Μεγαλώνω το παιδί της αδερφής μου και…του άντρα μου

Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να οργιστώ. Να συγχωρήσω ή να κλάψω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω δύο προδοσίες, μια διαλυμένη ζωή και ένα παιδί που χαμογελάει, που μου απλώνει τα χεράκια του και εγώ δεν ξέρω τι να του πω όταν αρχίζει τα πώς και τα γιατί.

Έχασα τους γονείς μου σε μικρή ηλικία, ήμουν 12 χρονών και η αδερφή μου 14. Ήμασταν πάντα αγαπημένες δεν είχαμε αντιζηλίες και μαλώναμε όπως μαλώνουν όλα τα αδέρφια. Η Δήμητρα έφυγε με υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό και εγώ έμεινα πίσω μόνη μου στα 16 μου, να διαβάζω για το σχολείο, να φροντίζω το σπίτι και να ακούω την αδερφή μου στο τηλέφωνο, μια φορά την εβδομάδα γιατί δεν είχε χρήματα να με παίρνει τηλέφωνο. Από τη μία είχα καλούς φίλους και συγγενείς που ενδιαφέρονταν για εμάς και μου έλεγαν «Πώς κάνεις έτσι βρε χαζή, 4 χρόνια είναι αυτά θα περάσουν και θα ξανάρθει». Κάποια βράδια, μου έλειπε η μητέρα μου, οι ιστορίες της τα βράδια για το πώς είχε γνωριστεί με τον πατέρα μου. Έκλαιγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος και ο καιρός περνούσε.

Στο Πανεπιστήμιο δεν πέρασα και κράτησα απλά τη δουλειά μου στη καφετέρια που εργαζόμουν. Εκεί γνώρισα τον Νάσο, είχε ανοίξει ένα δικό του εστιατόριο δίπλα από το καφέ που δούλευα και έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε. Τον ερωτεύτηκα όπως δεν είχα ερωτευτεί ποτέ. 6 μήνες μετά έμεινα έγκυος. Το ήθελα όσο τίποτα αλλά εκείνος βρισκόταν στο ξεκίνημα της καριέρας του και ένα μωρό θα χάλαγε τα σχέδιά μας για γάμο, για μια ευτυχισμένη οικογένεια, για λίγα φύκια και μεταξωτή κορδέλα. Έκανα έκτρωση και το μετανιώνω μέχρι και σήμερα.

Σύντομα αρχίσαμε να συζούμε οπότε και ανέλαβα καθήκοντα στο εστιατόριό του. Τυφλωμένη από έρωτα, και βλέποντας τα πράγματα να πηγαίνουν όπως τα είχαμε σχεδιάσει, πίστευα πως είχε δίκιο που δεν ήθελε το μωρό. Ένα χρόνο μετά, κι ενώ σχεδιάζαμε το γάμο, ήρθε η Δήμητρα από την Ιταλία. Πού να μην ερχόταν.

Πήγαμε με τον Νάσο να την παραλάβουμε από το αεροδρόμιο και μας άκουσαν μέχρι τον Πύργο Ελέγχου από τη χαρά και τα ξεφωνητά. Ήταν Ιούλιος είχαμε κλείσει το μαγαζί και θα πηγαίναμε διακοπές οι τρείς μας στη Πάρο. Η Δήμητρα είχε αλλάξει, είχε ομορφύνει, είχε έναν άλλον αέρα, είχε μια σπίθα στα μάτια. Τη ζήλευα με τη καλή έννοια και χαιρόμουν για εκείνη. Σε όλες μας τις διακοπές δεν χόρταινε να μας λέει ιστορίες για την Ιταλία, για το αγόρι της που ζούσε εκεί, για τα μαθήματα που χρώσταγε, για μια καθηγήτριά της που δεν τη συμπαθούσε καθόλου. Περάσαμε ένα φανταστικό καλοκαίρι με μπάνια στη θάλασσα, ύπνο κάτω από τα δέντρα, ποτά μέχρι νωρίς το πρωί να βλέπουμε την Ανατολή. Το μόνο κάπως μελανό σημείο ήταν η σχέση του Νάσου με την αδερφή μου. Δεν είχαν πολλά κοινά, δεν μιλούσαν πολύ, σαν ο ένας να μην πολυσυμπαθούσε τον άλλον. Σκέφτηκα πως απλά δεν γνωρίζονταν καλά και το προσπέρασα.

Γυρίσαμε από τη Πάρο, έγινε ο γάμος, η Δήμητρα έμεινε στο σπίτι άλλους δύο μήνες μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα και ύστερα γύρισε στην Ιταλία. Δύο μήνες αφού έφυγε, δεν είχε δώσει σημάδια ζωής και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Πήρα τηλέφωνο μια συμμαθήτριά της και μου τα μάσαγε. Ότι η Δήμητρα ήταν καλά αλλά είχε συμβεί κάτι και ήταν στενοχωρημένη, ότι δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν και άλλα μυστήρια. Όταν της είπα πως την επόμενη μέρα θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο για την Ιταλία, πιέστηκε και μου είπε ότι Δήμητρα ήταν έγκυος. Είχα χαρεί πάρα πολύ που θα γινόμουν θεία και δεν καταλάβαινα γιατί ντρεπόταν ή γιατί είχε χαθεί. Όταν είπα στον άντρα μου ότι η Δήμητρα ήταν έγκυος, χλώμιασε. Αλλά και πάλι, δεν φαντάστηκα…

Η αδερφή μου, βγήκε στα τηλέφωνα 5 μήνες μετά. Της είπα να μην στενοχωριέται πως εμείς είμαστε εδώ, πως μπορεί να έρθει στην Ελλάδα να πιάσει δουλειά στο εστιατόριο, πώς αν θέλει μπορώ να έρθω εγώ στην Ιταλία και να τη βοηθήσω όσο χρειαζόταν. Αρνήθηκε κάθε βοήθεια και είπε πως θα τα κατάφερνε και μόνη της. Τη ρώτησα αν ο μπαμπάς του παιδιού ήταν ο Ιταλός που μας έλεγε στη Πάρο και μου είπε «ναι» χωρίς να πεί τίποτα άλλο. Από τότε δεν την ξαναείδα, επί 4 χρόνια, την άκουγα μια φορά τον μήνα. Κάθε καλοκαίρι ή γιορτές τη ρωτούσα αν θα ερχόταν να γνωρίσω επιτέλους τον ανιψιό μου και μου έλεγε όχι. Μου έστειλε φωτογραφίες μόνο όταν γεννήθηκε το μωρό κι από τότε τίποτα, δεν είχα καμία φωτογραφία του. Μόνο το άκουγα στο τηλέφωνο και συγκινούμουν. 5 χρόνια παντρεμένη και δεν είχα καταφέρει να κάνω δικά μου παιδιά.

Με πήραν τηλέφωνο ένα πρωί από την Ελληνική πρεσβεία στην Ιταλία. Η αδερφή μου είχε σκοτωθεί σε τροχαίο και το αγοράκι της είχε γλιτώσει μόλις με μερικές γρατζουνιές. Πέρασα έναν απίστευτο κυκεώνα χαρτιών και γραφειοκρατίας για να έρθει εδώ η αδερφή μου να την κηδέψουμε αλλά και για να πάρουμε το παιδί, το οποίο δεν είχε κανέναν συγγενή παρά μόνο εμένα. Όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο, στο ίδιο αεροδρόμιο που είδα τελευταία φορά την αδερφή μου τόσο ξένοιαστη και χαμογελαστή, και έφεραν το παιδί, κατάλαβα. Το αγοράκι της αδερφής μου, ήταν ολόιδιο ο άντρας μου κι αυτό από μόνο του, εξηγούσε τα πάντα. Κατάλαβα γιατί η αδερφή μου με τον άντρα μου ήταν παγωμένοι, γιατί μια φορά μάλιστα αρπάχτηκαν για κάτι χαζό που ούτε εγώ δεν θυμάμαι. Κατάλαβα κάτι μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα του Νάσου εκείνο τον καιρό που μάθαμε ότι η Δήμητρα ήταν έγκυος. Κατάλαβα τη σιωπή της Δήμητρας. Κατάλαβα γιατί ποτέ δεν αντάλλαξαν στο τηλέφωνο, ούτε ένα «γεια». Κι όταν είδα την ομοιότητα, όταν επιβεβαίωσα αυτό που είχα διαισθανθεί αλλά δεν τολμούσα να παραδεχτώ, ήθελα να τη βγάλω από το φέρετρο να τη χαστουκίσω, να φωνάξω, να βρίσω. Έχωσα μια μπουνιά στον άντρα μου, ώσπου ήρθαν οι άντρες του αεροδρομίου και τον έβγαλαν από τα χέρια μου. Ήθελα να του σκίσω τις σάρκες, να ουρλιάξω ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Επειδή εγώ δεν έκανα παιδιά; Επειδή έκανα έκτρωση στο μωρό που ΛΥΣΣΑΞΕΣ να μην κρατήσω; Γιατί με εκείνη; Έπαθα υστερία και νοσηλεύτηκα για αρκετές μέρες. Φυσικά στη κηδεία δεν πήγα ποτέ, δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος της. 

Με τον άντρα μου χωρίσαμε πρίν ένα χρόνο. Προσπάθησε να μου εξηγήσει, τι να μου εξηγήσει, ούτε εγώ ξέρω. Δεν θυμώνω μαζί του, για μένα πέθανε την ίδια μέρα που έφεραν να κηδέψουμε την αδερφή μου και γνώρισα το παιδί του. Με την αδερφή μου θυμώνω. Με το “οι νεκροί δεδικαίωται” θυμώνω, που δεν τολμάω να μιλήσω και θίγεται το σύμπαν κι ας είμαι εγώ η νεκρή σήμερα εξαιτίας της.  Πότε σκέφτομαι να δώσω το παιδί σε ίδρυμα να μην το βλέπω, να μην μου θυμίζει, και πότε το παίρνω αγκαλιά και κλαίω από τύψεις γι’ αυτά που σκέφτομαι. Μην εμπιστεύεστε κανέναν μα κανέναν, ούτε τη μάνα σας την ίδια. Ακόμη και οι άνθρωποι που σε μεγαλώνουν, δεν ξέρεις ποτέ, αν και πότε θα βγάλουν τη σκοτεινή τους πλευρά και θα σου διαλύσουν τη ζωή έτσι, επειδή ο άντρας σου είναι ο μόνος άντρας επάνω στη γή και δεν υπάρχει άλλος να βγάλεις τα μάτια σου. Κι αυτό πρέπει μια μέρα να το εξηγήσω και στον ανιψιό μου, που βλέπει τις φωτογραφίες και τα βράδια ζητάει τη μητέρα του. Όπως ζητάω κι εγώ σήμερα τη δική μου, περισσότερο από ποτέ.

Παυλίνα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας το email σου, στο info@singleparent.gr ή βρες μας στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.