Μονογονείς, οι αφανείς ήρωες!

Είμαι μητέρα μονογονέας δυο φορές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παιδί καθώς ήμουν στη μέση μιας πολύ πετυχημένης καριέρας όπως και δεν ήξερα ποτέ πως ο άνθρωπος με τον οποίο ζούσα, είχε παράλληλα μια άλλη σχέση. Λίγους μήνες αφού γέννησα το δεύτερο παιδί μας, μας εγκατέλειψε.

Μακάρι να ήξερα ή τουλάχιστον να είχα καταλάβει πως ήταν έτοιμος να φύγει, τουλάχιστον το σοκ θα ήταν μικρότερο και δεν θα είχα να αντιμετωπίσω την επιλόχειο κατάθλιψη μαζί με την κατάθλιψη της φυγής του. Έκανα πολλά χρόνια να το ξεπεράσω χωρίς όμως ποτέ να το δείξω διότι ως μονογονέας πια, δεν είχα περιθώριο για κλάμματα και δεν ήθελα τα παιδιά μου να με δούν σε αυτή τη κατάσταση. Όταν ο μπαμπάς τους έφυγε, ο μεγάλος μου ήταν 2 ετών και ο μικρός 4 μηνών. Και όταν τα μεγαλώνεις μόνος σου, όλα γίνονται στρατηγική και την ακολουθείς ευλαβικά γιατί δεν έχεις καθόλου χρόνο να μείνεις ακίνητος ή να χαλαρώσεις.

Υπάρχουν όμως φορές που παρακαλάω Το Θεό να μου δώσει ένα σημάδι πως όλα θα πάνε καλά, ότι θα καταφέρω να μεγαλώσω τα παιδιά μου μόνη μου. Τα πρωινά που τα παιδιά μου λείπουν στο παιδικό σταθμό, κάνω τις δουλειές του σπιτιού και παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου, τον μόνο άνθρωπο που έχω στη ζωή μου και είναι πάντα εκεί για μένα.

Όταν περνάς μια τόσο δραματική αλλαγή στη ζωή σου και γίνεσαι μονογονέας από τη μια μέρα στην άλλη, ο κόσμος γύρω σου αντιδρά με πολλούς τρόπους. Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στη ζωή μου σαν να έβλεπαν σαπουνόπερα, και με αντιμετώπιζαν με λύπηση, σε ένα «δράμα» που δεν ήθελα να παίξω. Δεν ήθελα να με σταματάνε στο δρόμο και να μου λένε τι είχαν μάθει και πόσο στενοχωριόντουσαν για μένα, αναγκάζοντάς με να βλέπω τον οίκτο στα μάτια τους.

Η οικογένειά μου ήταν σε άλλη χώρα και λόγω της κατάστασης ήμουν τόσο ευάλωτη, που εμπιστεύθηκα πολλούς άγνωστους ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονταν μόνο για τον εαυτό τους και όχι για μένα και τα παιδιά μου. Υπήρξαν φυσικά και φίλοι που εξαφανίστηκαν σιγά σιγά αποδεικνύοντας στη πιο κρίσιμη καμπή της ζωής μου, πως η σχέση μας όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ψεύτικη.

Παρ’ όλο που προσπάθησα να συνεχίσω να δουλεύω στο μικρό μου μαγαζί που με τόσο κόπο είχα στήσει και παράλληλα να μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη μου, τώρα καταλαβαίνω πως δεν λειτουργούσα ανθρώπινα όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα βλέπω ποιοι με αγαπούσαν αληθινά και ποιοι με εκμεταλλεύονταν ή ήθελαν να είναι μέρος της ζωής μου για να νιώθουν εκείνοι καλύτερα με τη δική τους. Τα αγόρια μου, με βοήθησαν να σηκωθώ και να συνεχίσω τις στιγμές που η εμπιστοσύνη και η πίστη μου στους ανθρώπους, έφευγαν από το παράθυρο. Κι αν δεν είσαι προσεκτικός, διατρέχεις μεγάλο κίνδυνο οι αξίες αυτές, να μην επιστρέψουν ποτέ ξανά μέσα σου. Ακόμη και τις στιγμές που θα νιώσεις ότι χάνεσαι, και πίστεψέ με είναι πολλές αυτές, πρέπει να προσέχεις να μη χάσεις τον εαυτό σου.

Οι μονογονείς είναι αφανείς ήρωες, το καταλαβαίνω σήμερα που είμαι ξαναπαντρεμένη αφού πια γνώρισα τον άντρα των ονείρων μου, αυτόν που αγκάλιασε τα παιδιά μου, τις αδυναμίες μου, τη ζωή μας. Ευχαριστώ Το Θεό που στάθηκα τόσο τυχερή και προσεύχομαι για πολλούς μονογονείς εκεί έξω που δεν έχουν τη δική μου τύχη και που-όπως εγώ-έχουν να αντιμετωπίσουν το στίγμα, τις ανυπόστατες φήμες, τις παλαιολιθικές αντιλήψεις, τις δύσκολες στιγμές, την απαιτητική φροντίδα των παιδιών, τη τεράστια γραφειοκρατία. Η δουλειά ενός μονογονέα δεν τελειώνει ποτέ, δεν κοιμάσαι ποτέ χωρίς να σε διακόψουν και η καρδιά σου δεν είναι ποτέ ολόκληρη. Στη προσπάθειά σου να αποζημιώσεις τα παιδιά σου για όσα νομίζεις ότι φταίς ή για να αναπληρώσεις την απουσία του άλλου γονέα, βγάζεις τον εαυτό σου από τις προτεραιότητές σου.  Έχεις επιλέξει να είσαι γονιός αλλά τις περισσότερες φορές δεν επιλέγεις να είσαι ο μόνος γονιός. Το «στίγμα» και οι δυσκολίες της μονογονεϊκής ζωής, κάνουν τους ανθρώπους να ασφυκτιούν και ακόμη περισσότερο τα απανωτά χτυπήματα που δέχονται από τη κοινωνία, την παντελή έλλειψη κράτους πρόνοιας, τον κύκλο τους, τους υποτιθέμενους φίλους τους, καμιά φορά και από την ίδια τους την οικογένεια.

Αν είσαι ή υπήρξες μονογονέας ή γνωρίζεις κάποιον που είναι, ένα χτύπημα στη πλάτη και μια ερώτηση του τύπου «Μήπως χρειάζεσαι κάτι;» αρκούν. Όταν είσαι μονογονέας, είναι σαν να κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα πασχίζοντας  ταυτόχρονα, να βάλεις τα παιδιά σου, στη σωστή ροή. Στάσου στο ύψος σου, μείνε δυνατός και αν θέλεις να «εκδικηθείς» κάποιους για τη συμπεριφορά τους απέναντί σου, κάντο με το να ζείς καλά σε αντίθεση με όσα λένε ή πιστεύουν για σένα και τα παιδιά σου!

Πηγή: http://www.doodlelounge.com/