Μετά θάνατον τί; 6 άνθρωποι, που γύρισαν από το θάνατο εξομολογούνται τί συμβαίνει όταν πεθαίνεις

Οι δύο αλήθειες στη ζωή είναι ο Θεός και ο θάνατος. Το Θεό πολλοί τον αμφισβήτησαν, το θάνατο ουδείς. Είναι ένα από τα τελευταία μυστήρια, που παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστο ανεξάρτητα από τις τόσες επιστημονικές έρευνες, που κατά καιρούς έχουν γίνει.

Λίγοι ξέρουν πώς είναι όταν πεθαίνεις. Υπάρχουν δημοφιλείς θεωρίες για λευκά φώτα και μια ζωή, που περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου.

Μια απλή ερώτηση στα social media ήταν αρκετή, για να μας φέρει σε επαφή με ανθρώπους, που πέρασαν για λίγο στην άλλη όχθη του ποταμού, παραλίγο να μείνουν εκεί, αλλά προτίμησαν να ξαναγυρίσουν. “Πώς είναι όταν πεθάνεις;”. Οι απαντήσεις ποικίλλουν.

1. Όπως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο

Πριν από 5 χρόνια, ο Γιάννης υποβλήθηκε σε σοβαρή χειρουργική επέμβαση, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε μια ανεξέλεγκτη αιμορραγία, προκαλώντας το θάνατό του για αρκετά λεπτά.

“Ξύπνησα κάπου, που έμοιαζε με το διάστημα, αλλά δεν υπήρχαν αστέρια ή φως. Δεν μιλούσα, ούτε σκεφτόμουν, απλά στεκόμουν εκεί. Δεν ένιωθα κρύο, ζέστη, πείνα, δίψα ή κούραση – μόνο ηρεμία. Ήξερα ότι υπήρχε φως κάπου εκεί κοντά, αλλά δεν είχα τη διάθεση ή την ανάγκη να πάω προς τα εκεί. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα τη ζωή μου, το παρόν και το παρελθόν μου, αλλά δεν ήταν σαν ταινία. Περισσότερο ήταν σαν να διάβαζα ένα βιβλίο και χάζευα τις εικόνες και τα αποσπάσματα. Ήταν μια ουδέτερη φάση χωρίς σκέψεις και χωρίς συναισθήματα. Ό, τι κι αν ήταν, άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ακόμα φοβάμαι το θάνατο, αλλά δεν ανησυχώ για το τί συμβαίνει μετά από αυτόν”.

2. Σαν να σε επισκέπτεται ένα αγαπημένο σου πρόσωπο

Ο Ηλίας οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του, όταν χτυπήθηκε από ένα διερχόμενο αμάξι και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα. Όταν το ασθενοφόρο έφτασε στο νοσοκομείο ήταν ουσιαστικά νεκρός. Ξαπλωμένος στην άσφαλτο, πριν έρθει το ασθενοφόρο να τον παραλάβει, τον επισκέφτηκε κάποιος, που ήξερε.

“Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένος στη μέση του δρόμου και τα πάντα γύρω μου να μαυρίζουν. Ο μόνος λόγος, που δεν έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου, ήταν μια παράξενη φωνή: “Ηλία, σήκω αμέσως. Μην τα παρατήσεις τώρα. Όχι. Μη. Σήκω. Σήκω! Τότε ένιωσα ένα χτύπημα στο κράνος (το οποίο οι διασώστες είδαν και έπαθαν να βγάλουν από το κεφάλι μου), ένα τουκ τουκ, όπως όταν χτυπάμε την πόρτα κάποιου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον αδερφό μου να κάθεται δίπλα μου. Το περίεργο ήταν ότι ο αδερφός μου είχε πεθάνει πριν από 5 χρόνια από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το μόνο, που θυμάμαι είναι να κοιτάζει το ρολόι του και να λέει κάτι σαν «Θα έρθουν σύντομα. Περίμενε. Υπομονή». Σηκώθηκε και έφυγε μακριά. Θα ήθελα να μπορώ να θυμάμαι περισσότερα, αλλά λόγω του χτυπήματος, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω προβλήματα με τη μνήμη μου».

3. Σαν ένας κήπος

Ενώ οι περισσότεροι χρήστες περιγράφουν το θάνατό τους ως ένα κενό, μια άλλη χρήστης του διαδικτύου είχε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία μετά από μια αλλεργική αντίδραση, που της προκάλεσε ανακοπή.

“Θυμάμαι σαν κάτι να με τραβάει προς τα πίσω πολύ αργά, σαν να με τραβάει κάτι στο νερό και όλα γύρω μου να μαυρίζουν. Σε ένα σημείο κοίταξα γύρω μου και βρέθηκα σε έναν κήπο. Δεν ήταν γεμάτος λουλούδια, μόνο χώμα και γρασίδι. Υπήρχε και μια παιδική χαρά με ένα ποδήλατο στη μέση και δύο παιδιά να τρέχουν, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ένιωσα λες και μπορούσα να επιλέξω αν θα έμενα ή αν θα έφευγα, αλλά κάθε φορά, που προσπαθούσα να φύγω, κάτι με κρατούσε στη θέση μου. Σαν μια αόρατη παρουσία να ήταν δίπλα μου. Σκέφτηκα όλους τους πιθανούς λόγους, για τους οποίους ήθελα να επιστρέψω και όταν είπα στην παρουσία ότι δεν ήθελα να εγκαταλείψω τη μητέρα μου, με άφησε τελικά να φύγω. Επέστρεψα στο σώμα μου. Η καρδιά μου είχε σταματήσει για έξι λεπτά”.

4. Είναι σαν να πατάς αναβολή στο ξυπνητήρι

Μετά από μήνες χημειοθεραπείας, η μύτη του έφηβου Αναστάση άρχισε να αιμορραγεί ανεξέλεγκτα. Λόγω πολλαπλών λοιμώξεων, η κατάστασή του επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνει και να τον επαναφέρουν μετά από μεγάλη προσπάθεια οι γιατροί.

“Το χειρότερο κομμάτι είναι να κοιτάζεις πίσω σου τη ζωή σου, που φεύγει και να νιώθεις μόνο ανακούφιση και ηρεμία. Είναι σαν να πατάς συνέχεια αναβολή στο ξυπνητήρι, που χτυπάει επίμονα. Πατάς μία, πατάς δύο, στο τέλος, όμως, θυμάσαι ότι πρέπει να σηκωθείς να πας σχολείο”.

5. Είναι σαν να κοιμάσαι

Ο Απόστολος, ακόμη κι ένα βήμα πριν το θάνατο, δεν σταμάτησε να κάνει αστεία. “Έπαθα καρδιακή προσβολή πέρυσι και η καρδιά μου σταμάτησε 3 φορές στα επείγοντα. Κάθε φορά, που μου έκαναν ανάνηψη, ξυπνούσα, έκανα από ένα αστείο στους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες και μετά ξανά κάτω. Ούτε φώτα είδα, ούτε τίποτα. Απλώς κοιμόμουν”.

6. Ήταν σαν διακοπή ρεύματος

Μετά από ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα, η αναπνοή και οι παλμοί του Βασίλη σταμάτησαν. Μετά από δύο λεπτά προσπαθειών, ο φίλος του κατάφερε να τον αναστήσει στη μέση του δρόμου.

“Για μένα ήταν απλά σαν μια διακοπή ρεύματος. Δεν υπήρχαν όνειρα, ούτε οράματα, απλά ένα τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ όσα συνέβησαν και είμαι πανευτυχής, που ζω σήμερα”.