Μονογονεϊκή οικογένεια: Μια μητέρα δείχνει τι είναι αληθινή αγάπη και αφοσίωση

Κόρες μου ξέρετε τι θαυμάζω σε εσάς; Που δεν αφήνετε καμιά πληγή να αλλοιώσει την τόσο καλοσυνάτη και όμορφη ψυχή σας! Καμαρώνω, όταν σας ακούω να μιλάτε για έννοιες -σε εμάς τους μεγάλους- ξεχασμένες, για φιλία, δικαιοσύνη, έρωτα, αγάπη, αλληλεγγύη. Όταν… στο φθόνο, τον εγωισμό, τη ζήλεια και το μίσος, τις μπάρες μέσα στις φλέβες κατεβάζετε, για να μη φτάσουν ποτέ στους κόλπους της καρδιάς σας!

Γράφει η Αγγελική Κρόκου
Επιμέλεια: Γιώργος Πατσιλίβας
Πηγή: https://lifonomy.wordpress.com

Πρόσφατα βγήκαν παιδί μου από το στόμα σου λέξεις όπως αλήθεια, ανθρωπιά, συμπαράσταση, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και όλες με μια… πώς να το πω… ευλάβεια;  Λες κι ήξερες καλύτερα από τον καθέναν τι σημαίνουν… Υπάρχουν πραγματικά φορές που τα λόγια σου και οι πράξεις σου με συναρπάζουν, με καθηλώνουν… εσύ ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι το καταφέρνεις… Όπως υπάρχουν και εκείνες οι φορές, που χαίρομαι όταν σε βλέπω να μην αφήνεις το άδικο να σε πνίξει και αντιδράς, το άδικο σε όσα σέβεσαι εσύ και αγαπάς, όλον τον κόσμο δηλαδή…

Με συγκλόνισες για άλλη μια φορά και εσύ ομορφιά μου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, όταν σε ελεύθερο θέμα στο μάθημα της έκθεσης εσύ επέλεξες «ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής»… εσύ… όταν θέλησες μέσα από ένα μήνυμα να μου θυμήσεις πως η ζωή είναι μικρή και να την απολαμβάνουμε… πως παραμένει όμορφη και με τις δυσκολίες της… και ήξερες πολύ καλά τι έγραφες…

Από νωρίς άλλωστε είχατε και τα δυο παιδιά μου, εσείς οι κόρες μου, την… ατυχία; την τύχη; να δείτε όχι ένα, αλλά και κάποια από τα άλλα πρόσωπα των ανθρώπων… Από τη μια λοιπόν κονταίνω λόγω ηλικίας, από την άλλη λίγο λίγο ψηλώνω από καμάρι κάθε μέρα… Δεν θα σας πω ψέματα, ποτέ εξάλλου δεν σας είπα… Ναι, πρώτη φορά μού αναγνωρίζω, αυτό που εσείς μου αναγνωρίζετε καιρό… κοιτώντας σας με τα μάτια της ψυχής μου από κοντά, βλέπω πως για όλο αυτό, έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου!

Όταν δεν επέτρεψα ποτέ να νιώσετε πως μεγαλώνετε σε μια διαλυμένη οικογένεια, αλλά σε μια διαφορετική.
Όταν σας μάθαινα από μικρά ότι το μίσος σκοτώνει πρώτα εμάς και έτσι επιλέξατε να μιλάτε μόνο για αγάπη.
Όταν τις ώρες που χρήματα δεν είχαμε για λούνα παρκ και φροντιστήρια, χαμένες δεν τις αφήσαμε να πάνε, μα διασκεδάζαμε στα δάση και παίρναμε τα βουνά, σκηνή στήναμε στο μπαλκόνι μας και ταξιδεύαμε μέσα από εικόνες, τα άστρα, τη μουσική, τα βιβλία…

Όταν επέλεγα μπροστά σας να αφήνω τα δάκρυα μου, για να σας μάθω πως άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί, δικαίωμα μας είναι να λυγίζουμε!!!
Όπως δικαίωμα μας είναι να παλεύουμε για τα όνειρα και την ευτυχία μας, σε όποια ηλικία κι αν είμαστε.
Όταν τον κάθε πόνο μας τον ζωγραφίζαμε, μέχρι που σε αστείο κατέληγε και με τα χρώματα… θυμάστε; τον γιατρεύαμε!
Μα κι όλους τους ενδόμυχους φόβους μας, πάλι με χρώματα και φως τους διασκεδάζαμε μαζί!

Ναι, έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου λοιπόν, όταν τα πιάτα και το σιδέρωμα σε τρίτη και τέταρτη μοίρα έμπαιναν, για να απαντάω, με απόλυτη πάντα ειλικρίνεια, σε όλα τα δύσκολα ΓΙΑΤΙ σας, ποτέ δεν το μετάνιωσα!

Όπως ποτέ μου δεν μετάνιωσα που δεν προσπάθησα να ξεριζώσω από την ψυχή σας τον μπαμπά. Εκείνον που σας γέννησε, μα αποφάσισε πως θέλει να ζήσει μακριά από όλους μας. Εύκολα θα μπορούσα να τον είχα κατηγορήσει σκληρά, όχι γιατί επέλεξε να ζήσει χωρίς εμένα, αλλά γιατί έφυγε από εσάς τις δύο. Διότι δεν θέλησε ποτέ να μάθει πώς μεγαλώνετε, πώς ζείτε τόσα χρόνια…

Εγώ όμως είχα να αντιμετωπίσω πάλι μια πραγματικότητα, δεν είχα καιρό για δυσμενείς λόγους, που μόνο κακό θα έκαναν στη δική σας την ψυχή, γι’ αυτό και διάλεξα το δρόμο της αγάπης και της φροντίδας. Σας είπα ότι ο μπαμπάς ήταν ένα μεγάλο παιδί, που δεν άντεξε το βάρος των ευθυνών, ότι φέρθηκε ανώριμα, όμως με έναν δικό του τρόπο σας αγαπά και ότι ήμουν σίγουρη ότι σας σκέφτεται. Σας είπα πως το λάθος του αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει και αυτό θα τον πονέσει πολύ. Δεν το έκανα από μεγαλοψυχία, σας είπα ακριβώς αυτό που πίστευα. Όπως και επιμένω να σας λέω, πως δίχως εκείνον, εγώ δεν θα σας είχα…

Εμείς, η μικρή μονογονεϊκή οικογένεια, με όλα τα λάθη τα δικά μου, με όλη την κριτική, τα χτυπήματα, τον οίκτο, την περιφρόνηση και την υπεροψία που δέχτηκε από «κανονικές» οικογένειες… νομίζω πως άξια παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουμε!!! Πιστεύω ότι βοήθησα λίγο και εγώ, κρατώντας και μέσα στις γκρίζες μέρες μας, τις δυο πανέμορφες ψυχές σας καθαρές!

Δεν ξέρω κόρες μου αν θα μπορέσω τα όνειρα σας να τα στηρίξω υλικά. Θα είμαι όμως όπως ήμουνα για εσάς εκεί, σε εκείνη την απόσταση που πάντα είχατε τον δικό σας αέρα να αναπνέετε, αλλά και πιο μακριά αν το θελήσετε, γιατί είμαι βέβαιη πως με την υπάρχουσα και μόνο πνευματική και ψυχική σας καλλιέργεια, τα όνειρα σας, αργά ή γρήγορα, μόνες σας θα τα υλοποιήσετε! Ένα με νοιάζει εμένα, να παραμείνετε Άνθρωποι μέσα σε κάθε χαλασμό και σε όλα τα κάλπικα τα βλέμματα, το ατόφιο σας πάντα να ανεμίζετε!

Αυτές τις μέρες λοιπόν, που πάλι κάποια παιδιά αγωνιούσαν για τους βαθμούς τους (μαζί για την κριτική, την αποδοχή, την αγάπη), ένα εσείς οι δύο θα ήθελα ακόμα να θυμάστε, ότι ούτε τα εικοσάρια ούτε τα κάτω από τη βάση θα αγγίξουν ποτέ την αγάπη μου για εσάς! Ούτε τα «αριστεία» ούτε οι «αποτυχίες», γιατί η ασύλληπτη διάστασή της έχει από καιρό οριστεί… απέραντο επί παντοτινό, από τη μέρα ακριβώς που γεννηθήκατε!!!

Η μαμά