Μου χτύπησε την πόρτα ο κλητήρας και μου είπε πως η κόρη μου δεν είναι παιδί μου

Καιρό τώρα θέλω να γράψω την ιστορία μου αλλά φοβόμουν ότι δεν θα με πιστεύατε. Σήμερα όμως θα μιλήσω. Για το πώς βρέθηκα δυο χρόνια πριν τέτοιες μέρες χωρίς παιδί…

Ήταν λίγες μέρες πριν Χριστούγεννα, η γυναίκα μου και η κόρη μου είχαν πάει για ψώνια και εγώ είχα άδεια εκείνη την ημέρα και είχα μείνει στο σπίτι να τελειώσω κάτι στον υπολογιστή. Χτύπησε η πόρτα, ήταν ένας κλητήρας.

-Η κυρία τάδε;
-Εδώ μένει τί θέλετε;
-Είμαι δικαστικός κλητήρας και έχω να της παραδώσω αυτό, και μου δείχνει ένα χαρτί. Εσείς ποιος είστε;
-Είμαι ο σύζυγός της, απάντησα ξαφνιασμένος.
-Υπογράψτε εδώ, μου έδειξε ένα σημείο στο χαρτί, υπέγραψα και έφυγε.

Κάποιος έστελνε στη γυναίκα μου εξώδικο. Της έγραφε οτι απέκτησαν μαζί ένα παιδί, το παιδί μου, ότι δεν τον άφηνε να το αναγνωρίσει ότι τον μπλόκαρε από τα σόσιαλ και από το κινητό της, ότι δεν τον άφηνε καν να πλησιάσει το παιδί οταν το έβλεπε.

Σχεδόν έπαθα εγκεφαλικό, πίστευα ότι είχε γίνει κάποιο τεράστιο λάθος, δεν γινόταν αυτό, πότε; Πώς;

Την πήρα τηλέφωνο. Τρόμαξε που με άκουσε σε αυτή την κατάσταση. Ήρθε σπίτι γρήγορα γιατί δεν καταλάβαινε τί έλεγα και πίστευε ότι κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Και είχε όντως συμβεί, διαλύονταν η οικογένειά μας. Διαλυόμουν εγώ ως πατέρας που δεν ήμουν πατέρας τελικά, δεν υπήρξα ποτέ και δεν το γνώριζα.

Έκατσε και μου τα είπε όλα. Ότι είχε παράλληλη σχέση με κάποιον για 6 μήνες, ότι αυτός την άφησε έγκυο αλά δεν ήθελε να χαλάσει το σπίτι μας, ότι ήταν ναυτικός και έλειπε συχνά οπότε πίστευε πως θα το κάλυπτε, ότι την είδε μια μέρα στο δρόμο και το ψιλλιάστηκε επειδή του μοιάζει τρομερά. Δεν τα πίστεψα όλα αυτά ακριβώς, η ιστορία της είχε κενά, σίγουρα έκρυβε και άλλα όμως ήταν αρκετά για να σηκωθώ να φύγω.

Έμεινα στους δικούς μου, στο παιδί δεν είπαμε τίποτα, όχι εγώ τουλάχιστον. Έκανα να το δω ενα μήνα, πήγαινα μόνο καμιά φορά έξω από το νηπιαγωγείο και το κοίταζα κρυφά. Δεν ήταν δικό μου παιδί και όμως το αγκάλιαζα το νανούριζα και έπαιζα μαζί του σαν να ήταν. Αγαπούσα το παιδί ενός άλλου και αυτό για μια π@@@! Πόση αδικία!

Σήμερα δύο χρόνια μετά, το παιδί ο κύριος αυτός το αναγνώρισε μέσω της δικαστικής οδού. Η πρώην γυναίκα μου πήγε με το παιδί και έμειναν μαζί του αλλά επειδή αυτός δεν φερόταν καλά στο παιδί, μετά από 6 μήνες χώρισαν και τώρα ζουν σε άλλο σπίτι. Το παιδί το επισκέπτομαι μια φορά το μήνα επειδή το αγαπώ και θέλω να το βλέπω. Ακόμα το αγαπώ και θέλω να το βλέπω αλλά η ζωή μου καταστράφηκε. Δεν έχω κανένα δικαίωμα επάνω του.

Εύχομαι να μην συμβεί αυτόπου συνέβη σ εμένα ούτε στο εχθρό μου.

Κάθε Χριστούγεννα τα θυμάμαι.

Το μόνο που θέλω είναι να τα ξεπεράσω μια μέρα όλα αυτά και να κάνω μια οικογένεια αληθινα δική μου.

Μόνο δική μου!

Καλές γιορτές!

Κοσμάς