fbpx

Με εγκατέλειψε με δυο παιδιά κι έγινα καλύτερη μαμά!

| 6 Μαΐου 2016
ADVERTISEMENT

Σήμερα κλείνουν τέσσερα χρόνια, από την ημέρα που έφυγες από το σπίτι μας, και δεν επέστρεψες ποτέ.

Σε σκέφτομαι συχνά, συνήθως επειδή είμαι πολύ κουρασμένη και ξέρω ότι μπορώ να σου καταλογίσω πολλά, γιατί με εγκατέλειψες με δύο παιδιά, αφήνοντας με να τα βγάλω πέρα με όλα όσα έπρεπε να με βοηθάς . Σήμερα, όμως, η απουσία σου ζυγίζει λίγο περισσότερο στην καρδιά μου, και βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει μια μικρή ανασκόπηση πριν αρχίσει η νέα μου μέρα κάτι που με βοηθά να ταξινομήσω τα συναισθήματα μου, και αυτά που το μυαλό μου απλά δεν μπορεί να επεξεργαστεί.


ADVERTISEMENT

Γιατί μας άφησες; Πώς μπορείς να μην αγαπάς τα παιδιά σου αρκετά για να μείνεις; Τα σκέφτεσαι ποτέ, αναρωτιέσαι πώς είναι, ή πως έχουν γίνει; Έχεις μετανιώσει ποτέ για τις επιλογές που έχεις κάνει;

Τέσσερα χρόνια, φαίνονται σαν μια πολύ παλιά ζωή, και ελπίζω ότι αυτά τα χρόνια, ίσως έχεις συνειδητοποιήσει όλα αυτά που έχασες. Αλλά η πραγματικότητα είναι, πως δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια να επικοινωνήσεις μαζί μας. Πέρασες τα τέσσερα αυτά χρόνια χτίζοντας για τον εαυτό σου μια νέα ζωή, ενώ εγώ προσπαθώ να περισώσω την παλιά μας.

Τα παιδιά σου έχουν μεγαλώσει πολύ. Δεν θα αναγνώριζες τον γιο σου πια, δεδομένου ότι ήταν μωρό όταν έφυγες. Τώρα, είναι ένας 4χρονος ταραξίας που περνά τις μέρες του, γκρεμίζοντας τα πάντα στο σπίτι μου. Και η κόρη σου; Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Δεν είναι πια το νήπιο που στεκόταν στο παράθυρο και περίμενε τον μπαμπά της να γυρίσει στο σπίτι από την δουλειά. Όχι! Τώρα είναι μία εκκολαπτόμενη καλλιτέχνης, η οποία θέλει πάντα να ξέρει πού είμαι.


ADVERTISEMENT

Είμαι εδώ.
Είμαι ακριβώς εκεί που με άφησες. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα με αναγνώριζες πια. Βλέπεις, όταν έφυγες, τα πράγματα άλλαξαν.
Τα πράγματα άλλαξαν στο σπίτι μας την ημέρα που έφυγες και σε αυτό το σπίτι, όλοι αλλάξαμε πάρα πολύ.
Γίναμε διαφορετικοί άνθρωποι που πήραν ένα καινούργιο μονοπάτι, γιατί κάτι έπρεπε να κάνουμε για να επιβιώσουμε και εγώ, έγινα μια διαφορετική μητέρα, γιατί ξαφνικά έπρεπε να είμαι και πατέρας.

Και ο χρόνος συνεχίστηκε και εμείς τραβήξαμε μπροστά μαζί. Οι τρεις μας πιο κοντά τώρα από ό, τι θα είχαμε έρθει αν ήσουν εδώ.

Υπάρχει γέλιο εκεί που υπήρχαν μόνο δάκρυα και υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας που τα παιδιά μου μπορεί να μην ένιωθαν ποτέ αν είχαν δει τα σημάδια του χεριού σου πάνω στο δέρμα μου.

Η φυγή σου, με έσωσε και μου επέτρεψε να σώσω τα παιδιά μας από το να γίνουν οι άνθρωποι που ήθελες.

Τους έσωσες από ένα εκατομμύριο μικρά πράγματα που εγώ δεν θέλω καν να σκέφτομαι.Και η προδοσία σου,μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω η μητέρα που πάντα ήθελα να είμαι. Επειδή κοιτάζοντας πίσω στο πώς ζούσα και τι μου έκανες,παραμελούσα τα παιδιά μας.
Ήμουν μια αποτυχία στα μάτια τους.

Μετά με άφησες … και βρήκα τον εαυτό μου. Και ξέρω ότι δεν ήταν αυτή η πρόθεσή σου – και δεν σου λέω ούτε ένα ευχαριστώ γι’ αυτό το δώρο – αλλά ευχαριστώ Τον Θεό. Επειδή η φυγή σου, μου επέτρεψε να μεγαλώσω τα παιδιά μας σωστά.

Και ναι, είμαι κουρασμένη (θεέ μου, πόσο κουρασμένη). Αλλά αξίζει! Γιατί τους αγαπώ.
Μου αρέσει που όταν έφυγες, πήρες μαζί σου όλα τα χαρακτηριστικά του εαυτού μου, που ποτέ δεν θα ήθελα να περάσω στα παιδιά μου: χαμηλή αυτοεκτίμηση, ντροπή, ενοχή, κατάθλιψη, και την ψυχολογία που κουβαλά το θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

Με άφησες τόσο άδεια και κατεστραμμένη που δεν είχα άλλη επιλογή από το να συμπληρώσω όλες τις μικρές ρωγμές που μου δημιούργησες, με την απόλυτη αποφασιστικότητα να επιβιώσω.

Και εμείς κατάφερε να επιβιώσουμε, όλοι μας, χωρίς τη βοήθειά σου.
Τα παιδιά μας, έχουν μάθει περισσότερα για τη ζωή στα τελευταία τέσσερα χρόνια από ό, τι θα μπορούσα να τα διδάξω ολόκληρη την ζωή μου.

Ευθύνη, αποφασιστικότητα, υπερηφάνεια, επιμονή … Με ανάγκασες να διδάξω όλα αυτά τα πράγματα στα παιδιά μας, δεδομένου ότι με παρακολουθήσαν να κάνω δουλειές, να φέρνω βόλτα ένα νοικοκυριό και να αναλαμβάνω την ανατροφή τους μόνη μου.

Έτσι και πάλι, ενώ δεν είμαι σίγουρη ότι πρέπει να σε ευχαριστήσω γι ‘αυτό … σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστούμε που ήσουν ένα τίποτα , έτσι ώστε να γίνω εγώ τα πάντα για τα παιδιά μας. Τα βλέπω αυτές τις μέρες και θαυμάζω αυτό που έχουν γίνει.

Δεν τα παρατούν ποτέ, δεν έχει σημασία πόσο απογοητεύονται, και θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που έχουν μάθει βλέποντας πόσες φορές έχω δοκιμάσει κάτι, έχω αποτύχει και έχω προσπαθήσει πάλι μέχρι να τα καταφέρω. Δεν φοβούνται τη σκληρή δουλειά, επειδή στην οικογένειά μας, όλοι δουλεύουμε σκληρά. Ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε λάθος και δεχόμαστε το γεγονός ότι δεν είναι όλοι τέλειοι. Είμαστε περήφανοι ο ένας για τον άλλον. Έχουμε μάθει, και οι τρεις μας, να μην κρίνουμε τους άλλους, γιατί ξέρουμε πώς αισθάνονται.

Σε αυτή την οικογένεια, δουλεύουμε. Δουλεύουμε σκληρά για την αγάπη, προσπαθούμε, συγχωρούμε, αποδεχόμαστε, επαινούμε και κάνουμε όνειρα.
Αυτή δεν είναι η ζωή που περίμενα αλλά ξέρετε κάτι; Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα από ό, τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Έτσι, πριν από τέσσερα χρόνια σαν σήμερα, ένιωσα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Αλλά τώρα βλέπω ότι δεν ήταν πραγματικά το τέλος. Ήταν η αρχή για κάτι καινούργιο. Πριν από τέσσερα χρόνια σαν σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που έμαθα πώς να είμαι μαμά.

Και δεν θα πω ότι δεν εξακολουθεί να μας πονάει, γιατί το κάνει. Αλλά αυτό δεν μας κατέστρεψε. Αυτό ακριβώς μας άλλαξε προς το καλύτερο.

Πηγή: http://www.babble.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ