“Βρήκα δουλειά στη Γαλλία, αλλά δεν έφυγα, για να μην χάσουν τα παιδιά μου τον πατέρα τους”: Μόνες μαμάδες και μετανάστευση

Όταν βγήκε οριστικά το διαζύγιό μου, θα έδινα τα πάντα, για να ήμουν πραγματικά ελεύθερη. Αλλά δεν ήμουν. Θα ήθελα να μπορούσα να πάρω τα παιδιά μου και να φύγουμε μακριά την ίδια στιγμή, να πάμε εκεί, που «χτυπούσε» η καρδιά μου: στο Παρίσι.

Δεν είναι τόσο εγωιστικό, όσο ίσως ακούγεται. Έχω ζήσει, έχω σπουδάσει, έχω ταξιδέψει πέρα ​​δώθε στη Γαλλία δεκάδες φορές  και σε άλλα μέρη της Ευρώπης και όλα αυτά, όσο ήμουν νέα. Τα παιδιά μου είναι κατά το ήμισυ Γάλλοι, μιας και έχουν διπλή υπηκοότητα (ήταν ο μπαμπάς μου Γάλλος, αλλά μεγαλωμένος στην Ελλάδα εξ ου και η υπηκοότητα). Σχεδόν ολόκληρη η οικογένειά μου ήταν στη Γαλλία τότε – και εξακολουθεί να είναι.

Μετεγκατάσταση στο Παρίσι κανείς;

Αν ήμουν σε θέση να μετακομίσω στο Παρίσι, θα το έκανα την ίδια στιγμή. Ήταν το όνειρό μου. Εδώ είναι μερικά μόνο από τα πλεονεκτήματα, που έχει η προοπτική αυτή όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα παιδιά μου.

• Τα αγόρια μου θα έπαιρναν το τρενάκι, όποτε ήθελαν και θα πήγαιναν στους παππούδες, τους θείους και τα ξαδέρφια τους γρήγορα και πανεύκολα. Θα είχαν λάβει καλύτερη εκπαίδευση και θα μάθαιναν δύο ή περισσότερες γλώσσες.
• Θα είχα περισσότερες επιλογές για μένα, επιλογές, που δεν είχα στην Ελλάδα, καθώς ο πρώην μου ζει πολύ μακριά, τα χρήματα ήταν εξαιρετικά λίγα και είχα χάσει επαφή με τις παντρεμένες με παιδιά φίλες μου λόγω διαζυγίου.
• Θα ζούσα στην πόλη, που αγαπώ και αφού μιλούσα ήδη γαλλικά (και τα παιδιά μου επίσης), ήταν ένας λογικός προορισμός. Είχα προηγουμένως μια διεθνή καριέρα, φίλους στο Παρίσι και ήξερα ότι θα είχα επαγγελματικές ευκαιρίες και μεγαλύτερη ευελιξία στο χώρο εργασίας απ’ ό, τι αν έμενα σπίτι μου.

Οι επαγγελματικές αποτυχίες μετά το διαζύγιο μπορεί να σε επηρεάσουν πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμένεις, ειδικά όταν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, ανύπαρκτος πρώην και συνεχή κριτική για τον τρόπο, που ζεις.

Μόνες μητέρες κάνουν μια νέα αρχή

Αν μετακόμιζα σε άλλη χώρα, θα είχα περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, για να μην αναφέρω μια νέα αρχή, που είχα μεγάλη ανάγκη. Ήξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ήμουν πεπεισμένη ότι θα μπορούσα να φτιάξω μια καλή ζωή για τους γιους μου, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο απλό.

Ο πρώην μου ταξίδευε συνεχώς με τη δουλειά του και ενώ υπήρχε πρόγραμμα επισκέψεων, δεν μπορούσε να είναι πάντα συνεπής. Η μια φορά στις 4 εβδομάδες έγινε μια φορά στις 5 και κάποιες φορές μια στις 6. Υπήρχαν φορές, που τα επαγγελματικά του ταξίδια τον έφερναν στα μέρη μας και αφιέρωνε ολόκληρη μέρα. Φυσικά, άλλαξα εντελώς το πρόγραμμά μου, ώστε να τον εξυπηρετήσω και να μπορούν τα παιδιά να περνάνε ολόκληρο σαββατοκύριακο μαζί του.

Στην ουσία, ήμουν μετέωρη. Είχα τα παιδιά μου το 95% του χρόνου τους, χωρίς βοήθεια και με έναν πρώην, που με είχε αφήσει μόνη να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Λατρεύω τα παιδιά μου, αλλά ήταν δύσκολο. Το ιδανικό για μένα ήταν να πάω Γαλλία και να νιώθω τη σιγουριά της οικογένειάς μου, που έμεναν το πολύ ένα δίωρο μακριά από μένα. Εξάλλου και ο πρώην μου ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη και θα μπορούσε να δει τα παιδιά τότε.

Η πραγματικότητα, όταν μια μόνη μητέρα θέλει να μετακομίσει στο εξωτερικό  

Θεωρητικά όλα αυτά ακούγονται λογικά, σωστά; Ωστόσο, ήξερα ότι αν ήθελα να πάω οπουδήποτε, θα ήταν δύσκολο. Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε γκρίνια, τσακωμούς, αψιμαχίες, αντιρρήσεις και προβλήματα, που δεν μπορούσα να προβλέψω, αλλά ήξερα ότι θα έρθουν. Ο πρώην μου δεν ήταν ο μόνος λόγος, που αποφάσισα να αναβάλω τη μετακόμιση. Ήταν κυρίως τα παιδιά μου. Είχαν πολλά να αντιμετωπίσουν: ένα διαζύγιο, τη διάλυση της οικογένειάς τους και την επακόλουθη διαδικασία επούλωσης. Η αίσθηση της σταθερότητας ήταν εκείνη την εποχή ύψιστη προτεραιότητά μου – όχι για μένα, αλλά γι’ αυτά.

Μια μόνη μαμά, που θέλει να μετακομίσει, δεν θα κοιτάξει μόνο το επαγγελματικό κομμάτι, τα καλά σχολεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα κριτήρια είναι πολλά.

• Εάν τα παιδιά αισθάνονται ότι ο κόσμος τους είναι διαλυμένος, θες πραγματικά να προσθέσεις και μια μετεγκατάσταση στη συναισθηματική τους αστάθεια;
• Τί γίνεται αν το ένα παιδί προσαρμόζεται ευκολότερα από το άλλο;
• Τί γίνεται αν έχεις παιδί με ειδικές ανάγκες;
• Τί γίνεται αν τα παιδιά σου βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή στην εκπαίδευσή τους – για παράδειγμα να είναι πρωτοετείς φοιτητές ή μαθητές Γ’  λυκείου και να δίνουν Πανελλαδικές;
• Άλλοι παράγοντες είναι οι φίλοι τους, που ενδεχομένως να μη θέλουν να αποχωριστούν, το κόστος διαβίωσης κ.ο.κ.

Σημαντικός παράγοντας είναι και οι μπαμπάδες. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Μπορεί να μην τα βρίσκουμε μεταξύ μας, να τσακωνόμαστε, να μην τον καταλαβαίνω, ούτε αυτόν, ούτε τα κίνητρα, ούτε τις ενέργειές του, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι γιοι μου αξίζουν να έχουν κοντά τον πατέρα τους. Μπορεί να μην τον συμπαθώ, αλλά ξέρω ότι τα αγαπάει και τα θέλει κοντά του, όπως και εκείνα αυτόν.

Το δίκιο έχει μεγάλη σημασία για μένα και πιστεύω ότι έκανα το καλύτερο, που μπορούσα, για να δείξω ένα καλό πρόσωπο στον πρώην μου. Κράτησα κλειστό το στόμα μου σε πολλά. Ήταν καλός για σχέση, αλλά όχι τελικά για γάμο.

Πριν λίγα χρόνια, γνώρισα έναν εξαιρετικό κύριο, πατέρα δύο αγοριών, που είχαν την ίδια ηλικία με τα δικά μου και είχε εμπλακεί σε μια 5ετή δικαστική διαμάχη, προκειμένου τελικά να κερδίσει τη μισή επιμέλεια. Η πρώην σύζυγός του μετακόμισε αμέσως σε άλλη χώρα, πολύ μακριά από εκείνον, έτσι ώστε να μη μπορεί εκείνος να ασκήσει την επιμέλεια και να αποφύγει περαιτέρω δικαστικές διαμάχες, που ήταν οικονομικά ασύμφορες.

Είχε ξαναπαντρευτεί, ζούσε μια όμορφη ζωή, αλλά δεν έβλεπε συχνά τα παιδιά του και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό.

Έπρεπε να μετακομίσει και ο ίδιος, για να είναι κοντά στα παιδιά του; Δύσκολο. Είχε καλή δουλειά, την οποία δεν μπορούσε να αφήσει, λόγω του ότι έπρεπε να πληρώνει τη διατροφή των παιδιών. Αλλά και εκείνη τί πέτυχε, που πήρε τα παιδιά της τόσο μακριά από το μπαμπά τους; Ήθελε να τον αποφύγει; Καλώς. Τα παιδιά τί φταίγανε να μη μπορούν να δουν το μπαμπά τους; Λάθος από οποιαδήποτε πλευρά.

Η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή, που μόλις περιέγραψα, αλλά αναγνωρίζω παρόλα αυτά ότι θα πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό για τα παιδιά μας, ανεξάρτητα από το τί κάνουν οι πρώην σύζυγοι μεταξύ τους. Το πώς θα λύσουν τα προσωπικά τους, είναι σίγουρα προσωπική τους επιλογή. Τα παιδιά δεν χρειάζεται να ζήσουν τις συνέπειες.

Είναι ποτέ πολύ αργά;

Όσον αφορά την επιθυμία μου να μετακομίσω στο εξωτερικό, παραμένει ενεργή. Το νέο ξεκίνημα είναι δύσκολο και όσο μεγαλύτερος/η είσαι είναι ακόμα χειρότερο. Πέρα από τα πρακτικά ζητήματα (η πώληση ενός σπιτιού, η επιλογή μέρους για μετεγκατάσταση κ.α.), το σπίτι μας δεν ήταν μόνο δικό μου, αλλά και των γιων μου. Θέλω να έχουν αναμνήσεις από αυτό. Ξέρω ότι είναι το «καταφύγιό» τους. Είναι δύσκολο να φανταστούν ότι θα αφήσουμε αυτό το μέρος με τις τόσο όμορφες αναμνήσεις.

Και το Παρίσι;

Είμαι συγγραφέας και, θεωρητικά, μπορώ να βγάλω τα προς το ζην οπουδήποτε, οπότε δεν έχω αποκλείσει το Παρίσι. Υπάρχουν όμως άλλες προτεραιότητες τώρα. Να έχουμε χρήματα να τα βγάζουμε πέρα, να βρω έναν καινούργιο άντρα να κάνω μαζί του ένα νέο ξεκίνημα (αρκει η δουλειά του, το σόι του και όλα του να είναι εδώ), να είναι πάνω απ’ όλα τα παιδιά μου καλά και κοντά σε μένα και το μπαμπά τους και να υπάρχει ηρεμία και σταθερότητα.

Πηγή: divorcedmoms.com