Με τη γυναίκα μου μετράμε μαζί 40 χρόνια παντρεμένες και ευτυχισμένες

Πριν από 40 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν τόσο απελευθερωμένα όσο είναι σήμερα (όχι ότι τώρα ο ρατσισμός δεν ζει και βασιλεύει, αλλά καμία σχέση με τότε). Ήμουν μια γυναίκα που ερωτεύτηκα, αγάπησα και τελικά παντρεύτηκα μια άλλη γυναίκα εν έτει 1978. Πού ξανακούστηκε την εποχή εκείνη γυναίκα παντρεμένη με γυναίκα. Δεν μας ήρθαν όλα εύκολα. Αναμενόμενο. Περάσαμε από 40 κύματα, όσα και τα χρόνια που είμαστε μαζί. Στα 40 αυτά χρόνια, βιώσαμε καταστάσεις που μας έδωσαν χαρά και καταστάσεις που κλόνισαν τη σχέση μας.

Ζούμε στο εξωτερικό. Εφόσον θέλαμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα, ξέραμε ότι η Ελλάδα δεν μας «χωρούσε». Φύγαμε μακριά, νοικιάσαμε σπίτι και μετά αγοράσαμε το δικό μας. Δεν είμαστε και λίγα άτομα βλέπετε. Είμαστε 5. Εγώ, η σύζυγός μου και τα τρία της παιδιά.

Παντρευτήκαμε χρόνια αργότερα, όταν ο γάμος ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια νομιμοποιήθηκε στη χώρα που ζούμε. Κάναμε οικογένεια και είμαστε ευτυχισμένες. Εργαζόμαστε, προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο και μας έχουν αποδεχτεί παρά την «ιδιαιτερότητά» μας. Το άγχος και ο φόβος υπάρχουν, πάντα θα υπάρχουν, αλλά τουλάχιστον έχουμε μπει σε ένα ρυθμό και όλα κυλούν ομαλά.

Η σχέση μας όλα αυτά τα χρόνια είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Άλλαξε μορφές, άλλαξαν τα συναισθήματα, αλλά η αγάπη υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Είτε είναι ο γάμος έγκυρος, είτε όχι, για μένα η Λένα θα είναι πάντα η γυναίκα μου κι ας μη την αποκαλώ ποτέ έτσι.

Γνωριστήκαμε όταν ήμασταν ακόμη φοιτήτριες. Ήμασταν φίλες στην αρχή, αλλά γρήγορα φάνηκε ότι το πράγμα πήγαινε αλλού. Η σχέση μας δυνάμωνε μέρα με τη μέρα. Δεν κάναμε η μία χωρίς την άλλη. Προχωρήσαμε αρκετά γρήγορα κάτι που ήταν αναμενόμενο για μένα και άγνωστο για κείνη.

Ήξερα από χρόνια ότι ήμουν λεσβία. Δεν με έλκυαν ποτέ τα αγόρια, ενώ τα κορίτσια ήταν ο κρυφός μου πόθος. Η Λένα από την άλλη ανακάλυψε την πτυχή της αυτή με μένα. Της ξύπνησα πόθους και επιθυμίες, που δεν ήξερε ότι είχε. Ήταν πολύ κουμπωμένη στην αρχή. Όλα της φαίνονταν ξένα και αλλόκοτα. Είχε αποκτήσει μια νέα ταυτότητα που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Τώρα ανακάλυπτε τον εαυτό της.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η μοίρα μας χώρισε. Κάναμε μεταπτυχιακό η μία μακριά από την άλλη και όσο κι αν αλληλογραφούσαμε στην αρχή, με τον καιρό αραιώσαμε μέχρι που κόψαμε τελείως. Ωστόσο ποτέ η μία δεν ξέχασε την άλλη. Η Λένα έμεινε στο εξωτερικό, παντρεύτηκε και έκανε 3 παιδιά, αλλά σύντομα χώρισε, γιατί δεν άντεχε στην ιδέα ότι ήθελε κάποια άλλη, εμένα δηλαδή. Με τα τρία της παιδιά επέστρεψε στην Ελλάδα και με αναζήτησε. Δεν προσπάθησε απλά. Τα κατάφερε. Είχα και εγώ παντρευτεί, από πίεση των δικών μου πιο πολύ, αλλά έμεινα χήρα στα 5 χρόνια γάμου, δεν πρόλαβα να κάνω παιδιά.

Όταν ξανανταμώσαμε με τη Λένα, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο ότι πλέον είχε 3 παιδιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Καταλάβαμε ότι η μοίρα επεφύλασσε να είμαστε μαζί. Ορκιστήκαμε ότι τίποτα πια δεν θα αφήναμε να μας χωρίσει. Λίγοι το ήξεραν, για τις οικογένειές μας, ούτε λόγος.

Δεν το βάλαμε κάτω. Είχαμε πάρει μια απόφαση. Θα μέναμε μαζί και όπου μας βγάλει. Το καλό στην υπόθεση είναι ότι τα παιδιά της με δέχτηκαν αμέσως. Η σχέση μας ήταν πάντα σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού. Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να με φωνάζουν και εμένα μαμά.

Στο περιβάλλον μας τότε δεν υπήρχε άλλο ομόφυλο ζευγάρι. Ήμασταν οι μόνες. Δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης, ούτε βοήθεια να λάβουμε, έστω κάποια συμβουλή. Ήταν το κορίτσι μου και ήμουν το κορίτσι της, αλλά δεν είχαμε σε ποιον να το πούμε, οπότε το κρατήσαμε για εμάς.

Δεν θέλαμε να πληγώσουμε όσους μας αγαπούσαν. Αν μαθευόταν, φοβόμασταν ότι θα έπρεπε να θυσιάσουμε την αγάπη μας. Το μυστικό μας ήταν πολύ βαρύ και πολύ μεγάλο, για να το πούμε σε μία εποχή που ο ρατσισμός ήταν ακόμη μεγαλύτερος σε σχέση με τώρα.

Όταν φύγαμε στο εξωτερικό και κυκλοφορούσαμε ελεύθερες πια, είχαμε ακόμα τον φόβο. Νιώθαμε ένοχες λες και ήμασταν εγκληματίες. Δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματά μας. Ακούγαμε τους γύρω μας να αποκαλούν ο ένας τον άλλο «εραστή, κοπέλα, γκόμενα, φίλη, σχέση, αίσθημα» και αισθανόμασταν περίεργα. Εμείς τί ήμασταν; Δυο φίλες που έβγαζαν τα μάτια τους; Δυο γκόμενες που την έβρισκαν μεταξύ τους; Δυο ανώμαλες που πρέπει να μπουν ξανά στο δρόμο του Θεού ή δυο γυναίκες που αγαπιόντουσαν βαθιά;

Ήμασταν το τελευταίο. Παντρευτήκαμε και ζήσαμε πολύ ευτυχισμένες και μακάρι το κλίμα να μας «σήκωνε» και να μπορούσαμε να μείνουμε στην Ελλάδα, αλλά δεν γινόταν. Οι δικοί μας ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να μην γνωρίζουν τίποτα.

Θέλω μέσα από την ιστορία μου να πω σε όλους και όλες, ότι και οι ομόφυλοι γονείς μπορούν εξίσουν να κάνουν παιδιά, να τα αγαπούν και να δημιουργούν όμορφες οικογένειες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, πολύ πιο όμορφες από ετερόφυλα ζευγάρια. Αφήστε τους ανθρώπους να ζήσουν ελεύθεροι να αγαπούν. Μόνο τότε ισως έχουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Εβελίνα