fbpx

Μαμά θα γίνω κι εγώ μονογονέας. Σαν εσένα!

| 16 Ιανουαρίου 2015
ADVERTISEMENT

Πρίν από λίγο καιρό, μιλούσα με τη κόρη μου που είναι 5 χρονών και με αφορμή το γάμο της ξαδέρφης μου, μιλούσαμε για γάμους και πάρτι. «Αν μια μέρα διαλέξεις να παντρευτείς, μπορείς να έχεις και ντισκομπάλα στο γάμο σου!» της είπα.

«Ε….δεν θέλω να παντρευτώ μαμά. Θέλω να γίνω σαν εσένα» μου είπε. Και με σόκαρε!


ADVERTISEMENT

Βασικά δεν το περίμενα. Δεν το είχα σκεφτεί καν. Ξέρω ότι πολλά παιδιά π.χ. ακολουθούν συνειδητά το επάγγελμα των γονιών τους, τα ταλέντα των γονιών τους ή τα ενδιαφέροντά τους.  Δεν ήξερα ότι επιλέγουν και συνειδητά την οικογενειακή κατάσταση των γονιών τους. Ότι η μονογονεϊκή οικογένεια είναι κληρονομιά!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν «Ωχ…κανείς δεν θέλει να γίνει μονογονέας. Και δεν επιτρέπεται να το θες αυτό». Ναι εγώ που είμαι μονογονέας, σκέφτηκα ακριβώς έτσι και δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό. Εγώ που αγαπούσα και δεχόμουν πάντα τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι. Που δεν έκρινα ποτέ κανέναν για τις επιλογές του όταν αυτές δεν έβλαπταν τους άλλους. Ή τουλάχιστον προσπαθούσα.

Κι όμως, όταν η κόρη μου, μου έλεγε πως ήθελε να γίνει μονογονέας, ήχησαν στα αυτιά μου τα λόγια των συγγενών μου όταν ήρθαν στο μαιευτήριο «Συγχαρητήρια  Αλέκα. Μακάρι να ήταν καλύτερες οι συνθήκες…».  Όταν οι γύρω μου, αντιμετώπιζαν την «κατάστασή» μου, στη καλύτερη ως κακόγουστη στη χειρότερη ως τραγική. Όταν ήθελα να τους φωνάξω «Με δουλεύετε; Το έχετε δεί καλά αυτό το μωράκι; Έχετε νιώσει ποτέ αγάπη για τα παιδιά σας; Πώς γίνεται να μετανιώνεις για κάτι τόσο μαγικό; Πώς γίνεται αυτό το πλάσμα, να το συνδέεις με κάτι άσχημο;»


ADVERTISEMENT

Κι όμως, εγώ που φώναζα, έκρινα από μέσα μου τη κόρη μου. Είναι τρελό διότι η γέννησή της και η μονογονεϊκή μας οικογένεια, ήταν ό,τι καλύτερο μου έχουν συμβεί. Διότι δεν είχαμε ποτέ συγκεκριμένο πρόγραμμα, διότι ζούμε τη ζωή και τη καθημερινότητά μας όπως έρχεται αρκεί να περνάμε καλά. Χωρίς ημερήσια διάταξη, χωρίς την ύπαρξη κάποιου που θα μας «ρουφούσε» τις στιγμές και την ενέργεια.

Γιατί τότε, στο άκουσμα της φράσης «Μαμά θα γίνω μονογονέας σαν εσένα», ένιωσα τρόμο;

Διότι κουβαλώ μαζί και ένα φορτίο που δεν ξεφορτώνεται. Διότι πέρασα και δύσκολες στιγμές, χωρίς ρεύμα, χωρίς δουλειά, χωρίς φαγητό, χωρίς αγάπη και αποδοχή από ανθρώπους που θα έπρεπε να βρίσκονται κοντά μου. Διότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που με κοιτάζουν παράξενα και ξέρω πως μέσα τους αναρωτιούνται τι «κουσούρι» έχω που εμπόδισε τον πατέρα της μικρής να ζήσει μαζί μας ή να με παντρευτεί. Μήπως είμαι κακιά; Μήπως είμαι τσιγκούνα; Ή μήπως σπάταλη; Μήπως είμαι λεσβία; Μήπως του πήρα το παιδί με το ζόρι;  Διότι όσο θέλω η κόρη μου να ζήσει τις χαρές της μονογονεϊκής οικογένειας, άλλο τόσο δεν θέλω να ζήσει τις δυσκολίες της .

«Νομίζω πως θα γίνεις μια υπέροχη μονογονέας. Και μπορούμε με τον μπαμπά να σου κρατάμε το παιδί μερικές φορές αν θέλεις» της είπα μια μέρα και ενθουσιάστηκε. Κι ελπίζω πως έβγαλα από πάνω της ένα βάρος. Το δικό μου!

*Μέρος του άρθρου διαβάσαμε στη http://www.huffingtonpost.com/


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ