Μόλις υπογράψαμε το διαζύγιό μας κι όμως…πήγαμε όλοι μαζί διακοπές!

Κάντε το εικόνα. Μια μητέρα και ένας πατέρας κάθονται σε μια παραλία στα μέσα του Ιουλίου, με τα δύο τους παιδιά, ένα αγόρι, 6, και ένα κορίτσι, 4 ετών.

Οι γονείς είναι 40 ετών, εξακολουθούν να είναι σχετικά νέοι, εξακολουθούν να είναι σχετικά ελκυστικοί. Τα παιδιά τους είναι όμορφα: καστανά μάτια, καστανόξανθα μαλλιά και πανέξυπνα. Απολαμβάνουν τις απλές χαρές της άμμου και κολυμπάνε στα καταγάλανα νερά του ωκεανού.

Οι γονείς θάβουν τα παιδιά μέχρι το λαιμό τους στην άμμο. Τους δίνουν φρούτα όταν πεινάνε και τα παρακολουθούν καθώς φτιάχνουν κάστρα στην άμμο. Ο ουρανός είναι καταγάλανος.

Η σκηνή που περιγράφω δεν είναι φανταστική. Κατά τη διάρκεια των πενθήμερων διακοπών τους, πολλές παρόμοιες σκηνές διαδραματίστηκαν σε ποικίλες μορφές, αλλά με αναλλοίωτη ηρεμία.

Δεν υπάρχουν σκληρά λόγια, ούτε ψυχρές σιωπές, υπάρχουν αντεγκλήσεις. Όταν η μητέρα και ο πατέρας είναι μόνοι, κάνουν μια ήσυχη κουβέντα για τη δουλειά και το σχολείο και την κατασκήνωση ή για το τι πρέπει να φτιάξουν για φαγητό.

Η μητέρα και ο πατέρας δεν τσακώνονται για τις δουλειές. Δεν τσακώνονται για τα χρήματα. Δεν τσακώνονται για τον γάμο τους. Δεν υπάρχουν δουλειές ή χρήματα ή γάμος για να τσακωθούν. Όχι πια.

Η μητέρα και ο πατέρας δεν μένουν κάτω από την ίδια στέγη εδώ και 18 μήνες. Το μελάνι στα χαρτιά του διαζυγίου τους είναι ακόμη νωπό. Κι όμως…αποφάσισαν να πάνε τα δύο μικρά παιδιά τους διακοπές μαζί, σε ένα σπίτι στην παραλία και είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι η μητέρα. Είναι η ιστορία της οικογένειάς μου.

Μεγάλωσα σε ένα στοργικό αλλά αναμφισβήτητα σκληρό και ηθικό περιβάλλον. Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσατε να κάνετε στο σπίτι μου ήταν να πείτε ψέματα. Το δεύτερο χειρότερο ήταν να τα παρατήσετε. Η απώλεια ήταν αποδεκτή. Αλλά η εγκατάλειψη; Ποτέ.

‘’Μια υπόσχεση είναι μια υπόσχεση, και πρέπει να τηρείται’’ έλεγε πάντα η γιαγιά μου. Πιο εύστοχα, ο πατέρας μου μας θύμιζε συχνά, “Εάν λες ότι θα κάνεις κάτι, το κάνεις.”

Δεσμεύσεις που ακόμη και αν άγγιζαν τα όρια του αδύνατου, αντιμετωπιζόντουσαν σαν αγώνας τένις: Ήταν επιτακτική ανάγκη να παραμείνεις συγκεντρωμένος και αποφασισμένος μέχρι το τέλος.

Όταν ο γάμος μου, έφτασε στο τέλος του, έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε δύο κακά: Να περάσω την ζωή μου μέσα στο ψέμα ή να φύγω. Διάλεξα τη δεύτερη χειρότερη επιλογή.

Δεν υπήρχε προηγούμενο παράδειγμα για αυτό που συνέβαινε στην οικογένεια μου. Καμία από τις τρεις αδελφές μου ή οποιοσδήποτε από τους στενούς φίλους μου δεν είχε περάσει από ένα διαζύγιο. Κοιτάζοντας άλλες “διαλυμένες” οικογένειες, είδα μόνο αυτό που κατηγορηματικά δεν ήθελα: χρόνιες διαμάχες στα δικαστήρια και παιδιά που υποφέρουν από τους καβγάδες των γονέων τους.

Τις πρώτες εβδομάδες και μήνες μετά τον χωρισμό, ήμουν λυπημένη και φοβισμένη και ντρεπόμουν, αλλά ως επί το πλείστον ήμουν θυμωμένη. Πήγαινα στο κρεβάτι ανακουφισμένη τελικά που ήμουν σε θέση να εκδηλώσω τα αληθινά συναισθήματά μου μετά από ώρες προσποίησης στην δουλειά, προσποιούμενη ότι όλα ήταν μια χαρά.

Ο πρώην σύζυγός μου και εγώ δεν αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλον καλά κατά τη διάρκεια του σύντομου γάμου μας. Δεν ήμασταν σε θέση να κάνουμε ο ένας τον άλλον να αισθάνεται ασφάλεια και αγάπη.

Ο τελευταίος χρόνος που περάσαμε μαζί, ήταν ο πιο μοναχικός της ζωής μου. Κατά καιρούς, συχνά όταν περπατούσα, ένιωθα απόλυτη δυστυχία και έπρεπε να καθίσω κάτω, έως ότου περάσουν η ζαλάδα και ναυτία.

Και όμως, κάποτε ερωτευτήκαμε και αγαπηθήκαμε παράφορα. Ναι, ο γιος και η κόρη μας ήταν παιδιά του διαζυγίου, αλλά είχαν συλληφθεί από μια παθιασμένη και τρυφερή σχέση. Ήταν οι αθώοι της ιστορίας και άξιζαν κάτι καλύτερο από μια παιδική ηλικία μέσα σε καβγάδες και αντιπαραθέσεις.

Και έτσι, έχουμε ανακατασκευάσει την οικογένειά μας, σιγά-σιγά. Μέρα με τη μέρα αγωνιζόμαστε να κάνουμε ξεχωριστά αυτό που δεν μπορούσαμε να κάνουμε μαζί: να μεγαλώσουμε έξυπνα, καλά, αξιοπρεπή παιδιά με υποστήριξη και ενθάρρυνση.

Στην αρχή, προετοίμασα τον εαυτό μου για τις αναπόφευκτες ερωτήσεις των παιδιών μου και είχα αποφασίσει να είμαι ειλικρινής όσο σκληρή και αν ήταν η αλήθεια. Εξασκήθηκα λέγοντας “η μαμά και ο μπαμπάς δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο πια!”.

Στη συνέχεια, ξύπνησα μια μέρα και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αλήθεια. Υπήρχε αγάπη και μάλιστα πολύ. Εμείς απλά έπρεπε να σεβαστούμε και να αποδεχθούμε ότι δεν ήταν η αγάπη των ευτυχισμένων παραμυθιών. Όχι, δεν θα γιορτάζαμε την 60η επέτειο του γάμου μας, αλλά θα ήμασταν πάντα μαζί για να γιορτάσουμε τα παιδιά μας και το σωματικό και συναισθηματικό δεσμό που τους έφερε στην ζωή.

Όπως αποδεικνύεται, το διαζύγιο είναι μια αναγνώριση ότι αυτό που υπήρχε είναι ανεπανόρθωτα σπασμένο και ότι κάτι άλλο πρέπει να χτιστεί στη θέση του.

Η απόφαση για τον τερματισμό ενός γάμου δεν είναι εγκατάλειψη. Η εξίσωση δεν είναι αγάπη / όχι αγάπη. Το διαζύγιο, στις καλύτερες στιγμές του, είναι μια αγάπη που πεθαίνει από την στενοχώρια,  την οργή και την απελπισία και τελικά ξαναγεννιέται από τη συγχώρεση, που δημιουργεί ένα διαφορετικό είδος οικογένειας.

Πρότεινα τις οικογενειακές διακοπές με τρόμο. Έμεινα έκπληκτη όταν ο πρώην σύζυγός μου συμφώνησε. Μέρος του εαυτού μου ήλπιζε ότι θα απορρίψει την ιδέα, λέγοντάς μου ότι ήμουν τρελή.

Τις περισσότερες από αυτές τις μέρες, ένιωθα άρρωστη, το στομάχι μου ήταν δεμένο κόμπος.

Αυτή τη φορά, ήμασταν προσεκτικοί και διακριτικοί. Μιλήσαμε. Έχουμε προγραμματίσει το μέλλον. Καθ ‘όλη τη διάρκεια των διακοπών, τα παιδιά ήταν τρισευτυχισμένα.

Πήγε τόσο καλά, που ο πρώην σύζυγός μου πρότεινε να μείνω μια επιπλέον ημέρα. Και το κάναμε.

Η τελευταία νύχτα ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Η δύση του ήλιου δημιουργούσε ραβδώσεις χρυσού στον ουρανό και έκανε τα δέντρα να λάμπουν. Καθίσαμε σιωπηλά ο ένας δίπλα στο άλλον στην βεράντα και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Στο σπίτι, τα παιδιά μας στρίγκλιζαν και γελούσαν, κυνηγώντας ο ένας τον άλλο γύρω από το σαλόνι. Πριν από έξι μήνες, πριν από έξι εβδομάδες, δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, μαζί, είχαμε κάνει αυτό το θαύμα.

Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν είναι όλες ίδιες. Μερικές είναι σπασμένες και παραμορφωμένες. Έχουν ραφές και ουλές. Αλλά είναι όμορφες, ακόμα και έτσι.

Εκείνη τη νύχτα έξω στην βεράντα, ο πρώην σύζυγός μου γύρισε και με κοίταξε. “Νομίζω ότι κάναμε την υπέρβαση!”, είπε.

Στάθηκε ένας κόμπος στον λαιμό μου. Έκλεισα τα μάτια μου και ξεροκατάπια. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο αλλά και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Εμείς το κάναμε να μην αλλάξει.Για τα παιδιά!

Πηγή: http://www.nytimes.com/