fbpx

Μου λείπει η γυναίκα μου. Το αερικό μου!

| 27 Μαΐου 2015
ADVERTISEMENT

Τη γνώρισα κάτι Χριστούγεννα σε ένα μαγαζί φίλων. Είχε κάτι το διαφορετικό αυτή η κοπέλα. Ήταν αέρας. Δεν πιάνονταν. Κι αυτό ήταν που με τράβηξε πάνω της. Τη Πρωτοχρονιά ήμασταν μαζί, εγώ δηλαδή. Εκείνη έλεγε θα δούμε, δεν ξέρω. Είχε περάσει δύσκολα στα χέρια ενός πατριού που από τα 10 μέχρι τα 16 της ασελγούσε επάνω της και με τη μητέρα της να κάνει τα στραβά μάτια και φοβόταν να αγαπήσει. Όχι μόνο εμένα, οποιονδήποτε. Είχε περιστασιακούς φίλους χωρίς κανείς να είναι φίλος της. Έδειχνα κατανόηση, είχε κάτι το ξεχωριστό που άξιζε τον κόπο.

Μετά από ένα χρόνο σχέσης, έμεινε έγκυος. Δεν το ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει έκτρωση παρά τη θέλησή μου. Εγώ δεν ήξερα αν το ήθελα ήμουν 28 μόλις είχα πιάσει δουλειά δεν ήξερα από παιδιά. Έβλεπα στα μάτια της το φόβο μήπως γίνει σαν τη μητέρα της και εγώ σαν τον πατριό της. Ή το αντίστροφο. Όταν κλείσαμε ραντεβού να πάμε για έκτρωση, την αγκάλιασα και της είπα πως εμείς δεν θα γίνουμε όπως οι γονείς μας. Και στο ραντεβού δεν πήγαμε ποτέ.


ADVERTISEMENT

Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, δεν έγινα απλά πατέρας. Έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο!! Σαν χθες μου φαίνεται που μου την έφεραν στη κούνια της, τυλιγμένη. Σαν χθες μου φαίνεται που ανέβηκα το δωμάτιο να δω τη γυναίκα μου και μου χαμογέλασε κουρασμένα αλλά πλατιά και που μετά από λίγες εβδομάδες πήρε τη θέση της μια άλλη. Κάποια που δεν αναγνώριζα…

Γυρίσαμε σπίτι με το μωρό μας, έτοιμοι να γίνουμε γονείς. Έτσι πίστευα αλλά ο μόνος έτοιμος ήμουν εγώ. Ίσως ούτε εγώ για αυτά που θα ερχόντουσαν. Πολύ σύντομα σταμάτησε να θηλάζει και με τον καιρό σταμάτησε να σηκώνεται από το κρεβάτι. Κοιμόταν σχεδόν όλη μέρα και όταν ξυπνούσε κάπνιζε πολύ.Δεν έτρωγε, δεν έκανε μπάνιο. Εγώ τάιζα το μωρό μας, εγώ της άλλαζα πάνες, εγώ τη φρόντιζα. Δεν με πείραζε που τα έκανα όλα εγώ. Με πείραζε που δεν τα κάναμε μαζί. Από πολύ νωρίς κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά έβρισκα τοίχο. Όποτε πήγαινα να κάνω κουβέντα, έφευγε ή μαλώναμε. Ζήτημα το παιδί μας να το πήρε 7 μέρες αγκαλιά, τη πρώτη εβδομάδα μόνο και μετά κενό. Όπως αυτό που βούτηξε.

Τη πήγα στο γιατρό με απειλές και εκβιασμούς πως αν δεν πηγαίναμε θα της έπαιρνα το παιδί και θα έφευγα. Ο ψυχολόγος διέγνωσε βαριάς μορφής κατάθλιψη και μας παρέπεμψε σε ψυχίατρο για να της δώσει φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με συνεδρίες. Το τραυματικό της παρελθόν είχε βγει όλο επάνω στη πιο όμορφη στιγμή της ζωής  μας. Στην ευκαιρία να γίνει η μητέρα που δεν είχε και να κάνουμε μαζί την οικογένεια που δεν απέκτησε.


ADVERTISEMENT

Πήγαινε στις συνεδρίες κανονικά, την ανάγκαζα εγώ να πηγαίνει, την έπαιρνα και την έφερνα με το μωρό στο καθισματάκι. Έδειχνε να νιώθει καλύτερα, ζητούσε μόνη της να πάει το μωρό βόλτα ή να το αλλάξει και να το κάνει μπάνιο. Απόμακρη αλλά με μικρά πράγματα που έδειχναν πως βελτιωνόταν.

Ένα απόγευμα είχα τη μικρή στο καρεκλάκι της και καθόμουν στον υπολογιστή όταν άκουσα ένα βαρύ κρότο και φωνές από τον κόσμο. Είχε πηδήξει απο το μπαλκόνι. Ελάχιστα θυμάμαι απο εκείνη τη μέρα, σαν όνειρο τα θυμάμαι όλα. Και την εντατική και τη κηδεία και τους μήνες μετά. Ούτε στον εχθρό μου να δει τον άνθρωπο του ματωμένο στον ακάλυπτο να παίρνει μαζί του τη ζωή σου και του παιδιού σου και όλα τα όνειρα που είχες κάνει οτι θα γερνούσατε μαζί.

Δείτε σχετικά: Έμεινα μόνος μου με ένα μωρό 13 μηνών

Και μετά οι ενοχές και τα άμα. Άμα την κυνηγούσα να πίνει τα φάρμακα δεν θα πέθαινε. Άμα δεν είχαμε κρατήσει το παιδί δεν θα πάθαινε κατάθλιψη. Μήπως αυτή η ψυχολόγος που πήγαινε δεν ήταν καλή άμα την πήγαινα σε άλλη ίσως σωνόταν. Μήπως ο ψυχίατρος δεν της έδωσε τα κατάλληλα φάρμακα άμα την πήγαινα σε άλλον ίσως δεν έπεφτε. Άμα δεν τη γνώριζα θα ζούσε. Και σε όλα αυτά τα άμα, προστέθηκαν και τα πικρόχολα σχόλια ανθρώπων που κάποιους έβλεπα πρώτη φορά. Χωρίς να με ξέρουν έλεγαν ότι αυτοκτόνησε γιατί τη χτυπούσα ή μαλώναμε ή επειδή δεν την παντρεύτηκα. Ότι δεν ήμουν ικανός να της φορέσω νυφικό και το φόρεσε στο θάνατο έτσι είπε μια θεία της. Πήρα μέσα μου όλο το πόνο και σκέφτηκα ό,τι δεν σκέφτεσαι όταν είσαι στα καλά σου αλλά εγώ δεν ήμουν, τα είχα χάσει όλα. Ακόμα και τον δικό μου θάνατο τον σκέφτηκα.

Έχουν περάσει 11 μήνες από τότε. Κάνω ψυχοθεραπείες για να μπορέσω να προχωρήσω και να μεγαλώσω σωστά τη κόρη μας. Οι γονείς μου που παλιά δεν είχαμε καλές σχέσεις μου στέκονται πάρα πολύ ειδικά με τη μικρή. Προχθές τη βαφτίσαμε και την είπαμε Ιόλη όπως τη μαμά της. Και τώρα αυτή είναι ο μόνος λόγος που ξυπνάω το πρωί και πάω στη δουλειά και προσπαθώ να σηκωθώ και να κάνω πως η ζωή συνεχίζεται.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα ζήσαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο σ’ αγάπησα αερικό μου. Μου λείπεις….

Φώτης

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο 
info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων των αναγνωστών μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητώς η αναδημοσίευσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ