fbpx

Μονογονέας της καρδιάς: Μια ιστορία υιοθεσίας

| 26 Δεκεμβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Από πολύ μικρή ήξερα ότι ήθελα να γίνω μητέρα, μάλιστα ζωγράφιζα σπίτια και έφτιαχνα μέσα τους 13 κρεβάτια με 13 διαφορετικά ονόματα…των παιδιών μου φυσικά! Μια θεία μου υιοθέτησε ένα παιδάκι και θυμάμαι που είχαμε πάει μαζί στο αεροδρόμιο να το υποδεχτούμε. Όταν πέντε χρόνια μετά υιοθέτησε και το δεύτερο παιδί της, ήξερα πως το να υιοθετήσω μόνη μου ένα παιδί, ήταν κι αυτό μια επιλογή. Δεν είχα στον νού μου συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αλλά ήξερα ότι ήθελα να το κάνω «κάποια μέρα».

Τελικά, πρίν 7 χρόνια κοντά στα γενέθλιά μου, ξεκίνησα τις διαδικασίες της υιοθεσίας και συμβουλεύτηκα το πρακτορείο που είχε συμβουλευτεί και η θεία μου. Ζήτησα να υιοθετήσω ένα αγοράκι από το Βιετνάμ και ανυπομονούσα να περάσει ένα διάστημα 6-10 μηνών ώστε να ολοκληρωθούν τα γραφειοκρατικά, για να ταξιδέψω και να πάω να το πάρω.


ADVERTISEMENT

Το πρώτο καρδιοχτύπι
Η υιοθεσία είναι ένα εντελώς απρόβλεπτο βήμα στη ζωή του ανθρώπου. Κι έτσι η συγκεκριμένη υιοθεσία δεν προχώρησε όχι μόνο για μένα αλλά και για πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να υιοθετήσουν από το Βιετνάμ. Απογοητευμένη και χαμένη, χωρίς να ξέρω πώς να προχωρήσω από εκεί και πέρα, συζήτησα με μια φίλη μου για την επιλογή της τοπικής υιοθεσίας, δηλαδή να υιοθετήσω ένα παιδάκι από τη χώρα μου. Από την αρχή με ενδιέφερε η συγκεκριμένη επιλογή αλλά φοβόμουν μήπως με απορρίψουν επειδή δεν ήμουν παντρεμένη και θα μεγάλωνα το παιδί μόνη μου. Κι έτσι έκανα τα χαρτιά μου και περίμενα τους γονείς κάποιου παιδιού να με διαλέξουν έχοντας ελάχιστες πιθανότητες σύμφωνα με τις ιστορίες «αποτυχίας» που άκουγα συχνά για υιοθεσίες που δεν εξελίχθηκαν καλά.

 photo adoption2_zps4f4fb8f7.jpg

Προχωρώντας
Όταν μπήκα στο τοπικό πρόγραμμα υιοθεσίας, μου είπαν πως για τον μονογονέα η αναμονή ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι για τα ζευγάρια και ότι οι πιθανότητες που είχα να με επιλέξει κάποιος, ήταν μικρότερες. Έκλαιγα και πανικοβλήθηκα ότι δεν θα γίνω ποτέ μητέρα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω. Υπομονετικά.Κι όσο περίμενα, γίναμε πολύ φίλες με μια άλλη κοπέλα που επίσης περίμενε να υιοθετήσει ένα παιδάκι. Είχαμε έρθει και οι δύο από εκείνο το πρόγραμμα υιοθεσίας του Βιετνάμ που απέτυχε και είχαμε ξεκινήσει τη διαδικασία της τοπικής υιοθεσίας, την ίδια περίοδο. Κάθε φορά που είχαμε καλά νέα πανηγυρίζαμε μαζί και όποτε η πρόοδος του φακέλου μας, μς έλεγαν ότι δεν πήγαινε καλά, στηρίζαμε η μία την άλλη. Η φίλη μου κάποια στιγμή δεν άντεχε να περιμένει. Άλλαξε ξανά πρακτορείο για τρίτη φορά αλλά τυχερή!


ADVERTISEMENT

Σε λίγους μήνες καθόμασταν στο σαλόνι της με την τριών μηνών κορούλα της. Έγραψα τα στοιχεία του νέου πρακτορείου της φίλης μου και γύρισα σπίτι με νέες ελπίδες ότι ίσως γινόμουν κι εγώ μαμά.

Όταν η αναμονή γίνεται ελπίδα
Δύο χρόνια μετά το τηλέφωνο χτύπησε αργά το απόγευμα. Ήταν η κοινωνική λειτουργός η οποία μου είπε πως μια μαμά με είχε επιλέξει να υιοθετήσω το μωρό της και μάλιστα ότι θα γεννιόταν από μέρα σε μέρα. Όλη την επόμενη εβδομάδα έτρεχα να ψωνίσω για το παιδί, έχοντας πάντα το τηλέφωνο μαζί μου σε περίπτωση που άλλαζε κάτι. Τα πράγματα ήταν ρευστά κι εγώ ήμουν φοβισμένη. Μια εβδομάδα μετά με πήραν και μου είπαν ότι η μητέρα του παιδιού γεννούσε. Την ώρα που πήγαινα στο αεροδρόμιο για να πάρω την αμέσως επόμενη πτήση και να παραλάβω το παιδί, με πήρε η κοινωνική λειτουργός και μου είπε ενθουσιασμένη «Είναι κορίτσι!».

Γνωρίζοντας μαμά και κόρη
Εκείνο το βράδυ και καθώς έφτασα στο μαιευτήριο, γνώρισα τη μητέρα της κόρης μου. Μου είπε τι την οδήγησε στην απόφαση να δώσει το παιδί της για υιοθεσία και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο. Την επόμενη μέρα έβγαινα από το μαιευτήριο, κρατώντας στην αγκαλιά μου την… κόρη μου. Τέσσερις μέρες μετά υπέγραφα και τα τελευταία χαρτιά της υιοθεσίας και ήμουν και επίσημα η μαμά της Άναμπελ!
 photo adoption3_zpsd6327e3c.jpg
Έγινα μαμά!
Η Άναμπελ κι εγώ επιστρέψαμε στο σπίτι μας όταν ήταν μόλις 9 ημερών. Δεν μπορούσα να σταματήσω να την χαζεύω ούτε και τώρα μπορώ. Το κοριτσάκι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει η ζωή. Είναι όμορφη, γλυκιά και η αγάπη της ζωής μου. Είμαι φυσικά πολύ πιο κουρασμένη απ’ ότι φανταζόμουν αλλά και πολύ πιο χαρούμενη απ’ ότι περίμενα.

Πολλοί λένε ότι η υιοθεσία δεν είναι για τους καρδιακούς και έχουν δίκιο. Η υιοθεσία είναι μια περίπλοκη και σε πολλά σημεία, στενόχωρη διαδικασία, ένα ταξίδι με πολλά σκαμπανεβάσματα και απρόβλεπτο τέλος. Σήμερα είμαι ευγνώμων για όλες τις φιλίες που έκανα σε αυτό το ταξίδι αλλά περισσότερο για αυτό το μικρό κοριτσάκι που μπορώ πια να αποκαλώ «κόρη μου»!

Πηγή: dailymail.co.uk

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική.

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ