Μόνη μαμά με καρκίνο: “Βλέπω τον κόσμο των παιδιών μου χωρίς εμένα!”

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Είμαι δυνατή. Συνήθως δεν δείχνω τη θλίψη μου. Σας λέω ότι έχω ελπίδες και ότι πιστεύω πως θα βρεθεί θεραπεία και θα βρεθεί εγκαίρως. Έχω προχωρημένο μεταστατικό καρκίνο του μαστού.

Σήμερα γράφω για ένα θέμα για το οποίο δεν μιλάω συχνά. Σήμερα αισθάνομαι μόνη. Αναρωτιέμαι πόσες και πόσοι από εσάς που έχετε καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο νιώθετε το ίδιο. Δεν μπορεί να είμαι η μόνη.
Ξέρω ότι έχω τους φίλους και την οικογένεια μου που μ’ αγαπάνε. Θα έκαναν ότι τους ζητούσα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το ζητήσω. Αλλά, δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο μόνος μπορεί συχνά να αισθάνεται κάποιος που πάσχει από αυτή την ασθένεια. Υποθέτω ότι δεν μπορούν. Μόνο εμείς μπορούμε. Και είναι αλήθεια για όλες τις ασθένειες σαν και αυτή.

Οι σκέψεις που έχω κάποιες στιγμές τη νύχτα μέσα στο σκοτάδι ενώ είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου δεν είναι καθόλου αισιόδοξες. Είναι κάποιες φορές πολύ θλιβερές. Κλαίω. Αλλά, το κάνω όταν είμαι μόνη. Να…το παραδέχομαι. Είμαι άνθρωπος…

Δεν έχω σύντροφο από επιλογή και είμαι μόνη μητέρα τριών παιδιών. Έχω δυο ενήλικες κόρες και ένα γιο με αυτισμό. Όλα τα παιδιά μου ζουν ακόμα στο σπίτι μου. Ένα κομμάτι μου θέλει τα κορίτσια μου να φύγουν και να κάνουν τη ζωή τους και ένα άλλο κομμάτι μου τις θέλει κοντά μου, γιατί αν και η αισιοδοξία μου με ωθεί να παλεύω αυτή την ασθένεια, η σημερινή πραγματικότητα μου λέει ότι θα πεθάνω.

Σπρώχνω τέτοιες σκέψεις στο βάθος του μυαλού μου και καταπιάνομαι με το να ζω. Λέω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι δεν έχω χρόνο για τον καρκίνο. Ο γιος μου με χρειάζεται. Κανένας δεν μπορεί να τον φροντίσει σαν εμένα. Είμαι πολύ απασχολημένη. Χρειάζομαι μια δουλειά.

Λέω στον εαυτό μου ότι θα τρέξω και πάλι. Πηγαίνω πάλι στο γυμναστήριο σχεδόν κάθε μέρα και πιέζω τον εαυτό μου στο ελλειπτικό μηχάνημα (αυτό είναι το μόνο που μου επιτρέπεται τώρα επειδή ο μεταστατικός καρκίνος κατέστρεψε το κόκαλο της λεκάνης μου το περασμένο φθινόπωρο), κοιτάζω τα πρόσωπα των νέων και δυνατών ανθρώπων και αναρωτιέμαι γιατί είμαι εκεί και αν κανένας τους ξέρει τι μου συμβαίνει. Απλά με κοιτάνε λες και χρειάζεται να χάσω κιλά (που χρειάζεται). Και νιώθω ξανά, μόνη.

Θέλω να βγω με κάποιον επειδή θέλω να ζήσω από την άλλη όμως, αμφισβητώ την ύπαρξη ενός μελλοντικού συντρόφου επειδή δεν πιστεύω πως θα έχω μέλλον. Κι όπως εγώ αμφισβητώ το μέλλον έτσι και ο μελλοντικός σύντροφος κάνει το ίδιο και μένει μακριά μου. Πάλι, νιώθω μόνη και ζηλεύω. Ζηλεύω τόσους πολλούς ανθρώπους. Θέλω το “αυτονόητο” που έχουν. Θέλω ένα μέλλον. Θέλω εγγόνια, θέλω καριέρα, θέλω θεραπεία (η τουλάχιστον μια καλύτερη) για τον αυτισμό του γιου μου. Θέλω θεραπεία για τον καρκίνο μου!

Υπάρχουν δυο πλευρές στα περισσότερα θέματα και αυτό δεν είναι η εξαίρεση. Δεν ξέρω αν είναι καλό που γνωρίζω την θνησιμότητα μου ή όχι. Από τη μία, ζω την κάθε μέρα και δεν παίρνω τίποτα δεδομένο όπως ίσως θα έκανα αν δεν ήξερα, αν δεν μου συνέβαιναν όλα αυτά.  Από την άλλη όμως, βλέπω ένα τέλος. Βλέπω τον κόσμο των παιδιών μου χωρίς εμένα πολύ νωρίτερα απ’ ότι θα ήθελα. Ανησυχώ κάθε μέρα και περισσότερο για τον γιο μου.

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι εάν θα ήταν καλύτερα να πεθάνω ξαφνικά. Χωρίς να υπάρχει πόνος, χωρίς να υποφέρω, να μαραίνομαι και να αργοπεθαίνω. Μπάμ! Και κάτω. Σκέφτομαι πόσο εύκολο θα ήταν. Ξέρω πως θα ήταν δύσκολο για αυτούς που θα άφηνα πίσω, αλλά όχι για μένα. Κάποιες φορές θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να γεράσω με κάποιον.

Πολλοί φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, μου έχουν πει ότι η δύναμή μου, το θάρρος στη ζωή τους εμπνέει. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Σήμερα όμως δεν εμπνέω κανέναν. Συγνώμη. Σήμερα…τα πάντα είναι σκοτεινά. Βρέχει και νιώθω τη μοναξιά του καρκίνου. Θα επιστρέψω αύριο. Αν υπάρχει για μένα αύριο…

Συγγραφέας: Lisa Masters
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com