Μου ζήτησε να χωρίσουμε για να κάνει δικό του παιδί!

Υπήρξα ανύπαντρη μητέρα για πάνω από δέκα χρόνια και αργότερα έγινα και μάνα ενός αγοριού από έναν κακό γάμο που κράτησε πολύ λίγο. Βγαίνοντας από αυτό το γάμο όταν ο γιος μου ήταν μόλις 8 μηνών, έκανα ότι μπορούσα για να σταθώ στα πόδια μου και να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Σύντομα γνώρισα ένα παλικάρι με τον οποίο αναπτύξαμε ερωτική σχέση, ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει δικά του παιδιά φυσιολογικά, παρά μόνο με εξωσωματική. Είδα ότι αυτό που έψαχνε σε μένα ήταν μια γυναίκα που δε θα απαιτούσε ντε και καλά να της κάνει ένα παιδί, γιαυτό άλλωστε και οι περισσότερες σχέσεις του στο παρελθόν ήταν με γυναίκες που είχαν ήδη παιδιά. Αυτό με καθησύχασε γιατί δεν ήθελα άλλο παιδί ούτως ή άλλως. Παρόλα αυτά, περνώντας ο καιρός και επενδύοντας συναισθηματικά στη σχέση μας, ένιωσα ότι αν ευνοούσαν οι συνθήκες θα ήθελα να του χαρίσω ένα παιδί και να τον βοηθήσω έτσι να εκπληρώσει το όνειρό του. Του το είπα και είδα ότι αυτό τον έκανε να νιώσει πολύ όμορφα.

Όταν ήμασταν 6 μήνες μαζί διαγνώστηκα με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Όλα κατέρρευσαν και άρχισε ο αγώνας να δούμε πώς και τί. Ήταν δίπλα μου σε όλα.  Στο γιατρό, στην ανακοίνωση, στις βιοψίες. Μάλιστα μου έκανε μια θεαματική πρόταση γάμου 20 μέρες αφού το μάθαμε.Τέθηκε το θέμα της υστερεκτομής. Βρέθηκα σε δίλημμα, το οποίο όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί είχα ήδη δυο παιδιά που δεν είχα το δικαίωμα να τα αφήσω χωρίς μάνα. Οπότε το συζήτησα μαζί του και αφαίρεσα τη μήτρα μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει «προτιμώ εσένα χωρίς παιδί, παρά ένα παιδί χωρίς εσένα». Τον πίστεψα. Η ανάγκη μου για επιβίωση, η άγρια ανάγκη μου να κρατηθώ ζωντανή με κάθε κόστος, δε μου επέτρεψε να δώσω περισσότερο χρόνο σε αυτόν να το διαχειριστεί  και να το αποδεχτεί.

Η υστερεκτομή μου είχε μια σοβαρή επιπλοκή που με έθεσε σε 72% αναπηρία και χρειάστηκε ενάμισης χρόνος και άλλα τρία απανωτά χειρουργεία για να γίνω πάλι καλά. Έζησα με καθετήρα και σωληνάκια στην κοιλιά μου για μήνες, μάλιστα παντρεύτηκα με καθετήρα κάτω από το νυφικό και δέκα μέρες μετά το γάμο μας μπήκα για επόμενο χειρουργείο. Έμεινε δίπλα μου σε κάθε χειρουργείο, δε με απέρριψε σα γυναίκα, ήταν εκεί για μένα. Τα παιδιά όλον αυτό τον καιρό ήταν στους γονείς μου ανα διαστήματα γιατί είχα δύσκολες αναρρώσεις με εβδομάδες ακινησίας.

Πριν ένα χρόνο η βλάβη αποκαταστάθηκε και σιγά σιγά σηκώθηκα, άρχισα να δουλεύω, να προσφέρω, να επαναπροσδιορίζω την αξία μου σα γυναίκα , σαν άνθρωπος , να συνηθίζω στα καινούρια μου νορμάλ (σωματικά και ψυχολογικά, γιατί όλη αυτη η περιπέτεια καταλαβαίνετε ότι μου κόστισε ατομικά σε πολλά επίπεδα) και να προσπαθώ να σταθώ ξανά άξια στην καθημερινότητα με τις ανάγκες της που είχα αφήσει πίσω. Η μεγάλη μου ήταν αρκετά μεγάλη να διαχειριστεί την απουσία μου, ο μικρός όμως  αναγκάστηκε να με αποχωριστεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ήταν και είναι ένα δύσκολο παιδάκι, όπως τα περισσότερα παιδάκια στην ηλικία των 2-3 ετών. Στο σπίτι μας μπήκε πρόγραμμα και όλα κινούνταν πλέον με βάση τις ανάγκες του.

Ο σύζυγός μου άρχισε να γκρινιάζει για τα πάντα. Ότι έκανα τον ενοχλούσε. Πήγαινα για δουλειά , γιατί δουλεύεις, δε δούλευα, γιατί δε φέρνεις λεφτά στο σπίτι. Το σπίτι μικρό, τα εισοδήματά μας λίγα, οι εγχειρήσεις μας αφαίμαξαν οικονομικά. Ο μικρός πολύ δύσκολος στον ύπνο, δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθεί μόνος του, ξυπνούσε πολλές φορες τη νύχτα και με έψαχνε. Έπρεπε να κοιμόμαστε μαζί του ή εγώ ή ο άντρας μου.

Σιγά σιγά η καθημερινότητά μας έγινε μια φυλακή. Ξύπνημα το πρωί, παιδικός , αργότερα γράφτηκα σε μια δημόσια σχολή για να πάρω ένα ακόμα πτυχίο, μετά δουλειά, μετά να πάρω το μωρό από τους γονείς μου , μετά να ασχοληθούμε με μπάνια, ταίσματα, παιχνίδια, διαδικασίες ατελείωτες για να καταφέρω τον μικρό να κοιμηθεί, κι έπειτα με τα χίλια ζόρια κατάκοπη και άυπνη να βρίσκω χρόνο για να κάτσω λίγο και με τον άντρα μου να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα. Η σεξουαλική μας ζωή ήταν πάντα παρούσα και πολύ καλή ποιοτικά. Έκανα υπομονή κι έλεγα θα καλυτερέψουν τα πράγματα, θα μεγαλώσει ο μικρός, θα πιάσω μια καλύτερη δουλειά, θα είμαστε πιο άνετοι να πάμε οπουδήποτε. Δεν προλάβαμε με τον άντρα μου να κάνουμε τίποτα μαζί. Ούτε καν ταξίδι του μέλιτος.

Φτάσαμε στο χτες, όπου ο σύζυγός μου μετά από καυγάδες και μάχες μου ανακοίνωσε ότι θέλει να φύγει από το σπίτι και να κυνηγήσει το όνειρό του, να κάνει ένα δικό του παιδί. Μου είπε ότι η ζωή του έχει γεμίσει υποχρεώσεις που δεν είναι δικές του, και ο ίδιος θα είναι πάντα ο θετός πατέρας των παιδιών μου, και πως ό,τι και να κάνει πάντα θα τον «νικάει» ο βιολογικός.

Δεν έχει την αυταπάρνηση που χρειάζεται να ανεχτεί κάποιες καταστάσεις , περιμένοντας να μεγαλώσει το μωρό και χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Στα 40 του, είναι ακόμα νέος και θέλει να διεκδικήσει μια δική του οικογένεια, έστω και με εξωσωματική. Μου είπε συγκεκριμένα ότι στο σπίτι μας και δίπλα μου νιώθει κενός, ότι γίναν όλα πολύ γρήγορα, ότι με το θέμα της υγείας μου έβαλε στην άκρη τα δικά του θέλω και τελικά όλο αυτό τον εκδικήθηκε, ειδικά όταν έβλεπε ότι ο βιολογικός πατέρας του μικρού περνούσε μια ανέμελη ζωή, αμελώντας πολλές φορές το μωρό, παρόλα αυτά ο γιος μου τον έχει σα θεό κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Θέλει κάποιου είδους “ανταμοιβή” για αυτά που περνάει και τις προσωπικές θυσίες που κάνει προκειμένου να μείνει σε αυτό τον γάμο.

Οι λέξεις του ήταν «αδίκησα τον εαυτό μου». Ούτε λόγος για την αδικία που υπέστην εγώ και το παιδί που τον φωνάζει μπαμπά. Προσπάθησα να παραβλέψω τα συναισθήματά μου και να τον ακούσω όπως θα άκουγα έναν καλό μου φίλο που χρειάζεται την κατανόηση και την συμπαράσταση μου. Τον συμβούλεψα να μιλήσει με ψυχολόγο γιατί έχει αναγάγει την ιδέα ενός παιδιού ως Ιερό Δισκοπότηρο, ως τη λύση για όλα του τα προβλήματα και ως το μέσο που θα τον οδηγήσει στην ευτυχία και την αυτοεκπλήρωση.

Συγκεκριμένα είπε «προτιμώ έναν μέτριο γάμο, παρά έναν τέλειο γάμο με το παιδί κάποιου άλλου». Αντιλαμβάνεστε ότι ο κόσμος μου, όπως τον ήξερα, γκρεμίστηκε. Σήμερα αύριο, θα πάρει τα πράγματά του και θα φύγει από το σπίτι. Νιώθω θυμό, νιώθω αδικία, νιώθω ενοχές, νιώθω ανεπαρκής.

Τον αγαπάω και τον πονάω ειλικρινά. Του είπα ότι του εύχομαι να καταφέρει να εκπληρώσει το όνειρό του κι ότι σέβομαι απόλυτα την ελεύθερη βούλησή του. Όχι ότι αυτό θα είναι ένα βελούδινο διαζύγιο. Όχι ότι αποδέχομαι το ρόλο του θύματος. Δεν έχω άφεση αμαρτιών, άλλα θεωρώ ότι δεδομένων των συνθηκών έκανα ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω, κι αυτό με αφήνει γαληνεμένη. Παρόλα αυτά πονάω και μου λείπει ο άντρας που αγάπησα. Πονάω για τις τόσες ματαιωμένες προσδοκίες, ειδικά όταν ο ίδιος με την στάση του στην αρρώστια μου είχε βάλει τον πήχη τόσο ψηλά.

Θα συνεχίσω και θα πατήσω στα πόδια μου , όπως κάνω κάθε φορά. Πίστεψα ότι μπορεί και να ζήσω το παραμύθι που έχει ευτυχισμένο τέλος, αλλά αυτό είναι μια ουτοπία. Η ευτυχία και η δυστυχία είναι καταστάσεις που κουβαλάμε μέσα μας , δεν την καθορίζουν εξωτερικοί παράγοντες, είτε ζούμε σε παλάτια είτε σε καλύβια. Η ευτυχία και η δυστυχία είναι προσωπικές επιλογές. Εγώ το ξέρω. Και αντιλαμβάνομαι ότι έστω και αργοπορημένα, είναι κάτι που πρέπει να μάθει κι ο ίδιος μέσα από την προσωπική του αναζήτηση και εμπειρία. Και πως ότι και να κάνω, δεν έχω δικαίωμα να σταθώ εμπόδιο σε κανενός το όνειρο , ούτε στου άντρα μου, ούτε στων παιδιών μου αύριο μεθαύριο,όπως δε θέλω κανένας να σταθεί εμπόδιο στη δική μου πρόοδο.

Αντριάννα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ