότι έπρεπε να φύγει από το σπίτι. Εκείνη θα πήγαινε στους γονείς της να την φροντίζουν. Μπορούσε να βρει κάποια άλλη να φτιάξει τη ζωή του. Να ζήσει την όμορφη ζωή που του αξίζει…

Ο Στέλιος δεν πίστευε στα αυτιά του. Πώς μπόρεσε η γυναίκα του να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Πώς μπόρεσε να πιστέψει ότι θα την άφηνε σε μια τόσο δύσκολη στιγμή;  Δεν ήξερε πόσο την αγαπάει; Δεν ήξερε πόσο σημαντική είναι η Νεφέλη για αυτόν;

«Θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος…». Μόνο αυτό κατάφερε να ξεστομίσει…

Η Νεφέλη όμως δεν το ήθελε αυτό. Δεν μπορούσε να τον βλέπει να βασανίζεται κι εκείνος μαζί της. Όσο κι αν τον χρειαζόταν, όσο κι αν επιθυμούσε να βρίσκεται κοντά της, όσο καλό κι αν της έκαναν οι ώρες που περνούσε μαζί του. Δεν μπορούσε να χαθεί κι αυτός μαζί της.

Μα το έκανε. Ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι. Ποτέ δεν την άφησε να μείνει στο σπίτι των γονιών της. Ποτέ δεν άφησε άλλον να τη συνοδεύσει στο νοσοκομείο για τη θεραπεία. Ακόμα και όταν η Νεφέλη χρειάστηκε να μείνει στο νοσοκομείο, δεν άφησε κανέναν άλλον να είναι μαζί της. Μόνο εκείνος. Έκανε αυτό που της είπε. Έμεινε μαζί της μέχρι το τέλος…

Μέχρι εκείνο το απόγευμα που η Νεφέλη ένιωσε μια αφόρητη κούραση. Κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά σήμερα… Κι έτσι φώναξε τον Στέλιο. Προσπάθησε να του χαμογελάσει με όσες δυνάμεις της είχαν απομείνει. Τον έβαλε να της υποσχεθεί πως θα φτιάξει τη ζωή του με μια άλλη γυναίκα. Πως θα πενθήσει, θα την σκέφτεται και θα την αγαπά, μα δεν θα αφήσει τη ζωή του να κυλήσει με τη μνήμη της… Τον έβαλε να της υποσχεθεί πως δεν θα φορέσει μαύρα και πως θα γίνει και πάλι ευτυχισμένος. Κι εκείνη θα τον καμαρώνει από εκεί ψηλά και θα του χαμογελά…

Όμως εκείνος δεν μπορούσε να το δεχτεί. Της έλεγε πως θα ζήσουν για πολλά χρόνια μαζί και πως θα είναι μαζί ευτυχισμένοι. Μα δεν την έπειθε… Η Νεφέλη το ένιωθε πως δεν είχε πολύ χρόνο ακόμα… Κι έτσι της το υποσχέθηκε…

Η Νεφέλη τώρα πια σταμάτησε να ανησυχεί. Ήξερε πως ο Στέλιος τηρεί τις υποσχέσεις του. Ήσυχη πια… τα ξημερώματα η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά…

Και ο Στέλιος έκανε ακριβώς ό, τι επιθυμούσε η Νεφέλη. Έκλαψε, πένθησε… Κι όταν ξεπέρασε το πρώτο σοκ προσπάθησε να τηρήσει την υπόσχεσή του. Δεν ήταν εύκολο. Καμία γυναίκα δεν μπορούσε να γεμίσει το κενό του…

Μια γυναίκα μόνο τον συγκίνησε. Ήταν περίπου επτά χρόνια μετά τον θάνατο της Νεφέλης. Μια γυναίκα που του θύμιζε εκείνη. Την αγάπησε πραγματικά, μα κι ο ίδιος δεν ξέρει αν θα μπορέσει να την αγαπήσει όπως τη Νεφέλη…

Πηγή: http://fylada.gr/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ