fbpx

Μπαμπά μη δέρνεις…

| 27 Μαΐου 2014
ADVERTISEMENT

Το μόνο πράγμα που θυμάμαι έντονα απ’ τον “πατέρα” μου όταν ήμουν παιδί, ήταν τα απειλητικά του χέρια επάνω μου, έτοιμα να με κατασπαράξουν. Και όχι μόνο τα χέρια του αλλά και ό,τι άλλο έβρισκε μπροστά του….ζώνες, παπούτσια, καλώδια, καλάμια που ξερίζωνε στις εκδρομές που πηγαίναμε σαν άλλη “ευτυχισμένη” οικογένεια. Τρέμω όταν σκέφτομαι τί θα γινόταν αν στο σπίτι, υπήρχε όπλο. Δεκαέξι χρόνια ξύλο με τη δικαιολογία ότι έβγαζα γλώσσα. Πόση γλώσσα μπορεί να βγάλει ένα παιδί τεσσάρων-πέντε-δέκα-ετών, σε σημείο να αξίζει τόση βία; Φορούσα πάνα ακόμη, όταν έριξα την αδερφή μου απ’ τα σκαλιά του εξοχικού μας γιατί, μόλις 17 μηνών μωρό, το νόμιζα για παιχνίδι. Μπροστά σε όλο τον κόσμο, με έσυρε στο δωμάτιο και με χτυπούσε ανελέητα με όλη του τη λύσσα για πάνω από μισή ώρα καθώς η συνεργός του, του φώναζε να σταματήσει. Κάπου διάβασα πως ελάχιστα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν μνήμες κι όμως…έπαθα τέτοιο σόκ που θυμάμαι τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, όπως ακριβώς θυμάμαι ότι από τότε και για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια με έκανε να πιστεύω, πως όλο αυτό μου άξιζε.

Το ξύλο συνεχίστηκε, κάθε φορά και για άλλο “λόγο”. Συνήθως επειδή “έβγαζα γλώσσα”. Κάποιες μετά από επίσκεψη σε φιλικό σπίτι απ’ το οποίο μας γύριζε-ένας Θεός ξέρει πώς- οδηγώντας τύφλα στο μεθύσι. Άλλες απλά επειδή επηρεάστηκε (!) από μια ταινία που είδε ή γιατί δεν του άρεσε κάτι που είπα ή γιατί παραπονέθηκα που δεν με άφηνε να πάω στο πάρτυ κάποιας φίλης ή γιατί βγήκα έξω να παίξω παρά τη θέλησή του ή επειδή έκανα φασαρία ενώ κοιμόταν. Σαδιστής να είσαι κι από δικαιολογίες ένα σωρό!


ADVERTISEMENT

Ο “πατέρας” μου στις ζωγραφιές μου, είχε πάντα τεράστια χέρια, χοντρά, μακριά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο έτρεμα-την ταχυκαρδία και την έξαψη του πανικού στα μάγουλά μου – κάθε φορά που έπινε λίγο παραπάνω. Κάθε φορά που με πλησίαζε απειλητικά κι έβρεχα τα ρούχα μου απ’ τον φόβο μου. Που φοβόμουν να ζητήσω κάτι μην τυχόν με χτυπήσει ή μου σπάσει το χέρι όπως τότε, όταν ήμουν επτά. Που απειλούσε ότι θα με κλείσει σε αναμορφωτήριο λες και ήμουν κανένας εγκληματίας, όπως τότε που ήμουν δώδεκα. Που μου έριχνε μπουνιές στην πλάτη και στο κεφάλι κι ανάμεσα στην ανάσα μου που κοβόταν και στις πληγές που μ’ έτσουζαν, εγώ του φώναζα “Σταμάτα μπαμπά σ’ αγαπάω” όχι γιατί το εννοούσα αλλά από ελπίδα ότι θα συγκινηθεί και θα σταματήσει. Μέχρι και σήμερα αισθάνομαι έντονα τον τρόμο, το τσούξιμο, σχεδόν μυρίζω το αίμα στα ρουθούνια μου…σχεδόν ακούω το παιδάκι μέσα μου να ουρλιάζει ανάμεσα σε γδούπους και αναφιλητά, τον ήχο της βίτσας επάνω στo δέρμα μου……

Όσο κι αν τον συνέφερε να μένω παιδί, έφτασα στην εφηβεία, κι όσο κι αν με ήθελε σκοτωμένη, παρέμενα ζωντανή. Κάπως έτσι στα δεκαπέντε μου έκανα το “λάθος” να ερωτευτώ. Μόλις το κατάλαβε, άρχισε για άλλη μια φορά να με απειλεί πως θα με κλείσει σε αναμορφωτήριο και να με αποκαλεί “πουτάνα” επειδή ακολουθούσα τη φύση μου. Κι όσο αυτός απειλούσε, τόσο εγώ ερωτευόμουν. Ξεκίνησε πάλι να με χτυπά, και μάλιστα μια μέρα που γύρισα σπίτι δέκα λεπτά αργότερα, μου τράβηξε το σκουλαρίκι και μου έσκισε το αυτί. Παρ’ όλα αυτά συνέχισα να βλέπω τον φίλο μου, ώσπου άρχισε να μας παρακολουθεί. Έβγαινε δύο λεπτά αφού έβγαινα, επέστρεφε πέντε λεπτά αφού επέστρεφα κι όταν είδε πως η απειλή του δεν έπιανε, ζήτησε να τον βρει και να του μιλήσει για να μάθει όπως είπε “τί σκοπεύει να κάνει μαζί σου”! Σαν τί σκοπό να είχε ένας 20χρονος με τον οποίο είχαμε βγει δέκα φορές, ακόμη αναρωτιέμαι. Από φόβο μήπως με κλειδώσει στο σπίτι και δεν ξαναβγώ, μετέφερα την παράλογη απαίτησή του στον φίλο μου, σίγουρη ότι θα φύγει, κι όμως….επειδή στ’ αλήθεια μ’ αγαπούσε και δεν ήθελε να έχω περισσότερα προβλήματα στο σπίτι, δέχτηκε, όχι όμως κι ο πατέρας μου! Από τη στιγμή που του είπα πως ο φίλος μου δεν είχε πρόβλημα να γνωριστούν, μας έδινε ραντεβού, περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να έρθει και τελικά στις συναντήσεις που ο ίδιος ζήτησε, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Δεν του αρκούσε που είχε καταστρέψει τη σχέση μου με τον εαυτό μου, ήθελε να αποτελειώσει και οποιαδήποτε σχέση μου με τους άλλους.

Φυσικά και το παιδί κάποια στιγμή σταμάτησε να ανέχεται τα απανωτά ξευτιλίκια της “οικογένειάς” μου οπότε δύο μήνες μετά, μου ζήτησε να χωρίσουμε.Έκανα χρόνια να το ξεπεράσω. Όχι μόνο γιατί ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του αλλά γιατί δεν μπορούσα με τίποτα να δεχτώ ότι αυτόν τον χωρισμό, τον είχαν αποφασίσει με τη βία αυτοί που κατά τα άλλα μ’ αγαπούσαν. Από τη στενοχώρια μου, έκανα απουσίες, έμενα στα μαθήματα, αδιαφορούσα κι εκείνος με έσπαγε στο ξύλο. Μια μέρα πήγα στο σχολείο κλαμμένη και πρησμένη απ’ τις μπουνιές κι όταν η καθηγήτρια με ρώτησε τί μου συνέβαινε, ξέσπασα σε λυγμούς και της τα είπα όλα. Η γυναίκα έφριξε και ζήτησε να παρέμβει. Όταν τον πήρε τηλέφωνο να του πει πως πρέπει να τον δει ειδικός, είχε το θράσσος να τσαντιστεί, να τα αρνηθεί όλα και να της πει “Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα κυρία μου” κλείνοντάς της το τηλέφωνο στα μούτρα ενώ η συνεργός του με κατηγόρησε ότι τους έκανα ρεζίλι. Εγώ, όχι οι πράξεις τους……


ADVERTISEMENT

Λίγο καιρό αργότερα, έκανα μια άλλη σχέση και ορκίστηκα πως αυτή θα την κρατούσα ό,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι αν έκανε. Πολύ σύντομα αποδείχτηκε ότι δεν είχα άδικο, αφού πράγματι συνέχισε να κάνει τα ίδια και μεγαλύτερα καραγκιοζιλίκια. Γυρνούσα σπίτι και είτε τον έβρισκα μεθυσμένο έτοιμο για καυγά είτε με πέταγε έξω και αναγκαζόμουν να κοιμάμαι σε συγγενείς. Μου έλεγε ψέμματα ότι δήθεν έβαλε ντετέκτιβ κι έμαθε πως ο φίλος μου ήταν εγκληματίας ή απατεώνας που με κοροιδεύει, μόνο και μόνο για να με τρομοκρατήσει αλλά την απόλυτη ταπείνωση την ένιωσα τη στιγμή που με έπιασε να το σκάω από το σχολείο και ολόκληρη κοπέλα με χτυπούσε μπροστά στον κόσμο, στους καθηγητές, στους συμμαθητές μου. Πολλές φορές σκέφτηκα να τον σκοτώσω και άλλες τόσες να σκοτωθώ.

Θα αναρωτιέστε φυσικά, ποιά είναι η συνεργός που αναφέρω συχνά πυκνά στην ιστορία μου. Μα η……….”μάνα” μου. Αυτή που ενώ ήξερε πως ο “πατέρας” μου δεν θέλει και πολύ για να με σπάσει στο ξύλο, πήγαινε και με “έδινε” φανερά “συντετριμμένη” για την πιο ηλίθια σκανταλιά που θα μπορούσε να κάνει ένα παιδί και μετά έμπαινε στη μέση δήθεν να τον εμποδίσει. Αυτή που αντί να τον χωρίσει ή στην καλύτερη να τον θάψει τρία μέτρα κάτω απ’ τη γη για να με προστατέψει, ενδιαφερόταν μόνο να μη χάσει τον άντρα. Αυτή που επέλεξε εκείνον για…”πατέρα” μου και επέμενε στην επιλογή της ακόμη κι όταν εξαιτίας του με έτρεχε στο Παίδων κι έλεγε ψέμματα στους γιατρούς ότι έπεσα και χτύπησα.

Τον ανέχτηκα μέχρι τα 28 μου. Μέχρι τη στιγμή που στον δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης μου, με πέταξε έξω απ’ το σπίτι ΤΟΥ, αυτό που μια ζωή ολόκληρη φρόντιζε να μου θυμίζει και να μου δείχνει με κάθε τρόπο πως ήταν μόνο δικό του. Αυτό από το οποίο με είχε πετάξει εκατό φορές έξω γνωρίζοντας ότι δεν είχα που να πάω, αυτό που δεν ένιωσα ποτέ δικό μου. Η συνεργός του στην αρχή απλός παρατηρητής και στη συνέχεια Υποψήφια για Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Τάχα στενοχωρημένη, τάχα κλαμμένη, τάχα της έλειπα, τάχα δεν με έδιωξε (!), τάχα μου φάνηκε, τάχα δεν κατάλαβα, τάχα με στηρίζουν. Με έδιωξε ξεκάθαρα με ένα μωρό στην κοιλιά κι όμως ακόμη και τότε τον δικαιολογούσε. Ούτε μια συγγνώμη μέχρι σήμερα, ούτε ίχνος μεταμέλειας για αυτά που έκαναν πάνω μου, μέσα μου, ούτε ένα ευχαριστώ για το γεγονός ότι αντί να τους καταγγείλω, έζησαν τη ζωή τους ελεύθεροι να με κακοποιούν δίχως έλεος, όπως και όποτε τους έκανε κέφι.

Σήμερα στα 35 μου, βλέπω ψυχολόγο για να σταματήσω να είμαι το επιθετικό και αρνητικό εκείνο πλάσμα που δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους, που αδυνατεί να διαχειριστεί το θυμό του και που ονομάζει τον πόνο, αγάπη. Ο ειδικός που με παρακολουθεί μου είπε πως έχω δικαίωμα να μην τους  ξαναμιλήσω αλλά έτσι κι αλλιώς δεν σκοπεύω. Έκοψα κάθε επαφή μαζί τους απ’ όταν ζήτησα να τους απαγορέψουν την είσοδο στο δωμάτιο του μαιευτηρίου που ήρθαν να παραστήσουν τους παππούδες, τότε που γέννησα την κόρη μου. Την κόρη μου που σήμερα μεγαλώνω μόνη μου, χωρίς γονείς χωρίς πατέρα, προσπαθώντας να της δώσω την ασφάλεια, την ευτυχία και την αγάπη που δεν πήρα ποτέ από τους γονείς μου. Και αυτά, τα αυτονόητα που δεν πήρα, μπορώ κάπως να τα «καταλάβω». Τα βασανιστήρια όμως στη ψυχή και στο σώμα ενός μικρού παιδιού, όχι…

Αιμιλία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ